Dat was schrikken tijdens het ontbijt. Laaghangende bewolking en neerslag. Nu had ik al begrepen dat als het hier regent, je daar vooral aan de noordkust last van hebt en ‘mijn’ Ponta Delgada ligt daar dus. Waar ik ook last van heb is een niet al te stabiel internet. Er is geen Wifi op de kamer en dus zit je in de eetzaal, of een ander vertrek waar zich een grote TV bevindt, met internet te stoeien. Tafeltje in eetzaal is wel handig.

Van Duarte hoor ik dat hij voor deze service een stevige duit betaalt. Onterecht naar mijn smaak, maar de aanbieder schijnt op dit moment nog een soort monopolypositie te bekleden. Hij heeft meer van dit soort problemen. Mijn sfeerproeforgaan rinkelde al alarmerend m.b.t. de Venezuelaanse Milargos. Werkt een beetje op de automatische piloot en doet bij voorkeur geen stap teveel. Straalt weinig vreugde uit. Zij maakt echter zo'n beetje deel uit van de inventaris en is blijkbaar bij de overdracht van het hotel meegenomen. Duarte is pas enkele dagen de nieuwe eigenaar en er zijn dus wat startproblemen.

Nu ben ik meestal niet van het zuchtende type, maar bemoeizucht is een ondeugd waardoor ik soms toch wel geplaagd wordt. En dat vind ik nog lekker ook. Duarte dus al geheel ongevraagd advies gegeven. Prettig te constateren dat wij redelijk op één golflengte zitten. Ik ben ook van plan een keer met die Milargos te gaan babbelen. Baat het niet, schaden zal het ook niet. Ik heb zo het angstige vermoeden dat als zij haar werkethos niet bijstelt, de dagen van het dienstverband de uiterste houdbaarheidsdatum zeer dicht genaderd zijn. En volgens mij is dat te voorkomen.

De discussie over (o.a.) het dienstverband nam voldoende tijd in beslag om het enigszins te doen opklaren buiten. Dus toch maar een rondje maken. Aan de andere kant van het eiland bleek het inderdaad een stuk helderder en zonniger. Je start met je fleece-jack aan en na verloop van tijd heb je de pest in dat je een t-shirt onder je blouse draagt. Ook heden weer enkele fraaie ‘viewpoints’ gezien. Eén daarvan (Cabo Girão) was deels ludiek voorzien van een bodem met glazen tegels. Daaronder een flinke diepte en er werd door het verzamelde publiek dus flink wat angstig afgegiecheld. E.e.a. is gekiekt en als internet een beetje zijn best doet, zal het deel gaan uitmaken van de fotoserie. Maar enig geduld wordt gevraagd.

Hoewel Tom Tom dus pas kort geleden ge-update is, werden er door Truus soms instructies opgehoest die doen vermoeden dat zij terminaal ziek is en mij mee wenst te slepen. Stuurt mij bij een stenen trapje richting volkstuin vrolijk die kant op. Gelukkig ben ik standvastig eigenwijs en realiseer mij terdege dat ik in een auto zit en niet op de rug van een muilezel. Na verloop van tijd ontvang ik vanzelf wel weer bruikbare instructies.

Op de terugweg de laagste regenboog ooit gezien. Nog lager en hij zou in één van de vele tunnels zijn verdwenen. De spreekwoordelijke pot met goud moet voor het oprapen zijn geweest, maar zoals bekend ben ik niet hebberig. Dus ook geen tijd aan zoeken verkwist.

Hoewel er t.a.v. de te tappen versnaperingen ook de nodige startproblemen waren/zijn, zal dat vanaf morgen tot het verleden behoren. Whisky zal dan ook consumeerbaar zijn en omdat ik Licor de Beirao ook al genoemd en geroemd heb, zal zeer waarschijnlijk de maaltijd morgen kunnen worden afgesloten met zo’n lekker slokje. Gisteren en vandaag is het niet onaangenaam behelpen met een lokaal biertje en niet te vergeten de wijn van gisteren waarvan ik nog zo’n beetje een halve fles over heb. Jammie.

Voor mij van duidelijk ondergeschikt belang, maar surfers kunnen de zuidkust vrolijk vergeten. De oceaan ziet er daar uit als een meer van erg forse omvang. Hier aan de noordkust zijn er soms golven van formaat en het lijkt mij handig over voldoende ervaring te beschikken om niet op een rots te worden gekwakt. Zoiets lijkt mij de surflol ernstig te schaden.

De vijf zat in de klok en ik heb mijzelf op een biertje getrakteerd. Regen is nu gestopt en ik zie hier en daar blauwe lucht. Ik mag hopen dat er tussen deze twee zaken geen oorzakelijk verband bestaat, anders loop ik het risico de rest van de vakantie met regelmaat een pilsje te moeten consumeren om de hoeveelheid neerslag in toom te houden. Er zijn akeliger klussen, maar toch…

Voor het diner hetzelfde soepje als gisteren besteld. I.p.v. de megaspies gekozen voor een eenvoudige karbonade. Iemand waarschuwde mij al op mijn gewicht te letten, maar dat zijn zaken om na de vakantie in ogenschouw te nemen. Het type accommodatie waarin ik normaliter vertoef is in het algemeen ook niet voorzien van een weegschaal op de kamer. Lijkt mij marketingtechnisch ook niet verstandig.

Ik heb nog zo’n 1,5 tot 2 uur tot aan het diner en het wordt hier toch wat fris. Amper de helft van de voorgeselecteerde foto’s op Reismee kunnen zetten, maar ik blijf het proberen… Nu eerst even richting fleece jack en warme(re) kamer.