Zelfs een van de twee cruiseschepen in de haven gaf het op en zette koers naar zonniger oorden. Het was heden dusdanig betrokken dat een hernieuwde poging om Funchal en de Atlantische Oceaan van grote hoogte en ook van flinke afstand te bekijken op voorhand tot mislukken gedoemd leek.

Kustplaatsje opzoeken waar de zon zou schijnen leek een redelijk alternatief. Kwam opnieuw bij dat uitzichtpunt met glasplaat, maar het bleef qua weersomstandigheden behelpen. Botanische tuin dan maar? Gelukkig kon ik van waar ik arriveerde een aardige eerste indruk krijgen. Veel hoogteverschil en weinig in bloei. Voor mij een minder geschikte combinatie. Koffie met iets van ‘heel Madeira bakt’ besteld en dan maar kijken of daarmee de zon te verleiden zou zijn. Vanaf mijn stekkie was het uitzicht op Funchal best aardig, maar zonder een zonnetje toch wat saai.

Nog een kustplaatsje tussen Funchal en de airport bekeken. Meerdere zelfs. Kon zodoende constateren dat hier toch ook wel projectontwikkelaars vlijtig bezig zijn de kust à la Spanje te verzieken en (te) uit de kluiten gewassen accommodaties neer te zetten.

Men is hier trouwens redelijk verzot op kabelbanen. Hier in Funchal zijn er diverse. Of misschien staan ze wel met elkaar in verbinding. Maar ook zo’n tochtje leek mij bij de heersende weersomstandigheden niet echt spectaculair. Steilte vind ik hier alleszins redelijk. Bij dat ding dat ik vorige week zag, kreeg ik toch wel wat kriebels in de kuiten.

In de buurt van deze B&B is er een wat vreemde attractie. Men neemt plaats op een soort slee en er zijn 3 of 4 kerels met strooien hoedjes op, die deze slee van steile straatjes naar beneden weten te laveren. Soms liften ze een stukje mee en soms springen ze er af en met touwen voorkomt men dat de slee ergens tegenaan knalt. Gewoon op een stukje openbare weg. Ik reed er pal achter.

Mijn pas verworven petje deed stout. Verbindingsstuk om pet stevig op mijn hoofd te houden, was losgeraakt. Gelukkig had ik mijn loc-tite-pen (never leave home without it) bij mij. Voor de niet-kenners. Loc-tite is een soort secondenlijm en tot op dit moment ook goed voor het lijmen van petjes. Gisteren na terugkeer in B&B had ik geen behoefte om er nogmaals op uit te trekken. Een extra whisky en een zak chips voorkwam dat ik zou gaan blaffen (van de honger of zo). Belangrijkste reden was dat ik er nogal tegenop zag de steile wand race van parkeerplek naar B&B te plegen. Met alle bagage tegelijk de omgekeerde weg is geen punt. Omdat het weer redelijk was, heb ik nog vrij lang bij de B&B buiten in het zonnetje met een sudoko vijfling zitten stoeien. Omdat aankomst op Schiphol tegen middernacht (plaatselijke tijd; voor mijn gevoel een uur vroeger) leek het mij toch verstandig voor vertrek iets in vaste vorm te nuttigen. Nu zijn per definitie zo’n beetje alle parkeerplekken bezet in de directe nabijheid van een restaurant als het rond lunch- dan wel dinertijd loopt. Op een niet onaardige plaats vond ik uiteindelijk een parkeerplaats . Zo’n beetje naast de ingang van een eenvoudig, maar voedzaam knabbelhutje. Men had er een dagschotel voor €.5,00, dus ik ging gespannen naar binnen om te kijken wat er nog meer in de aanbieding was.

Tot op dat moment had ik overal redelijk tot goed Engels sprekende Portugezen aangetroffen. In deze uitspanning begon de uitbaatster bij mijn binnenkomst al wat voortijdige opvliegers te krijgen.

Er waren enkele gerechten uitgestald achter een soort vitrine en één daarvan bleek een omelet te betreffen. Doe er maar wat frites bij, roep ik brasserig. Frites moest nader worden uitgelegd. Lukte. Er was zelfs een zeer goed weg te spoelen open rood wijntje. Na het geluid van een koe te hebben gemaakt en daarbij ernstig met het hoofd “Nee” te schudden, kreeg ik een prima expresso en een Licor de Beirao behoefde geen nadere uitleg. Schade? Niemand die €.7,30 heeft geraden, denk ik zo. Nu op de airport moest ik alleen al voor een stevige vaas bier €.4,50 neertellen.

Vannacht nog even onrustig geweest. Vluchten had ik geboekt via een voor mij nieuwe club. Heet Kiwi. Die sturen de boarding card 1 dag voor vertrek. Toen ik – weliswaar vroeg – ging slapen, was er nog geen email binnengekomen. Vanmorgen bleek dat er later op de avond toch iets was gearriveerd en dankzij de zoon van de Slovaakse kreeg ik een print van mijn boarding card en dat scheelt weer tijd bij het inchecken (en zeer waarschijnlijk ook nog wat Eurootjes).

Zou ik nogmaals naar Madeira willen gaan… Absoluut! Hoewel 1 week mij dan lang genoeg lijkt. Maar mensen die de kuierlatten graag onderbinden, dienen beslist een langere periode te boeken. Per bezoek ga ik Portugezen meer waarderen. Vriendelijk, behulpzaam en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. De eerder genoemde serveerster Marcia zou ik graag als model willen zien voor de toekomstige mensheid. Overdreven? Ga naar Porto da Cruz en probeer van mening te verschillen.

Ander voorbeeld: Tijdens mijn bandenpech stopte er een wildvreemde Portugees die iets zoemde, waarbij ik veronderstelde dat het over hulpverlening ging. De brave borst duidelijk gemaakt dat “assistencia” onderweg was. Dit soort onbaatzuchtig gedrag maakt mij warm van binnen.

Op terugvlucht (Transavia) redelijk wat beenruimte en zowaar een stoel bij het raam. Dat leunt wat makkelijker dan tegen de schouder van buurman of buurvrouw. Ondanks zeer forse tegenwind werd er op schematijd geland. Ja, op de polderbaan, dus tel er maar een dikke 10 minuten bij op voordat je aan de pier staat. Op heenweg had ik trouwens een nieuwe ervaring. Kan mij niet heugen op Schiphol ooit eerder met een bus naar het vliegtuig te zijn vervoerd.

Samen met buren uit vliegtuig de trein van 0.24 uur gehaald. Ging niet verder dan Weesp. Buren mochten vandaar verder met een NS-bus. Naar Amersfoort, dus die waren nog een leuk tijdje onderweg. Voor mij evenmin direct aansluiting. Ik had mij dus niet hoeven reppen en de trein van 00.31 uur via A’dam C.S. kunnen nemen. Perron op Schiphol is een stuk minder fris dan dat in Weesp. Auto stond braaf op mij te wachten en thuis mijzelf op een kleine Malt getrakteerd. In eigen comfortabele bed nog heel even naar finale dames enkel van Australian Open gekeken, maar toen bedacht dat het zowel kinderbedtijd was als oude van dagen bedtijd. Dat ik nu definitief tot deze laatste categorie behoor werd mij nog eens ingepeperd toen een dame van ongeveer mijn leeftijd (?) opstond en mij haar zitplaats aanbood. Daar krijg je toch duidelijk spiegelvrees van...

Vanmorgen Roger Federer zijn 20^e Grand Slam titel zien winnen en nu is het tijd om de was te doen. Klinkt voor sommigen wellicht als vermoeiend, maar stelt in mijn geval niets voor. Spullen erin proppen, waspoeder in bakje lepelen en op een knop drukken. Niks met ingewikkeld scheiden en verschillende temperaturen. In een enkele geval kan een bepaald stukje textiel een herhalingsbeurt krijgen.

Niet onvermeld mag blijven dat er hier in Nederland ook aardige mensen wonen. Zo bood mijn buurman aan mij van Schiphol te komen halen, mocht ik mijn laatste trein niet halen. Zo iemand ga je dus niet om 01.11 uur bellen dat je nu uit Weesp bent vertrokken en dat hij dus niet naar Schiphol hoeft te komen.

Ik betaalde in de B&B in Funchal €.28,-/nacht, inclusief ontbijt. En dat de diverse reviews tot een gemiddelde van boven de 8.5 hebben geleid, vind ik volkomen terecht. Van de drie bezochte hotels/B&B’s was mijn laatste bed het lekkerst. Bijgesloten een drietal kiekjes. Die duiventil boven het zwembad hoorde bij mijn kamer…