Gary heeft zich vannacht prima gedragen. Ineke is wel eens luider geweest op het gebied van snurken. Gisteravond nog wel een knap tijdje zoet geweest met iets uiterst simpels. De laptop aansluiten op de lokale WiFi. Dat lukte dus niet. Een situatie die mij redelijk bekend voorkwam. Geen zin en evenmin behoefte met een nit-wit van een nachtportier in discussie te gaan over de wonderen der techniek. Bovendien was de kans vrij groot dat dit een discussie in het Spaans geworden zou zijn. Vanmorgen - fris van de lever - toch maar eens richting receptie om te mopperen over mijn access-code waar ik dus niets mee kon en wel $2,99 voor had betaald. Mijn gesprekspartner zal ook wel een Mexicaan zijn geweest, maar wel één, die goed Engels sprak. Hij was ook van mening dat het uiterst simpel was, maar kwam dus ook geen steek verder. Op advies van Gary had ik namelijk meteen maar mijn laptopje meegenomen en dat dingetje deed dus niet wat deze Mexicaan/Amerikaan had verwacht. Maar.... Jazeker, Ik kon nog een helpdesk bellen. Nu koop ik geen simpel kaartje (het leek wel een kraslot) om met allerlei helpdesk-figuren aan de lijn te hangen, maar aangezien het een gratis nummer was, streek ik nog één keer de hand over het hart. Kom je op de kamer, doet de telefoon het niet. Nogal wat lezertjes zijn nu blij dat zij deze bewuste dag niet tijdelijk een baantje bij de plaatselijke receptie hadden. Ongegronde angst. Ik heb gewoon mijn 3 dollar terug verlangd. Daar wordt vervolgens uiterst economisch een berg formulieren voor uitgeprint, computertijd voor uitgetrokken en via de creditkaart zal ik tzt dan die $.3.- retour zien en dat wordt dan t.z.t. uiteraard weer een feestje. Na dit enerverend begin van de dag zijn we maar eens gaan kijken bij die Nederlandse Bakkerij. Dat bleek redelijk te kloppen, maar de betreffende familie (afkomstig uit Utrecht) is al ergens in 1893 bij Ellis eiland (New York) begonnen ons vaderland in de steek te laten, dus of de huidige (5^e) generatie nog veel Hollands spreekt en veel binding met het kikkerlandje heeft, is nog maar de vraag. Maar wel amusant om te lezen dat donderdag volkoren bread wordt gebakken. De aldaar eveneens geserveerde expresso was een prima basis voor een carajillo. Als chauffeur van dienst werd deze optieechter niet gevolgd.

Via ‘visitor centre' ons van kaarten laten voorzien en de juiste kant op laten sturen. Gestart met `minaret-road´. Gary, desgevraagd, meende dat `minaret´ iets te maken had met een dans. Ik mompelde iets over torens en islam. Ik bleek correct te hebben gemompeld. Fraai panorama digitaal vast gelegd. O zo blij dat het allemaal digitaal is, want anders had ik nu een kladblok vol met aantekeningen over meertjes en andere vergezichten en waar deze zich precies bevonden. Lekker zorgvuldig doen, terwijl er absoluut geen hond (of op zijn Belgs `genen kat') is, die het erg boeit of een meertje nu Silver of Caples heet. Na dit panorama was Devils Postpile aan de beurt. Voor lieden, die ooit nog die kant opgaan: Samen met de tufa's van Mono Lake een absolute must. Ik verwijs naar de diverse foto's, maar enig geduld is vereist. Vooralsnog zal ik volstaan met een bescheiden selectie. Volgende ‘halte' zou Rainbow Falls gaan worden. Gary wist dat voor het aanschouwen van deze waterval kuierwerk verricht moest worden. Hoewel hij daar de laatste dag uitstekend toe in staat bleek, valt het toch niet onder zijn favoriete hobby's. Hem met zijn hengeltje bij een meertje gedropt en doorgereden naar de parkeerplaats voor watervalbezoekers. Daar word je verwelkomd door een bord over de aanwezigheid van beren. Als je vervolgens dapper op pad gaat onder het motto 'Ja 't zal wel', maar je ziet vervolgens niemand meer... OK het is natuurlijk mogelijk dat die beren de vorige dapperen al hebben geconsumeerd en nu ergens aan het uitbuiken zijn . Misschien houden ze een voortijdige winterslaap en staan al die inzittenden van de geparkeerde auto's zich massaal te vergapen bij de waterval. Kortom, vrolijk verder richting Rainbow Falls. Aangezien ik in het algemeen zaken, die zich niet binnenshuis bevinden a l vrij rap als 'heel ver weg' betitel, betrof het hier dus een soort wereldreis. Maar het was best de moeite waard, want er was nog zat water over om te vallen. Ben ook wel eens aan de wandel geweest naar een waterval, waarbij ik na het bekijken ervan behoefte had een nieuw kraanleertje voor dit natuurverschijnsel te bestellen en wandelaars na mij deze zinloze trip te besparen. Je kon bij Rainbow Falls zelfs helemaal naar de voet. Gelukkig was de trap goed zichtbaar en dat heb ik dus maar niet gedaan. Ik had vaag het idee dat de weg naar de waterval toe toch wel iets bergafwaarts ging en dus in omgekeerde richting bergop. Hoezo 'iets'. Geldt voor bergafwaarts, maar zeker niet voor bergop. Na elke beklimming (buiten-categorie en dus extra punten voor het bergklassement) had ik de stille hoop dat daarna de parkeerplaats zou opdoemen. Niet dus. Ik begon de parkeerplaats al als een soort invulling van Het Beloofde Land te zien. Nog een beklimming, weer geen auto. Uiteindelijk, hijgend als een karrenpaard en transpirerend als een otter (maar die kan lekker het water in) de Fusion bereikt en Gary op de afgesproken tijd van zijn visstekje verlost. Aanhangwagentje voor de gevangen vis bleek niet nodig. De suggestie om in de bewoonde wereld iets te gaan gebruiken was min of meer wederzijds. Onderweg terug naar de beschaving bedacht dat Mammoth Lakes over een Subway zou beschikken en dat is één keten waar ik niet direct braakneigingen van krijg. Integendeel, maar de lezertjes van het eerste uur wisten dat al. De helft van dit foot-long stuk lekkernij buiten genuttigd. Zit daar een juf vrolijk te internetten zonder satelliet of wat dan ook. Gewoon lekker buiten WiFi.... Niet meteen woest de laptop uit het bagageruim gerukt, maar met het verstand op nul naar de volgende bezienswaardigheden koers gezet.