Laatste dag toch nog even decadent bij zwembad rondgehangen. En gezwommen, of beter gezegd wat heen en weer gedreven. Naturel op laten drogen. Had begrepen dat je ‘speciale’ blauwe handdoeken bij de receptie kan huren. Heb je een 4 sterrenhotel, vertonen ze toch nog trekjes van Ryanair. Nog zoiets. Kijk je op de eigen website van het hotel en je klikt op ‘rooms’ staat er “From €.77,-“. Klik je vervolgens op Book now dan is de prijs opeens €.99,- Houd ik niet van.

Kennis gemaakt met Fraser en Louise uit Sheffield. Leuk stel. Waren al vroeg aan de leg, want hebben al een zoon van 27. Vader van Louise is 74 en die is inmiddels overgrootvader. Om niet het stadium van goed gekookte kreeft te bereiken, ben ik, nadat Sheffield was vertrokken, toch maar even kamerwaarts gegaan. Daar zie ik in de spiegel een witte streep. Ik heb dus onvoldoende rechtop gezeten (in een huidplooi komt geen zon J). Daarentegen wel opgelet dat palmbladeren tussen zon en mij zich niet te buiten zouden kunnen gaan aan het ‘schilderen’ van motiefjes op mijn bast.

Omdat mijn mijmering rond bikini’s de nodige opmerkingen en reacties heeft veroorzaakt, wil ik daar nog een enkel woord aan vuil maken. In zijn algemeenheid durf ik te beweren dat tal van draagsters zichzelf schromelijk overschatten en al ettelijke decennia de uiterste versheidsdatum van het dragen van een bikini hebben overschreden. Er zijn hier zelfs dames waarbij ik mij verontrust afvraag wat er zou gebeuren als er een bandje knapt. Ik ben bang dat er dan vloertegels beschadigd zullen raken. In feite is het ook hier het gebruikelijk allegaartje en omdat de gemiddelde leeftijd toch wat hoger ligt, is de Wow-factor iets lager. So what? Mijn naam is geen Abel Tasman en ik ben niet op ontdekkingsreis naar nieuwe jachtvelden. Verleden tijd. Maar als er qua uitzicht iets te genieten valt, sla ik de ogen niet neer.

Net weer even op het balkon geweest voor het aflakken. Grondverf zou nu toch droog moeten zijn. Op de rand van de balustrade verscheen een vogeltje. Lijkt op een mus, maar toch anders. Een Canarische mus (of een mussische kanarie?). Niet echt schuw, maar om nu meteen binnen mijn fototoestel te pakken leek mij te optimistisch. Kom je terug met je camera, zit die mus dijenkletsend ergens in het struikgewas (voor zover aanwezig).

Vanavond laatste keer buffetgeknabbel. Buiten de deur eten is er dus niet van gekomen. Maar verhip, gisteren zat ik aan konijn, geit en een stukje kalkoen. Geit was uit de kunst. Dat geldt bijvoorbeeld ook voor de eend van eergisteren. Kortom, ik vind het hier prettig behelpen. Alleen het gebruikelijke door mij bij het eten bestelde rode wijntje doet qua temperatuur wat Amerikaans aan. Daar halen ze dit edele sap ook nog wel eens uit de koelkast…

Mijn biervoorraad heeft zich inmiddels opgelost tot niets. Vanavond ook de rekening van de geplaatste bestellingen nog betalen. Kan ik het nog even over hun website hebben…

En dan morgen op zoek naar de verhuurplaats van Dollar. Is dus een eindje buiten de luchthaven, maar ik denk dat ik e.e.a wel terugvind. Nu eerst een beetje de boel vergaren en deels vast inpakken. Easyjet gaat, als alles volgens planning verloopt, rond 12 uur (lokale tijd) weer richting Amsterdam, waar het temperatuurverschil met hier mij al weer reikhalzend uit doet kijken naar Madeira…

Terugreis inmiddels achter de rug. Dankzij gedegen voorbereiding Dollar probleemloos gevonden. Golf braaf vol benzine weer afgeleverd. Toch nog 410 km afgelegd op dit piepeilandje en dat heeft een benzineschade van zo’n €.28,- opgeleverd.

Op vliegveld had ik meer trek in een biertje dan in koffie. Helaas geen Tropical. Voorts 2^e woordje Baskisch geleerd. Zal er in de praktijk weinig mee opschieten. Het betekent namelijk “gesloten” en daar kom je meestal vanzelf achter.

Bij het boarden ben ik niet zo’n enthousiasteling die eindeloos lang in de rij gaat staan. Je hebt tenslotte gereserveerde stoelen. Kwam dus als één van de laatsten aan boord. Toevallig samen met buurvrouw van heenreis en haar partner. Nadeel is dat je dan aan de beurt bent voor het inleveren van je handbagage en dat deze in het ruim wordt geplaatst.

Op terugvlucht had ik zelfs 2 mensen op de stoel naast mij. James van 10 maanden op de schoot van zijn moeder. Voor mij zat een gemengd stel. Zij Fins, hij Oostenrijks. Plus nakomeling van ruim 2. Iets verder daarvoor nog zo’n piepje en wat verder achter mij was er een derde kandidaat voor het winnen van een regionale krijswedstrijd. James was braaf en dat deelde ik dus ook aan zijn moeder mee. “Wacht maar”, antwoordde zij onheilspellend, “wij zijn nog niet op Schiphol”. En inderdaad, ook James testte even de longen, maar het bleef binnen de perken.

Het was mooi vliegweer, maar dat was zo’n beetje op nadat we de Spaanse Noordkust gepasseerd waren. Netjes op tijd (17.17 uur) op de grond en ondanks het wachten op mijn handbagage uit het ruim, haalde ik de sprinter van 17.54 al. Die was voor een op dat tijdstip vertrekkende trein buitengewoon matig bezet. Zitplaatsen te kust en te keur. Nu vind ik een groot goed van vakantie, dat jij dus lekker kan doen waar je zin in hebt en dat andere mensen hard moeten werken en dan na afloop afgetobd huiswaarts keren. Daar zit ik tijdens zo’n laatste etappe soms stiekem van te genieten. Die pret was mij dit keer dus niet gegund, want kennelijk had half werkend Nederland zich al vroeg uit de voeten gemaakt teneinde thuis pakjesavond te vieren. Voorts had ik een zogenaamde sprinter met een identiteitscrisis. Te Weesp veranderde hij in een Stoptrein. Hij stopte buitengewoon goed, maar vooral lang. Daar viel daarna niet meer tegenop te sprinten. Wel door mijn Epica, zodat ik toch nog op een fatsoenlijke tijd mijn eerste whisky sinds mijn verjaardag tot mij kon nemen. Dat het best verstandig was geweest aan de hotelbar niet met grote regelmaat zo’n Schotse jongen te bestellen, zag ik bij het voldoen van de consumptierekening… Die is, mede door het gegeven dat ik de koelkast op de kamer heb laten werken voor de kost, redelijk beperkt gebleven.

Voor een weekje lekker relaxen leent dit eiland en ook het bezochte hotel zich uitstekend. Die vuurbergen bezoeken beschouw ik als een absolute must en er zijn best nog wat leuke stekkies, maar met een beetje doordouwen zijn die in zo’n dag of drie wel te behappen.

Mij rest dit laatste reisverhaal rond Lanzarote te plaatsen en mij te verdiepen in hoe het ook al weer ging met een video naar Flickr verplaatsen en of dat wel de moeite waard is. Opname van het opstijgen vanaf Schiphol is in ieder geval wel aardig geworden. Als e.e.a. verplaatst is volgt er wel een mailtje.