Na Yosa de Sobremonte en Corigos, ben ik nu in het derde hotel waarin ik al eerder ben geweest. En bij alle drie kreeg ik een behandeling alsof ik de verloren zoon zelf was. Mensen zijn oprecht blij mij weer te zien. Het omgekeerde geldt trouwens ook. Zelfs de zonen in het hotel van gisteren vinden het blijkbaar apart dat zo’n vreemdeling uit Nederland zomaar opnieuw voor hun hotel kiest. Nu was in dit geval de door moeder gemaakte hemelse soep een belangrijke factor, maar ik had toch ook goede herinneringen aan de sfeer en de manier waarop men met gasten omging. In het hotel waarin ik vandaag en morgen bivakkeer ben ik nu voor de derde keer. Zijn die hotels zo mooi? Nee niet bijzonder. Is er iets aparts met de kamer of met bepaalde faciliteiten? Nee. Bijzondere maaltijden? Afgezien van die ene soep speelt dat geen rol. Ik heb aan twee van de drie laten weten dat zij volgens mij niet in deze branche zitten om geld te verdienen, maar om het hun gasten naar de zin te maken. En dat zij daar – wat mij betreft – bijzonder goed in slagen. Als reactie krijg ik dan iets in de geest van ‘dat ik een vriendelijke man ben’. Maar alles even kort samengevat: ik ben een sfeerproever. Ik hoef geen lobby met kussens waarin je verdwijnt en zit ook niet te wachten op een barkeeper die 73 verschillende cocktails kan maken. Krijg ik nooit op.

In het huidige hotel, gerund door moeder en dochter, blijkt moeder het haar te hebben geverfd (of laten verven). Als je dan laat weten dat er nu niet langer sprake is van moeder en dochter, maar meer van twee zusters… Jullie raden het al. Er wordt geglommen. Maar ik glim terug. Na de welkomstknuffel bestelde ik een wijntje. Komt er (uiteraard spontaan) een stuk brood met een warm stukje vlees bij. En even later weer een ander schoteltje lekkers. En als ik dan blij grijns, is men volmaakt gelukkig.

Vandaag begonnen de N 625 in zuidelijke richting te berijden. Ik ken niet zo gek veel mooiere weggetjes. Het weer - in tegenstelling tot NL, zo merk ik via reacties – was niet optimaal, maar het was tenminste droog en soms zag ik zelfs blauwe lucht. Je fotografeert je hier drie slagen in de rondte. Er zijn namelijk ook nog eens redelijk wat ‘parkeerplaatsen’. Zal in juli en augustus wat problematischer zijn…

De ellende van al dat gekiek is dat je het moet overzetten naar je PC. Dan corrigeren die handel en een ruwe selectie doorsluizen naar Flickr. En dat dan twee keer, want ik ‘werk’ met zo’n compact camera en een wat ‘molliger’ toestel. En soms speel ik echt prototype toerist en hang ook nog eens een camcordertje om mijn nek. En bij dat kreng vergeet ik steeds opnieuw hoe ik de opnamen op de juiste plaats krijg. Dus hoezo siësta?

Niet alledaags is de bijna aanrijding met een overstekend hert. De bestrating ter plaatse was ernstig aan onderhoud toe, dus mijn snelheid was uiterst gering en dat scheelde waarschijnlijk een forse deuk en erger. Beest maakte zich nu vrij rap uit de hoeven en dat is iets totaal anders dan ho even. Vreemd genoeg kon ik mij niet herinneren dat er ergens een bord ‘overstekend wild’ had gestaan, maar datzelfde gold waarschijnlijk voor het hert.

Op een metertje in de auto las ik dat de temperatuur 11 graden was. Ik heb het raam open en draag een blouse met korte mouwen. Ik bedacht mij daarbij dat menigeen die daarvan getuige zou zijn geweest, mij waarschijnlijk zou hebben gevraagd of ik helemaal gek ben geworden. Maar gezien hetgeen ik zojuist heb omschreven, lijkt de wedervraag gerechtvaardigd wie er hier nu gek is om zo’n domme vraag te stellen. Of is dit een puur retorische vraag geweest?

Nu moet ik nog uitzoeken welke paarsachtige gewassen ik onderweg heb bewonderd. Leek ergens wel wat op hei, maar daarvoor leek het mij wel erg vroeg. Struiken waren voor hei ook nogal fors aan de maat.

Hedenavond ben ik de enige hotelgast en moeder en dochter moeten naar een verjaardag. Ik geloof niet dat men er tegenop ziet om mij de sleutels van de complete hut te geven (incl. bar), maar de tijd dat ik eventueel nog enige neiging zou hebben daar (al te) vrolijk gebruik dan wel misbruik van te maken, ligt zeer ruim achter mij en heeft in feite nooit bestaan.

Een schuine blik achter mij leert dat wolken dan wel mistflarden dreigend de omringende bergen komen afzakken. Durf het weerbericht voor morgen amper te bestuderen. Nu maar eens kijken wat men deze vreemdeling aan voer gaat toewerpen alvorens verjaardag te gaan vieren. Blaffen van de honger doe ik na verorbering van de welkomsthapjes niet echt.