Aan rijpere leeftijd, door sommigen “ouderdom” genoemd, kleven ook voordelen. Zo werd ik niet meteen in de kladden gegrepen door een Mossad team, toen ik in de nabijheid van een of ander kantoortje van El Al op een stoeltje was neergeploft om – na enig graaiwerk - mijn paspoort en boarding pass bij de hand te hebben. Dienstdoende dame bood daarentegen aan een glaasje water voor mij te halen. Dat doet maar ruig.

Bij het pre-boarden werd ik door de man van Easyjet ‘naar rechts gestuurd’. Dat bleek de afdeling “priority” te zijn en ik mocht geheel ten onrechte, want ik had er immers niet extra voor betaald, als een van de eersten het vliegtuig in. Voor een stoel aan het raam had ik evenmin aanvullend Euro’s gestort, maar had er toch een toegewezen gekregen. Op terugvlucht mag ik de deugd spelen. Zit in het midden dan.

Op Olbia was er geen slurf en moet je met een bus naar het terminal. Kreeg meteen een zitplaats aangeboden door een jonge Italiaanse en de tijd dat ik een dergelijk aanbod had geaccepteerd onder voorwaarde dat zij vervolgens bij mij op schoot kwam zitten, ligt al geruime tijd achter mij.

Tot aan de autoverhuur was het nog een stevige wandeling. Enige tijd terug had ik een Ford Fiesta bij Interrent nog ingeruild voor een Lancia Ypsilon van Dollar. Kreeg zelfs nog €.0,50 retour.

Als ervaren autohuurder wist ik dat ik Dollar eventueel bij Hertz zou moeten zoeken. Daar hing dus inderdaad een piepklein bordje met Dollar. Of ik wel een Lancia zou krijgen, vroeg ik Carmola van de Hertz-balie (voortreffelijke medewerkster!), maar dat ontkende zij. Ik zou iets beters krijgen. Een speciale Fiat 500 (Fiat 500 L). Nu is in mijn beleving een Fiat 500 een soort rugzak. Daar stap ik niet in, maar die trek ik aan. Het mij ter geruststelling getoonde plaatje overtuigde mij niet direct en ik stelde Carmola al in het vooruitzicht dat ik terug zou komen als de auto niet zou passen. Bij nummer 133, waar mijn witte koetsje zou moeten staan, bevond zich een mooie grijze Peugeot. Hertz-figuur uit zijn inleverhuisje gewapperd en hem laten zoeken. Goede spoorzoeker. Kar stond op 123 en bleek van zeer fatsoenlijke afmetingen. Hagelnieuw (iets meer dan 500 km op de teller) en een automaat. Ander type automaat dan ik gewend was. In het begin was Mr. Fiat stevig aan het loeien. Totdat ik erachter kwam dat je met een simpel tikje met je hand een versnelling kon opschuiven.

Mijn verbazing was vrij groot toen de meegebrachte Tom Tom al direct instructies begon te geven. Had ik thuis al een route ingepland? Zou kunnen. Toen ik echter richting haven werd gedirigeerd, was mijn argwaan duidelijk gewekt. Eindje verderop een parkeerplaats gebruikt om te controleren waar Truus nu eigenlijk mee bezig was. Dat bleek de terugreis naar Nederland te zijn. Vandaar de haven.

Ik had gepland niet de complete route over de grote weg te gaan, maar ik werd via vrij kleine binnenweggetjes naar een plaats gestuurd, die ik van mijn voorbereiding had onthouden. Plaats “in the middle of nowhere”, maar daarin is men op Sardinië ruim gesorteerd. Lekker rustig op de weg. Af en toe zag ik een ferme hoeveelheid schapen (is op dit eiland haast niet te voorkomen) en in mijn verbeelding keken deze wolbaaltjes mij wat wantrouwend aan. Zo van: ik zie wel dat jij uit Nederland komt en wij vragen ons af of je niet stiekem een van die daarginds loslopende wolven hebt meegesmokkeld.

Na het passeren van het plaatsje “in the middle of nowhere” heb ik het adres van dochterlief ingetoetst en de voorspelling luidde dat ik 19.18 uur ter plaatse zou zijn. Op de resterende route heb ik de aankomsttijd weten terug te brengen tot 19.01 uur. Van vorige bezoeken aan dit eiland herinner ik mij dat de borden waarmee een maximum snelheid wordt aangegeven ongeveer hetzelfde effect hebben als een struik brem langs de kant van de weg. Zelfs als mijn Tom Tom zenuwachtig aan het tingelen was, omdat ik te snel reed, werd ik dikwijls door medeweggebruikers met flinke vaart ingehaald. Gezien die achtergrondinfo was het terugbrengen van de aankomsttijd dus niet zo verwonderlijk. Ik kreeg wel de indruk dat men zich dit jaar en op deze route wat beter aan de geldende maximum snelheid houdt, want ik werd minder vaak gepasseerd dan bij vorige gelegenheden.

Overigens bleek mijn timing perfect. Hoewel ik gemaild had dat ik tussen 18.30 en 19.00 uur dacht aan te komen, arriveerde dochterlief dus pas na mijn aankomst. Schoonzoon en kleindochter (bijna een jaar verder met groeien en niet bepaald stilgestaan) waren nagenoeg op hetzelfde tijdstip als ik aanwezig en na het bestijgen van de trappen (een gezond mens zou het over trappetjes hebben) kon ik aan de welverdiende whisky.

Niet veel later liet Luca enkele pizza’s aanrukken. Voor €.21,- worden hier 4 overheerlijke exemplaren thuisbezorgd. Lekker land toch?

Van het mij bekende biermerk Ichnusa blijkt er nu ook een nieuwe variant op de markt. Ongefilterd. Dit soort (voor mij) flauwe kul is dus ook al tot hier doorgedrongen. Anderzijds was er met de smaak niets mis.

Geen haast gemaakt met opstaan vanmorgen. Volgens weer-on-line zou het heden triest, somber en regenachtig zijn. Voorts wordt er schoolgegaan en gewerkt. Afgezien van 1 hond (= nieuw), 2 katten en een schildpad heb ik het rijk alleen.

Er was een ongetwijfeld liefdevol toebereid kannetje koffie, maar dat bleek steenkoud. Manhaftig toch geconsumeerd. Te lui om te zoeken naar andere vormen van jolijt op het gebied van ontbijten, maar op een bepaald moment toch trek gekregen in een ‘bakkie’. Misschien is er ergens oploskoffie en een waterkoker. Deze laatste niet kunnen vinden. Wellicht iets voor de verjaardag van Linda? Na enig zoeken een pannetje ontdekt en het fornuis aan de praat gekregen om wat water te verhitten. Kopje met Nesquick (of een soortgelijke naam) en een beetje suiker gevuld en vervolgens het hete water bijgeschonken. Geur deed niet direct aan koffie denken. Klopt ook wel, want ik zit nu aan de warme chocolade… Zopie dus. Geen koek. Of ik moet aan de voor de familie meegebrachte stroopwafels beginnen en dat zou vrij belachelijk zijn.

Wie iets van mijn gebruikelijk ‘eetpatroon’ afweet, maakt zich (terecht) geen zorgen over mij.

Begin april is – althans dit jaar – misschien toch iets vroeg om naar Sardinië te reizen. De gele vloedgolf aan brem en mimosa is namelijk nog niet in volle hevigheid losgebarsten. Ook de diverse soorten broccoli, waarmee de heuvels zijn begroeid, tonen nog niet hun gebruikelijk uiterlijk.

Hoogste tijd nu om het dakterras met mijn aanwezigheid te verblijden. Mooi plekje uit de wind en in de zon. Laat de boeren maar dorsen.