Roerend afscheid genomen van Duarte. Hij in zijn koffie met melk, ik in mijn koffie zwart met suiker.

De weg naar Porto da Cruz had ik al eens afgelegd, maar nu deed ik dat bij een stuk mooier weer en dat verandert e.e.a. toch aanzienlijk. Bovendien reed ik nu vrij vroeg in de ochtend en de vorige keer was het al (bijna) middag. Andere stand van de zon etc.

Hotel Costa Linda, waar ik inmiddels mijn eerste etmaal achter mij heb, is een prettige verbetering t.o.v. mijn vorige nachthok. Direct uitzicht op zee. personeel waar elke uitbater jaloers op zou zijn, een prima restaurant en probleemloos werkend internet.

Enig minpuntje tot dit moment is dat ik gisteren na een ritje in de omgeving geen parkeerplaats in de directe nabijheid van het hotel kon vinden. Afstand was echter overbrugbaar. Lokale rit van gisteren bood – verrassing – weer enkele spectaculaire observatiepunten. Op één daarvan hoorde ik zelfs Nederlands. Echtpaar dat wandelend het eiland verkent en de bagage van hotel naar hotel laat brengen. Maakte een zeer contente indruk. E.e.a. werd vanmorgen bij het ontbijt nog eens door hen bevestigd. Wandelpaden schijnen dus inderdaad veel moois te bieden.

Bij mijn lokale ritje kwam ik op een bepaald moment in een plaatsje waar een walvismuseum is gevestigd. Geen idee wat ik mij daarbij moet voorstellen, maar als je toch in de buurt bent… Borden richting museum gevolgd en aldaar geconstateerd dat het op maandag is gesloten. Mazzelpik. Zal het de dag dat ik richting Funchal ga een herkansing geven.

Vandaag ga ik een poging doen weer iets van het ‘binnenland’ te bekijken. Prompt is het weer vandaag een slagje minder dan gisteren, maar daar kan ik verder weinig aan veranderen. Hoop voor de diverse wandelenthousiasten wel dat het droog blijft.

Binnenlanden waren dit keer zonder mist dan wel wolken. Sterker nog, ik keek op een bepaald moment op de wolken neer. Als ik de info mag geloven, was het aldaar aanwezige radarstation op 1.818 meter hoogte. Gaf dus meteen een drukte van belang. Echter lang niet zo erg als het oord Ribiera Frio (spelling niet gegarandeerd). Daar werden busladingen toeristen ‘uitgelaten’. En niet alleen door van die minibusjes, die je hier op tal van plaatsen ziet, maar ook volwassen touringcars. Geen idee wat ik daar gemist heb, maar bij dergelijke mensenmassa’s krijg ik meestal een onbedwingbare aandrang flink gas te geven. Hetgeen ik na de laatste uitstappers te hebben omzeild dan ook gedaan heb.

Omdat de tocht niet zo gek veel tijd in beslag nam, heb ik het walvismuseum nu ook al bezocht. Leuke combinatie van eerbetoon aan vroegere walvisvaarders en studie van deze zoogdieren. Walvissen en dolfijnen schijnen de wateren rond Madeira nog steeds te bezoeken, maar na bijna een half uur met koffie en cake op het aangrenzende terras te hebben doorgebracht, was er geen enkel moment waarop ik “there she blows” heb kunnen roepen.

Terug bij het hotel dit keer wel een parkeerplaats naast de deur. Receptioniste gevraagd of zij iets aan batterijen had, die onvoldoende kracht hebben voor mijn camera, maar waar bijvoorbeeld een simpele wandklok het nog minstens een half jaar op doet. Moest vanmorgen nog snel even nieuwe kopen, want de reservebatterijen bleken van het type dat wel reserve wil zijn, maar niet te lang. Ondanks het feit dat ik ze uit de blisterverpakking haalde, deden ze totaal niets. Speciale aanbieding van Vomar. Erg speciaal dus.

Er zijn heden ook ‘nieuwe’ Hollanders gearriveerd. Ook nu van ‘de wandelende tak’, maar dat stoort mij niet in het minst. Vanavond gezellig samen gedineerd. Blijken nog plaatsgenoten ook. Dat krijg je bij zo’n wereldstad.