Transavia heeft wederom zijn best gedaan en vertrok keurig op tijd. Landde dus ook netjes op schema. Op Schiphol met zijn belachelijke prijzen heb ik mij in kunnen houden, maar aan boord (ook slechts een fractie goedkoper) mij toch laten verwennen met een tapasschotel en een biertje. Dat biertje (2 zelfs) heb ik er na aankomst ruimschoots uit getranspireerd op weg naar de balie van het huurautopaleis. Moest er een soort Avondvierdaagse voor afleggen. Ben je er eindelijk is er geen Astra meer en nu stuur ik in een Seat Leon met 6 versnellingen. Die bracht mij niet probleemloos naar het hotel. Ik had mijn Tom Tom vooraf voorzien van de juiste info, maar met mijn stevige vingers heb ik waarschijnlijk een verkeerde regel ingedrukt, want ik werd richting Gerona gestuurd en dat was – dat wist ik – 100% de verkeerde kant op. Met de Seat ben ik zeer tevreden. Voor vertrek richting hotel sta je op een aardedonkere parkeerplaats wel nog even met je zaklantaarn te stoeien om te kijken of er meer beschadigingen aanwezig zijn dan opgegeven. Om de volgende morgen te constateren dat het zaklampje niet heeft geholpen. Het hotel scoort een 7. Wel uitermate vriendelijk en behulpzaam personeel en ook de airco was perfect. Hoewel de bar schitterde door afwezigheid en ik zwaar aan nieuw vocht toe was, bleek er toch een soort koelvitrine te zijn en daaruit kon ik 2 pijpjes bier ontfutselen.

De volgende morgen, bij daglicht, bleek ik toch een reden (deuk) te vinden even naar de huurkoetsenmeneer terug te keren. Maar eerst ben ik naar het strand van Castelldefells geweest. Dat bleek een prima bingo. Er is daar geen overdreven hoogbouw zoals elders in tal van kustplaatsen en het strand zelf was aangenaam leeg. Dat weerhield een uitbater van een strandtentje niet om braaf geopend te zijn. De boel werd op dat moment gerund door een Argentijnse van het formaat tuinkabouter. Ik haalde herinneringen op en vertelde haar dat ik ooit eens met een Argentijn had samengewerkt. Knaap met de naam Jorge. Laat zij nu Jorgelina heten. Net als Jorge van weleer bleek zij affiniteit met Azië te hebben en na het seizoen (dus nu zo’n beetje) gaat zij richting Sri Lanka. Verstandige tuinkabouter dus. Dat bleek ook door de tip die zij mij gaf. Moest voor een spectaculair uitzicht naar Rat-Penat en dat bleek de moeite waard. Ergens had ik de indruk daar ooit eens in de buurt te zijn geweest met broer en schoonzus om een jeugdvriend van mijn broer te bezoeken, maar dat is ergens in de vorige eeuw geweest, dus ik kan mij vergissen.

Het divers oponthoud deed mij besluiten het bezoeken van Sagrada Familia in Barcelona uit te stellen tot de laatste dag van mijn korte vakantie.

Dus meteen door naar Lloret de Mar. En niet via allerlei nieuwe wegen, maar via de mij bekende kustweg. Daar was Tante Tom Tom het duidelijk niet mee eens, maar toevallig had ik het stuur in handen. Zo kwam ik er achter dat er een hiaat in mijn geheugen zat. Bij de volgorde van kustplaatsen bleek ik Callela een foute plaats te hebben gegeven. Voorts waren er plaatsen, die vroeger niet veel meer voorstelden dan een naambord, een eenzame weduwe en een handvol geiten. Nu zijn het daar ‘opeens’ toeristenvertroetelaars. Andere oorden, die ‘vroeger’ het vermelden amper waard waren, zijn nu fors uit de kluitengewassen trekpleisters. Soms volledig terecht.

Onderweg af en toe een blik op het strand geworpen. Na scherpstelling van de oogjes, was ik bij één van die uitzichtpunten overtuigd uit te kijken op een naaktstrand. Spierwitte billen deden mij tot deze conclusie komen. Iets verder dan deze billen was er een meneer, die zijn piemel van een bronzen kleur wenste te voorzien. Geen idee waarom en ik heb ook weinig behoefte dit aan de weet te komen. Of hij al vorderingen bij het bruin worden maakte, zou een kwestie zijn van de telelens maximaal zijn werk te laten doen. Ik acht het echter niet denkbeeldig dat zoiets tot een spontane versplintering van genoemde lens kan leiden. En woest nieuwsgierig was ik nu ook niet bepaald.

In Lloret probeerde ik iemand te bezoeken, met wie ik indirect heb samengewerkt in de zeventiger jaren. Zo’n 14 jaar terug heb ik hem ook opgezocht. Bij het benzinestation, waar hij destijds kantoor hield was nu een winkeltje. Lloret zelf bleek min of meer ondoordringbaar. Alles is volgebouwd en parkeerplaatsen zijn er weinig tot niet. Bij een taxichauffeur geïnformeerd of de betreffende busmaatschappij van mijn bekende nog bestond. Bleek het geval. Waar is het kantoortje nu. Bij de garage waar ook de bussen staan, meende de brave borst. Volledig foute bingo, zo bleek na forse tijd rond dolen. Garage uiteindelijk gevonden en daar kreeg ik vervolgens te horen dat het kantoor zich in feite op dezelfde plek bevindt als 14 jaar geleden, maar nu op de eerste verdieping. Pas na 16 uur zou het weer bezet zijn met mensen. Waaronder de man die ik zocht. Tijd zat voor een rit langs de nog steeds zeer fraaie kust. Toch bleek ook daar dat de tand des tijds stevig aan het natuurschoon had geknabbeld. Fraaie, groene heuvels zijn in handen gevallen van begerige vastgoedmagnaten en vlijtige projectontwikkelaars hebben de rest van deze neerwaartse spiraal voor hun rekening genomen. Een soort A-team die dit soort op winstbejag uit zijnde medemensen tot een bedreigde diersoort reduceert, kan op mijn sponsoring rekenen.

Met de baas van mijn nachthok van heden en morgenavond had ik al snel een klik. Dat ondanks het feit dat het in reviews aangeprezen restaurant i.v.m. vakantie was gesloten. Ik zit op zijn aanraden nu in een prettige hut waar de keuken weliswaar pas om 20 uur opent, maar waar de bar al uren open is. En tapas zijn er ook. Net een schoteltje lekkers zitten wegwerken, waarbij mijn twijfels of ik nog wil dineren duidelijk toegenomen zijn. Prima tip van mijn huisbaas dus.

Eigenwijs en mijzelf overschattend uit de Catalaans gespelde spijskaart iets aangewezen. Koteletjes van een geit, dacht ik. Ober corrigeerde dat tot lam van een geit. Dit kon ik “a la plancha” krijgen en op nog een manier. Ik begreep iets met frieten. Nu ben ik nooit een fan geweest van “a la plancha”. Vaak zit je dan overdreven lang aan het voorgeschotelde te knagen om een stukje vlees te bemachtigen. Het alternatief bleek echter niet met frietjes, maar met frituren te maken hebben en dat is een prima manier de aparte smaak van geit naar de knoppen te helpen. Domme keus gemaakt dus. Maar het bier is er best en op de bediening valt ook niets aan te merken. Internationale clientèle. Ik hoor Frans en even later ook Duits. Van de Duitser vermoed ik dat hij één van de heuvelverwoesters is, want hij heeft hier gebouwd. Is (volgens eigen zeggen) aan zijn vijfde vrouw bezig. Vergeleek dat met auto’s inruilen, dus nummer 6 zal ook wel ergens in de coulissen klaar staan. Wie had er ook alweer rare kostgangers???

Ik bestel na afscheid van onze Oosterburen te hebben genomen een carajillo. Bier was mij liever geweest, maar ik moet nog enkele kilometers terug naar het hotel. Gelukkig kan ik wat gekoelde flesjes meekrijgen.

Volgens de hoteleigenaar zou internet hier waardeloos zijn, maar op dit moment valt dat mee. Brave borst gaat morgen zorgen dat er lekkere ham is. Misschien al bij het ontbijt. En nu maar eens kijken of internet mij toestaat dit epistel op Reismee te plaatsen…