Na het ontbijt, bestaande uit een bataljon broodjes van diverse pluimage, jam, honing, wat bleke, maar best smakelijke kaas, een bekertje yoghurt, vruchtensap (sinas, erg lekker), koffie een banaan en een sinaasappel, ben ik een eindje gaan sturen. Voorlopige eindbestemming was Porto Moniz. Bepaald geen wereldafstand, maar zelfs op dit kleine stukkie waren er panorama’s zat. De conclusie dat het een prachtig eiland is, ligt voor de hand. Liefhebbers van zandstranden raad ik echter aan elders hun heil te zoeken.

In Porto Moniz, waar ik bij de plaatselijke toeristeninfo een handzaam kaartje van Madeira wist te scoren + een berg aan wellicht waardevolle info, heb ik een aquarium bezocht. Volgens thuis uitgeprinte documentatie klein, maar toch wel de moeite waard. Inderdaad klein en het tweede deel van de omschrijving klopte ook redelijk. Men gaf aan AOW-ers bovendien een fatsoenlijke korting (van €.7,- naar €.4,-). Vervolgens naar een plaatsje (Fanal) in de binnenlanden gereden. Tom Tom kende het niet, terwijl er volgens de toeristenjuf erg oude bomen zijn te bewonderen. Het is er hoog en er waren nogal wat flarden mist of laaghangende bewolking. Dusdanig veel dat de oude bomen door mij dus niet zijn ontdekt. Gelukkig had ik in Oregon en Californië al eens redwoods bekeken en die zijn nog een slag ouder. Overigens betwijfel ik nu of dat Fanal wel echt een plaatsje is, of meer een aanduiding. Wel ergens een wat armoedig aandoend bordje met Fanal gezien, maar het leek mij meer een aanwijzing voor de wandelbrigade en daarvan ben ik geen lid. Na dat bordje werd het overigens zonniger en zoiets heeft op vergezichten een positieve invloed. Op een bepaald moment waren er twee uitzichtspunten vlak na elkaar. Bij het tweede wist ik een ander echtpaar van deze bevinding op de hoogte te stellen. Mijn Engels leverde niet direct een adequate reactie op. Spaans? Nee, meneer bleek Fransman. Toen hij vervolgens hoorde dat ik Nederlander was, ging hij tot mijn stomme verbazing over in zeer acceptabel Nederlands. Redelijk unieke ervaring. Meneer had vrienden in Amsterdam.

Via avontuurlijke weggetjes in Calheta terechtgekomen Daar zou ik een suikerriet molen kunnen bezoeken. En natuurlijk de ambachtelijk gemaakte likeur proeven en kopen. Nu kon ik mij bij een dergelijke molen niet direct iets voorstellen en mijzelf kennend is het onverstandig overdag al aan de likeur en dergelijke te gaan. Ik behelp mij wel met de mij bekende Licor de Beirao. Ook het plaatselijk Art Museum heeft het zonder een bezoek mijnerzijds moeten stellen.

Mijn biertje van het huis is inmiddels verleden tijd. Voorgerecht idem. Betrof een lokale specialiteit bestaande uit een soort broodje, ingesmeerd met o.a. knoflook. Had ik oorspronkelijk solo besteld, maar volgens de staf hier zou een combinatie met een soepje nog lekkerder zijn. Heerlijk bouillon-achtige soep met een spiegelei (gepocheerd?) daarin. Uit de kunst!!!

Pure verwennerij natuurlijk dat er speciaal voor mij iemand in de keuken iets met potten en pannen doet. Nog even en ik ga mij belangrijk voelen. Omdat er toch al werd gekookt, was de baas (Duarte) ook aanwezig. Hij zat aan één tafeltje met 2 al wat oudere dames, waarvan ik veronderstel dat het familie van hem is. (Tante + moeder blijkt inmiddels. Ja, ik kakel wat af.)

Hoofdgerecht was een megaspies met fantastische brokken supermals vlees (espetada). Bibbelebonse berg frietjes erbij, schoteltje vitamientjes en in feite voldoende voor 2 personen. Excellente wijn om de boel soepel richting maag te krijgen (€.12,90 J). Voordat ze het licht uitdoen, zal ik dit verslag nog even op Reismee plaatsen. Morgen zien we wel weer verder.