Officieel is de naam “Monumento Natural de los Ajaches”. En daarvoor moet je dus een kaartje kopen (€.3,-). Je hebt dan al een flinke tijd over een weg gereden, die de kwalificatie weg eigenlijk niet verdient. Maar Karin had geadviseerd om voor zandstranden eens bij Papagayo Beach te gaan kijken. Dus na het kopen van dat kaartje nog enige tijd doorgehobbeld en warempel, er zijn na verloop van tijd allerlei idyllische strandjes te bekijken.

Nu ben ik sinds het overlijden van Ineke niet meer zo dik met ‘idyllisch’ en bovendien was er vanaf mijn observatiepunt een niet onaanzienlijk hoogteverschil met het bewuste strandje. Afdalen is niet zo’n punt, maar je moet ook weer omhoog en aangezien ik het bestijgen van een molshoop al niet leuk vind, heb ik deze exercitie dus maar achterwege gelaten. Kiekje van bovenaf gemaakt en mij bij de plaatselijke uitbater een tweetal carajillos laten brengen. Aldus weer klaarwakker op de terugweg eigenwijs zitten doen tegen Truus Tom Tom. Via ‘buitenwijken’ van Playa Blanca (en over gewoon asfalt) iets om gereden, maar wel comfortabeler.

Vervolgens de weg richting El Golfo dus in omgekeerde volgorde gedaan. Ook bij dat Hervideros weer even gestopt en dit keer wat intensiever gespeurd waar er dan van waterkoker sprake zou moeten zijn. Er bevinden zich inderdaad wat gaten en daardoor is beneden je het kolkende zeewater te zien. Soms best spectaculair.

Het leuke van het van een andere kant komen is dat je soms iets ziet waarvan anderen denken “waar heeft ie het over”. In dit geval heb ik het over het kleine broertje van Ayers Rock. Door een soort Zwarte Piet discussie schijn je dat Australisch fenomeen nu Uluru te moeten noemen. Het zonnetje stond net goed om deze ‘verstandverbijstering’ te koesteren. Het is wel een doperwt met een kokosnoot vergelijken, maar in de verte (letterlijk) was er enige gelijkenis.

Van mijn kamerdame had ik nog de tip gekregen naar de markt in Teguise te gaan. Ik begreep dat – net als in Las Palmas – er daar ook van die afgekeurde negroïde basketballers van 1.95 meter en meer proberen aan argeloos publiek houten olifanten en dergelijke te verpatsen. Maar er zouden ook autochtonen zijn met streekgebonden artikelen. Misschien wel cactuslikeur, maar dat kan ik toch niet meenemen. Weekmarkt dus maar niet bezocht. Als ik thuis zou komen met typisch Lanzarotische broccoli is interventie door GGZ nabij. Ik behelp mij nu maar met mijn biertje (gaat keurig op schema) en heb intussen geconstateerd dat de ‘gepofte meelwormen’ van het merk Frit Ravich een stuk lekkerder zijn dan de ook alhier verkrijgbare Cheetos.

Nog wat van de afdeling “los gestort”:

Al tijdens de heenvlucht bleek dat de compactcamera, die Ineke de hare mocht noemen, weer eens te lang in het zwarte (foto-)tasje had gezeten. Net als de duif van Toon Hermans niet functionerend dus. Maar de camera kan thuis weer gereanimeerd (opgeladen) worden.

Vanmiddag aan een soort pukkel op mijn been zitten krabben en dat gaf een bloedbad. De van hotelwege verstrekte tissues konden even later dienst doen bij een Rorschachtest.

Van het uiterste Noorden tot het uiterste Zuiden is pakweg 70 km. Voor een kilometervreter als ik is dat zwaar behelpen. Aan de keerzijde van deze medaille staat dat het natuurschoon hier niet overdadig is. Daar ben je nu dus lekker snel achter. Stel de afstand is 700 km en je bent meer dan een dag onderweg om achteraf vast te stellen dat het allemaal drie keer niets is… Bovendien zijn er toch echt wel stukken, die of fraai zijn, of – zoals bij die ‘Vuurbergen’ – zeer indrukwekkend.

Moest bij het kijken naar die miljoenen lavastenen af en toe even aan de Daltons van Lucky Luke denken. Die moesten in de gevangenis toch rotsen klein hakken. Zouden ze hier lekker tekeer kunnen gaan.

Omdat dit tripje slechts een week is, heb ik uitsluitend handbagage mee. Dus geen nagelschaartje, want dat pakken ze af. Maar ook clipper verzuimd in te pakken. OK, nieuwe gekocht. Barbier had zich niet aan mijn snor gewaagd en die vond ik iets te lang. Met clipper getracht daar wat aan te doen. Valt tegen…

TV biedt BVN en zo kon ik (met een uurtje vertraging) AZ de tweede plaats in de eredivisie zien verdienen. Zullen Ajacieden wel “Ajakkes” over roepen.