Men had (in Porto da Cruz) flinke bewolking en mogelijk zelfs regen voorspeld. Almeerders gingen derhalve al vroeg op pad om ook bijtijds weer terug te zijn in het hotel. Met aanzienlijk meer pijn in het hart afscheid genomen van dit hotelletje. Serveerster Marcia was er een om in te lijsten. En dan zeker in een uiterst chique lijst. Ook de receptioniste van de vroege dienst krijgt van mij een 10 plus. En de mannelijke collega van Marcia (Paulo) verdient eveneens een dikke pluim.

Na vertrek op mijn gemak naar Vallei der Nonnen. Bij het wisselen van auto had ik mij uit laten leggen hoe de navigatie van de Clio precies werkte. Groter beeldscherm dan de meegebrachte Tom Tom. Vandaar. Lukte vrij aardig, maar ergens kreeg ik de indruk dat er een loopje met mij werd genomen. Kreeg het ding ook niet echt aan de praat. Moest dus de instructie ergens vanaf lezen. Geen Truus Terminaal, die mij in pittig Vlaams verwittigd dat ik ‘straks’ linksaf moet.

Mij door de navigatie van de Clio één keer in het avontuur laten storten en na de bewoonde wereld weer te hebben bereikt mijn vertrouwde Tom Tom ingeschakeld. In tegenstelling tot nog al wat eerdere keren werd nu de plaats van bestemming herkend.

Om in een diep dal te kunnen kijken - en daarvan zou bij die Vallei der Nonnen sprake moeten zijn - dien je dus eerst op een zekere hoogte te geraken. Soms wist de Clio dat slechts te klaren via de eerste versnelling. Twee gaf gezucht en gesteun en het risico dat de motor zou afslaan. Net als bij dat eerdere hoogtepunt begonnen de wolken zich weer hinderlijk met het uitzicht te bemoeien. Vooralsnog een vrij plaatselijk gebeuren. Soms was het ‘om de hoek’ al een stuk beter. Voordat ik bij het uitzichtpunt van die Vallei kwam, kon ik ergens naar een Pico. Zonnetje hielp mee bij het beslissen eerst die kant op te gaan. Op een bepaald moment zag ik in de verte net zo’n witte bol als bij die eerdere bergbeklimming. Radarstation 2? Niet dus. Exact hetzelfde station, maar nu was ik van een totaal andere richting gekomen. Aldaar dus verder geen tijd verkwanseld aan uitzichten bewonderen. Terug richting Vallei. Onderweg een eenzame Fin nog een slinger gegeven. Was een beetje klaar met kuieren en probeerde ergens een bus te halen. Dankzij mij is dat gelukt. Weer retour richting Vallei. Prompt extra veel mist en wolken. Bij de Miroudor kon je net zo goed naar een verzameling wattenstaafjes gaan turen. Dus eerst maar eens een bakkie, een ‘sinas-cake’ en een plas plegen. Aan de andere kant van het pand waar dit allemaal mogelijk was, bleek er prima uitzicht op de bewuste Vallei. Ik zag ook een pad met de aanduiding dat je er dat plaatsje ver beneden mee kon bereiken. Een zotte taxichauffeur probeerde een echtpaar wijs te maken dat het steil leek, maar in werkelijkheid mee zou vallen. Deze chauffeur moet in de verte familie zijn van Hans Christiaan Andersen. Ik kreeg al kramp in mijn kuiten bij de gedachte alleen dat ik dat pad af zou moeten en bij de gedachte aan weer naar boven zien te komen, ontstond bijna spontane misselijkheid.

Even later bleek ik ook met de auto naar dat dorpje te kunnen afdalen en dat stemde mij weer vrolijk. En het zonnetje scheen er. Overigens niet echt een dorpje dat men gezien moet hebben. Terug naar boven, waar de mist nog steeds heerste en vervolgens afdalen naar Funchal en mijn laatste slaapstee. Blijkt meer een soort B&B. Parkeren was niet echt eenvoudig, maar toch doenlijk. Ontvangst aller plezierigst. Dame in kwestie bleek Slowaakse van origine. Om voor mij niet geheel duidelijke redenen kwamen er redelijk wat passanten de tuin/terras met een bezoek verblijden. Geen idee waar die mensen vandaan kwamen en waar zij heen dachten te gaan. Een station van een kabelbaan schijnt echter in de buurt te liggen. Ik heb mij lekker laten laven en omdat er tot eind van de middag enkele warme gerechten in de aanbieding zijn, daar ook maar gebruik van gemaakt. Tuin/terras is zeer aangenaam. Bloemrijk en fraai uitzicht. Bij mooi weer daar morgen ook ontbijten. En anders in het zaaltje waar ik nu zit te tikken. Het is hier nu zelfbediening. Pakken waar je trek in heb, maar wel even opschrijven wat je hebt gepakt. Zowaar een fles Grant ontdekt en desgevraagd kreeg ik ook aanwijzingen waar de ijsklontjes te vinden zijn. In dit geval is er dus sprake van een slaapmutsje. Kan tenslotte nog melden aan de praat te zijn geraakt met twee Baskische echtparen. Maar dat is lang voordat ik mijn slaapmutsje had. Slovaakse (Stefania) kwam nog even instructie geven hoe dit zaaltje te verlaten. Afsluiten had ik al begrepen, maar Oost Europees zuinig werd mij ook gevraagd alle lampjes uit te doen.

Zal morgen eens suggereren een nieuwe ijskast te kopen. Dit kreng maakt een herrie. Niet normaal meer. Face Time met jongste dochter werd er ernstig door belemmerd.

Morgen laatste volle dag. Maar eerst even knorren nu.