Met de verduistering van mijn kamer bleek weinig mis. Zat dus pas rond 8.45 uur aan het ontbijt. Dat was, zeker voor Spaanse begrippen, prima verzorgd. Jus, lekkere koffie (geen carajillo), 2 soorten brood, warme en koude melk, cereals, fruit, een gekookt eitje en forse keus qua beleg. Ook ham J

Gezellig ingerichte eetzaal trouwens. Zal morgen een foto maken. Volgens de hotelbaas kon ik de wegenkaart, die ik aan het bestuderen was, gerust weggooien. Hij zou mij wel een mooie route voorkauwen. Omdat de weersverwachting voor heden niet daverend was en ik oorspronkelijk een vrij forse etappe had uitgekiend, leek mij zijn advies iets om op te volgen.

Nieuwsgierige aagjes – en wie behoort daar niet toe – kunnen de volgende plaatsjes via Google Maps bekijken: Hostalets d’en Bas, El Far en nog wat, maar in richting volgende plaats, zijnde Rupit. Via Olot naar Santa Pau. Terug via Olot naar Castellfollit de la Roca en Besalu en vandaar retour naar Riudarenes, waar mijn hotelletje is.

Op zich allemaal alleraardigste plaatsjes, maar bij de meeste ervan diende voor uitvoeriger verkenning de benenwagen te worden ingezet. Mijn benenwagen heeft sinds geruime tijd geen enkele behoefte meer aan het maken van overuren. Terwijl ik dit zit in te kloppen, bezondig ik mij in het tapaspaleis van gisteren aan een nieuwe portie ‘lomo con tomatos’. Varkensvlees met tomaten. Misschien hebben ze gisteren een fout gemaakt en indien dit niet het geval is, zit ik vandaag opnieuw voor minder dan €.3,- een stevig fundament te leggen. Ga hooguit nog een portie tapas bestellen…

Benenwagen dus slechts daar ingezet waar ik bijzondere dingen verwachtte. En ook in Besalu, waar ik in 1972 nog tot het grote plein kon komen met mijn eigen auto. Destijds een op sterven na dood plaatsje aangetroffen waar slechts wat AOW-ers domicilie hadden. Lieden die amper Spaans spraken en zich trots van Catalaans bedienden. Tegenwoordig is het (terecht) een trekpleister van belang en wemelt het er van de toeristen. Die kwamen heden niet van een koude kermis, maar van een natte kermis thuis. Een hoosbui van tropische proporties noopte mij, gezellig met allerlei nationaliteiten, te schuilen in het portiek van een knabbeltent.

Over Castellfollit de la Roca hoorde ik van de hotelier nog wel een aardige. Een beetje vergelijkbaar met wat panden in Cuenca, zijn er woningen gevestigd op zo’n beetje de rand van een niet onaanzienlijk afgrond. Elk jaar schijnen er van die rotswand akelige hoeveelheden rots naar beneden te storten en de bewoners maakten zich (logisch) ernstige zorgen over hun welbevinden. Volgens zeggen snapt de overheid deze gemoedstoestand volledig, maar geld om de onrust weg te nemen, schijnt er dus niet te zijn. Typisch geval van ‘Jammer maar helaas’. Doet ergens een beetje aan Groningen denken…

Van schrik nu toch nog een whisky besteld. Moet in deze tent betaalbaar zijn (nota gaf €.2,00 aan J) Drink dit edele vocht uit een uiterst merkwaardig glas, maar over ‘prettig behelpen’ kan ik langzamerhand diverse cursussen samenstellen. Ober van gisteravond komt zojuist (in burger) binnen en schudt mij blij de hand. Gelukkig herkende ik hem ondanks zijn burgerkloffie toch bijtijds. Van de gisteravond meegenomen flesjes bier, resteerden alleen nog de ‘lijken’ (om met Harrie Jekkers te spreken). Deze had ik braaf mee terug genomen. In Italië gaan lege flessen de glasbak in, maar net als in NL rekent men hier met statiegeld. Dat had ik gisteren dus niet betaald. Kwestie van vertrouwen, roept een barkrukzitter. Zijn ze bij mij aan het goede adres. Misschien vandaar die hand, maar de ober wist volgens mij niets van dit statiegeld.

Een van de vele redenen waarom ik mij in Spanje uitermate op mijn gemak voel. Mensen weten hier hoe te leven en tonen ongevraagd (oprechte) blijdschap. Portugezen beginnen dit nu duidelijk ook onder de knie te krijgen.

Zoals wel vaker in Spaanse horecagelegenheden begint het glas van de ramen voorzichtig uit de sponningen te trillen vanwege het inmiddels ontstane geluidsniveau. Het collectief gebabbel schijnt ook een verdampende werking te hebben op het niveau in mijn whisky-vaasje. Tijd voor een nieuwe, begerige blik op de uitgestalde lekkernijen. Waar ik dan slechts een bescheiden biertje bij zal nuttigen. Keus is gevallen op smakelijk ogende gehaktballetjes. Ach laat de verkleinvorm maar weg. En ik krijg tien van die kanonskogels, dus van afvallen gaat weinig komen.

Morgen een redelijk forse etappe naar een plaatsjes nabij Vielha. Dat is nabij de grens met Frankrijk en ten Westen van Andorra. Nu mag ik met de Seat Leon (prima kar tot nu toe en best zuinig) van meneer Interrent niet zomaar de grens met een ander land over. Als ik dat toch zou willen, moest ik even met ze bellen. Voor iets van €.75,- maken ze dat dan in orde. Ja, dag hoor. Dat betaal ik nog niet eens voor de complete huurperiode. Dienstdoende baliekluiver (niet uit Catalonië, maar, net als Suarez, uit Uruguay afkomstig) snapte mijn terughoudendheid deze optie met gejuich te begroeten. En hij maakte er niets eens een fopduik bij.

In Besalu gedurende een korte periode van droogte de auto kunnen bereiken. Voor het laatste stuk naar het hotel diende ik niettemin de periscoop omhoog te doen en mijn bekwaamheid als kapitein van een onderzeeër aan te tonen. Niet normaal meer deze hoeveelheid regenwater. In Besalu meende ik zelfs hagel te hebben gezien. Medeschuilers hadden dezelfde mening.

Terwijl ik naarstig pogingen in het werk stel de tweede portie tapas weg te werken, kijk ik naar een tafeltje schuin tegenover mij. Daar zit een echtpaar, dat ondanks de m.i. gevorderde leeftijd een interactie met elkaar heeft als kirrende teenagers. En ik ben dan zo’n rare vogel die deze mensen daarop aanspreekt. Zij blijken in Zwitserland te wonen. Hij is Catalaan en zij stamt uit Italië. Mijn lofbetuiging heeft dit stel nog blijer gemaakt dan ze al waren en dat gun ik deze mensen van harte. Leuk toch om iemand een beetje blij te maken. Dit zijn van die momenten waarbij Ineke weer duidelijk bij mij is. Everybody wins.

Zonder problemen retour hotel. Baas zit nog braaf te werken (neem ik aan). Is sinds een aantal maanden weduwnaar. Misschien vandaar die klik. Wil de hut eigenlijk wel verkopen en een beetje reizen. Spreekt naast Spaans en Catalaans slechts een klein mondje Frans en wat Italiaans. Engels… Helaas. Dat maakt rondhuppelen in den vreemde wat lastiger. Zijn hoop is nu gevestigd op een cursus telefoonapps en vervolgens met name vertaalprogramma’s onder de knie krijgen. Soms is voortschrijdende techniek een zegen. En ik loop nog met een zakwoordenboekje uit 1970 rond te sjouwen. Alhoewel. Het heeft tot op heden slechts ruimte in beslag genomen in mijn koffertje. Morgen mag het bij de armleuning van de auto spelen.