Na de late lunch de Mammoth Scenic loop gedaan. Vervolgens iets met June Lakes. Daar was Gary zelf ook nog niet geweest. Wederom fraaie meertjes met o.a. alweer een Silver Lake. Je vraagt je af of men geen andere namen kan bedenken. Toen we bij dit meertje een parkeerplaatsje opdraaiden, zag ik enkele tientallen meters verderop een hert oversteken. Na het parkeren nog ijverig, maar zinloos, in bosjes zitten turen. Toen we vertrokken, zagen we het beest toevallig nog een keer. En op iets grotere afstand haar jonkie. Leuk om nu eens levend wild mee te maken. Het andere wild was nogal van de platte. Wasberen, opossums en op zondag 20/9 zelfs 2 stinkdieren, die voor vloermatje hadden gestudeerd en met glans hun diploma hadden gehaald.

Na deze ‘loop' kwamen we vlakbij Mono Lake uit en een verwijzing naar de zuidelijke Tufa's . Was nog grilliger en deels op (nu) land. Vervolgens nog een ‘hot creek' bekeken. Stoom kwam er af. Tot slot de ons ontbrekende meertjes nog even snel afgewerkt, want de duisternis begon al te vallen. Voor de dis belandden wij bij Angels. Dringen geblazen. Of wij aan de bar wilden wachten. Wat mij betrof graag zelfs. Daarheen galopperend hoorde ik ergens aan en tafeltje zomaar Nederlands babbelen. 'Ik ga even meedoen', zeg ik tegen Gary en vervolgens vraag ik het stel of de geserveerde hap een beetje te pruimen was. Hij sloeg nagenoeg op tilt bij het horen van zijn moers taal, zij bleek Amerikaanse, maar met een aanzienlijke historie in Nederland. Zeer genoeglijk gebabbeld en even vergeten Gary in de gaten te houden. Niet dat ik verwachtte, dat er bij de bar daverend gelach zou opstijgen bij het aanschuiven van Gary, want een prototype barkruk-zitter is hij niet. Hij bleek inmiddels pal achter mij een tafeltje te hebben veroverd en mijn Budweiser stond ook al klaar. Gemengd Hollandse gesprekspartners vaarwel gezegd en het bestuderen van de menukaart tot eerste prioriteit gepromoveerd. De ‘gespotte' rib-eye bleek een sandwich te betreffen. Dat was dus niet de bedoeling. Tri top dan maar. Is mateloos populair hier, al heb ik eigenlijk geen idee wat het precies is, maar het betreft in ieder geval lekker mals vlees. Zeer verdienstelijk dienstertje - zou zo bij Las Brasas aan de slag kunnen - kwam even later melden dat de tri top ‘uitverkocht' was. Ik moest maar een brisket of iets dergelijks nemen. Gedaan dus. Gary ging aan het onbeperkt spare-ribs knagen. Rappe service, want niet veel later stond het bestelde voor onze neuzen. Gary kreeg een soort emmertje om de qua formaat vrij forse botjes in te deponeren. Ik sprenkelde vrolijk een vleessausje over zowel vlees als frites. Vroeg mij direct daarna af waarom er zoveel flesjes op tafel stonden om vervolgens te ontdekken, dat ik alles gul met de spicy variant had bedekt. Extra biertje hielp prima.

Deze dag stond daarnaast ook nog in het teken van theologische discussiepunten. Daarbij bleek dat een ‘eigenwijze' uit het Oosten meer vragen kan oproepen dan een goed gelovige (of goedgelovige?) Yank even rap kan beantwoorden. Voor de terugreis (naar NL) ontving ik naderhand enige naslawerken, die - na lezing - mijn ongetwijfeld zwaar verdorven ziel toch nog redding zouden kunnen bieden. Aangezien ik eerst nog tal van meegebrachte Sudoko's dien in te vullen, acht ik deze redding nog niet nabij. Maar nogmaals op reis gaan met Gary is geen enkel probleem. Heerlijk om Bush jr. nog eens een keer neer te zetten als domste president ooit en dan te worden geconfronteerd met het feit dat Gary zwaar Republikein is. Dat soort top-amusement mis je, als je zo'n trip in je eentje maakt. Heb die avond de whiskyfles goed klandizie verleend.

Vrijdagmorgen inpakken en wegwezen richting Yosemite en huis. Maar eerst wenste Gary een ontbijt bij McDonald naar binnen te schuiven. Ik vond een milkshake zat. Wij kwamen weer langs Mono Lake en er is nu langzamerhand sprake van Stereo Lake. Eindelijk Tiogapass eens 'open' meegemaakt. De enorme granietmassa's in dit park blijven mij verbazen, maar ik had toch ook heel sterk een 'O Ja-ervaring'. Gary had mij de keus gelaten binnen Yosemite een wandeling van ca. 1 mijl (+ 1 mijl terug) te maken of net buiten het park iets van 36 mijl om te rijden om naar ‘grote bomen' te kijken. Voor wandelingetje gekozen. Dom, dom, dom!!! Naar beneden ging nog wel, maar de terugweg was tien keer zo erg als de marteling van de dag ervoor. Pure steile wand racerij. En over racerij gesproken... Iets van het de afgelopen 24 uur genuttigde was geen vriendje geworden met mijn spijsvertering. De kadetten dus geruime tijd stevig tegen elkaar moeten knijpen. In een later stadium toch nog ergens een dikke boom gezocht. Ongetraind, leeg gelopen, barstend van de spierpijn en met een verontrustend aantal stops uiteindelijk deze helletocht toch volbracht. Gary had minder last. Rookt al veel langer niet (of is er nooit mee begonnen) en is bovendien fan van bomen. Zal echter thuis nog wel iets uit te leggen hebben. Zo in de geest van: Waarom loop je wel met Frank en niet met mij? Karin is volgens Helly super fit. Daar ga ik dus helemaal niet mee aan de wandel.