Het is vrij lang geleden dat ik een Baskisch ontbijt heb genuttigd. Na vanmorgen snap ik de drang van die gasten om eindeloze wandelingen te maken en heuvels op te fietsen. Als ze dat niet doen, groeien ze binnen een week dicht. Als ik zou hebben geprobeerd alles op te eten wat men op tafel had gezet, was ik waarschijnlijk nu nog aan het ontbijten en het is inmiddels bijna tijd voor het avondeten.

Heden de Tom Tom de weg laten kiezen. Er waren nogal wat verschillende opties als ik ‘groene weggetjes’ zou willen volgen. Ik werd aangenaam verrast. OK er was een stukje Áutopista’ bij, maar dat was goed te overzien en ook zeer goedkoop. (€.2,15). Voorbij Vitoria werd ik echter charmante landweggetjes opgestuurd. Fraai. Ook het weer werkte redelijk mee, hoewel de voorspellingen niet echt hoopgevend waren geweest. Vlak voor het bereiken van Cantabrië mijn bijna dagelijkse ‘douche’ ontvangen. Ook op de plaats van bestemming (Vega de Pas) was het geen korte broeken weer. Helaas waren de inwoners van alle grote Spaanse steden naar dit oord getogen om te lunchen. Voorts meende ik dat er een soort marktje was. Kortom, in geen velden of wegen een parkeerplaats te vinden. Men zal inmiddels wel hebben begrepen dat ik mijn auto niet ergens aan de rand van de gemeente parkeer en vervolgens met mijn rolkoffertje lawaai ga maken. Iets voorbij mijn gedroomde parkeerplaats zag ik een bordje met de plaatsnaam Selaya. Dat maakte herinneringen in mij wakker. Hadden Ineke en ik daar niet eens overnacht in 2002… Het was slechts 16 km. Helaas buitengewoon mistige kilometers (of ik was weer eens IN de wolken). Nachthok van weleer gevonden en even naar binnen gewipt om te kijken of de uitbater er nog was. Ik was net op tijd, want morgen is hij met pensioen… Klein drankje genuttigd en de brave borst een aangenaam pensioen gewenst. Terug in Vega de Pas vond ik een nette parkeerplaats, maar de voordeur was op slot. Ik moest maar telefoneren…. Was even schrikken voor mijn mobieltje, maar het lukte en even later stond één van beide broers voor mijn neus. De Engels sprekende broer. Was het in mijn Baskische hut strak en modern, hier barst het van de oude meuk. Door sommigen ongetwijfeld liefdevol als antiek betiteld.

Sanitair is echter netjes van deze tijd. Wifi is wat ‘wapperend’. Soms loeisterk signaal en even later heb je geen verbinding. Foto’s downloaden naar Flickr werd dus geen succes. Misschien als ik wat kiekjes van de hut zelf maak… Mijn ledikant met veel koperwerk zal ik aan de serie toevoegen. Weet alleen nog niet wanneer…

In plaats van 11 foto’s tegelijk nu enkele exemplaren stuk voor stuk geprobeerd te down loaden. Is gelukt.

Ook van deze tijd of zelfs onze tijd vooruit is de douche. Daarvoor dien je toch afgestudeerd te zijn in Delft, of technisch geniaal begaafd. Als redelijk frequent reiziger laat ik mij dus niet meer verrassen door een douchekop, die kennelijk voorrang heeft op een andere douchekop, of het bad. Zoiets gebeurt namelijk altijd als het water nog niet op de gewenste temperatuur is en je je met een ferme sprong in veiligheid dient te begeven. Hier was een klein kraantje beneden, een handdouche en zo’n tropisch regenwouddouche. En dan ook nog eens een verzameling spuitmondjes. In theorie zou het mogelijk moeten zijn uit alles tegelijk water te laten komen, maar ik vond drie bewateringsdingen al heel wat en kleine kraantje beneden niet mee laten doen. Ontbijt is ander verhaal dan gisteren. Nu weer ‘gewoon’ Spaans.

Er is in dit oord nog een derde broer en die runt een restaurant. Daar heb ik gisteravond prima gegeten. Geen probleem daar heden nogmaals neer te strijken. Toeval wilde dat ik opving hoe er met enige moeite een bestelling werd geplaatst aan een ander tafeltje. Uit de verte leek de tongval mij Nederlands. Klopte. Twee mannen die in deze buurt met mountain bikes tekeer gaan. Categorie “pijn is fijn” dus. Maar na voldoende training schijnt de pijn te verminderen. Ik train dus NUL en heb HELEMAAL geen pijn. En die reactie van No pain no gain gaat voor mij niet op. Ben al op de meest schilderachtige plaatsen geweest zonder naderhand met tijgerbalsem tekeer te hebben moeten gaan.

Ik ben benieuwd of mijn landgenoten heden ook met de fiets aan het spelen zijn. Worden het beslist moddermannetjes, want het ziet er nat uit buiten. Zelf ook nog geen idee. Stuwmeer van de Ebro wellicht. Moet ik in 2002 ook al eens zijn geweest, maar ik vermoed dat de herkenning slechts matig zal zijn. Alles is beter dan de andere kant op, want daar is het hoger en dat betekent waarschijnlijk wolkenridder spelen. Heb ik gister op weg naar Selaya al gedaan.