Er zijn grenzen. Als ik €.10,- voor het bekijken van het huis/museum van die César Manrique al een stap te ver vind, zal het geen verbazing wekken dat ik een entreeprijs van €.30,- ook niet sta toe te juichen. Zelfs niet als het een dierentuin betreft, waar een Komodovaraan te bewonderen is. Als het nu een volwassen exemplaar is, die een buffel voor ontbijt wenst, is e.e.a. bediscussieerbaar. Vermoedelijk betreft het echter een recent uit het ei gekropen exemplaar en daarvan ga ik niet uit mijn dak.

De jongedame, die mijn kamer ‘doet’ en die ik heden voor haar kroost (2) een chocolade muis dan wel kikker voor in de schoen heb toegestopt, gaf als verklaring voor de toch wat forse entreeprijs van het museum van die Manrique dat het particulier bezit is. Maakte mij extra tevreden deze toeristische trekpleister niet te hebben betreden. Zelf werken voor de kost en niet een beetje profiteren van de inspanningen van mensen die niet meer leven. Entree voor ons aller Rijksmuseum is €.17,50 en met alle respect voor de plaatselijke César, daar krijg je toch aanzienlijk meer cultuur over je heen gestort. Maar dat betreft dan ook geen uitbating door een particulier.

Heden dus inderdaad €.8,- zitten verbrassen bij de plaatselijke barbier. Het knippertje bleek zijn roots in Marokko te hebben. Dat verklaart wellicht ook dat hij niet begreep wat ik met ‘advies’ bedoelde. Achteraf gezien, denk ik dat hij het prima begreep, maar niet het risico wenste te lopen dat er in een later stadium negatief over geoordeeld zou worden en dat hij dan de schuld zou krijgen. Daar houdt de gemiddelde Marokkaan immers niet van.

Met betrekking tot de titel van dit verslag nog het volgende. Via de telefoon iets proberen uit te leggen aan een lokale hotelmedewerker/ster bleek in 1973 een langzamer proces dan in de auto stappen en ter plaatse met potlood en papier iets uit de doeken doen. Bij het hanteren van de diverse entreeprijzen moest ik daar even aan terugdenken. Overigens kunnen de liefhebbers van anti-discriminatie hier ook hun hart ophalen, want voor bewoners der Canarische Eilanden gelden aparte entreeprijzen…

Anderzijds ben ik er inmiddels achter dat het eerder door mij bejubelde biertje uit deze streek komt. Het merk (Tropical) is niet in mijn herinnering blijven steken en op het vaste land van Spanje ben ik het nooit tegengekomen. Dat is buitengewoon spijtig, want het is voortreffelijk. Vandaag zag ik het bij de plaatselijke supermarkt staan. Bovendien kon het ook gekoeld worden aangeschaft zonder dat er sprake is van prijsverhoging (zoals in sommige supers in de USA wel het geval is). Bovendien verkrijgbaar in een aangenamer maat, want met die babyblikjes van 33 cl. blijf je dus heen en weer draven tussen zitplaats en koelkast. Bier brouwen kunnen ze hier dus weer wel prima. Op Sardinië trouwens ook.

Qua arbeidsmigratie toevallig ook nog een ontdekking gedaan. In de eetzaal huppelen soms alleraardigst ogende serveersters rond. Komt wel vaker voor, maar mijn nieuwsgierigheid werd gewekt door het feit dat het merendeel blondines betrof. Dus vraag je zo’n schoonheid of dit toeval is, of een genetisch ‘grapje’ van Lanzarote. Geen van beide dus. Schoonheid verklapte mij Hongaarse te zijn. En hoe zit het dan met al die collega’s die ook blond zijn… Ook Hongaars. Op naar Boedapest en omstreken dus.

Vanmorgen tijdens het ontbijt een heel klein beetje marktonderzoek gedaan. Speciaal voor Jan Bulthuis, die het maar niets vindt dat op gewone benzine wel belasting wordt geheven en op kerosine niet. (zie zijn reactie). De luchthaven van Lanzarote is niet bepaald ver verwijderd van het hotel hier. Tijdens het ontbijt zie ik een toestel naderen voor de landing. Het landingsgestel is al uitgeklapt. Een paar tellen later vraag ik een onschuldig Brits echtpaar of zij een vliegtuig hebben gehoord. Niet dus. Vloog het erg laag, was de wedervraag. Niet dus. Ik schat 400 meter max. Wel een heel stuk lager dus dan die 1.800 meter waarover allerlei toeteraars zich druk maken en waardoor ik dan weer een ‘stevig stukkie’ kan schrijven.

Vanmorgen ook nog eens gekeken hoe het hier met het strand zit. Het hotel heeft een achteruitgang en een hek met een toegangscode, zodat je er ook weer in kan. Zoals vermeld, ben ik niet extreem nieuwsgierig en zelfs vanaf de boulevard vind ik het tot zee nog een flink eind (en wat moet ik daar dan? Ja zwemmen, maar dat kan ik hier ook). Die mening wordt kennelijk door menigeen gedeeld, want je ziet amper een kip. Nu zou dát mij juist weer bijzonder vrolijk stemmen, want ik maak mij sterk dat als er wel een kip op het strand zou zijn, de plaatselijke bevolking als een veredelde rugbyclub alles in het werk zal stellen deze kip tot avondmaal te promoveren.

Heden voornamelijk op kamer dan wel balkon gebivakkeerd. Even bakken en weer even schuilen is daar eenvoudiger. Kwestie van enkele stappen. Is gewoon nodig en als ik in de spiegel kijk, lijk ik te weinig te hebben geschuild, want ik begin al iets op een garnaal te lijken. Het feit dat ik sinds ik niet meer rook heel wat meer vel heb om bruin te laten worden, is voor mij nog geen reden het zwembad te mijden. Er bevinden zich onder de gasten figuren die een compleet dienblad op hun pens kunnen plaatsen. “Kan ik ook”, zal nu menig slanke den repliceren. Maar vervolgens opstaan en met het hele dienblad aan de wandel gaan zonder dat er een glas naar beneden kukelt, is toch weer een ander verhaal. Zover ben ik dus ook nog lang niet.

Maar het wegwerken van de ingeslagen biervoorraad vereist wel een bepaalde planning en daarbij speelt nabijheid van die betreffende voorraad een duidelijke rol. Mensen zetten hun koel/vriescombinatie toch ook meestal in de keuken en niet ergens in een tuinhuisje, of op zolder.

Bezettingsgraad van het hotel begint iets af te nemen. Het vinden van een plaats om te eten wordt er eenvoudiger door. Is geen dag echt een probleem geweest, maar bij volle bezetting zullen hier toch snel een dikke 400 mensen aanwezig zijn. Kennelijk kent men hier ook all-in arrangementen, want ik zie regelmatig lieden met zo’n vlooienbandje. Ik heb geen enkele wanklank over dit hotel. Het tegendeel is eerder waar. En toch… als ik zou moeten kiezen tussen het simpele hostal in de Spaanse Pyreneeën en dit 4 sterrenhotel, kies ik voor dat eerste. En dat heeft dan €.0,0 te maken met het prijsverschil. Prettig gestoord? Absoluut. En dat wens ik zo te houden.