Buurman mag dan een Bask zijn, maar het waren geen echte pinchos. Toch meer een soort tapas, maar dan wel van een zeer aparte klasse. Ik had iets met ossenstaart en iets met varken, maar wat “iets” precies inhield… Geen idee, maar wel erg lekker. En uiteraard was er een prima Rioja om e.e.a mee weg te spoelen. Werd helaas per glas verkocht. Misschien ook wel per fles, maar ik vond dit al prettig behelpen. Enige nadeel was het feit dat er nogal wat ongedresseerde fruitvliegjes in de omgeving waren en die bleken ook rioja te lusten. Heb ook nog een verrukkelijk dessert genoten. Deze Baskische snuiter (Xavier) is bepaald geen sukkelaar in de keuken. Mij alvast aangemeld voor volgende dag. Hier ook zitten filosoferen wat er zou gebeuren als je hier in een bar vraagt of ze ook Chileense wijn hebben. Knikkeren ze je waarschijnlijk met een grote boog de provincie uit

Langere trip door omgeving gemaakt. Inclusief een klein uitstapje naar de provincies Burgos en Sorria. Deze behoren tot de regio Castilië & Leon en die regio had ik eigenlijk al ‘gehad’. Toch maar goed dat ik even ben afgedwaald, want zodoende kwam ik een bord tegen met een fototoestel als afbeelding en de tekst Laguna Negra. Die kant dus maar eens opgestuurd en dat bleek een voortreffelijke ingeving. Fenomenale wow-factor. Helaas nog steeds problemen met foto’s downloaden naar Reismee, maar dat komt nog wel goed. Bij die Laguna had ik bovendien de mazzel dat het niet zo mega-druk was en daardoor kon ik doorrijden tot de parkeerplaats nabij de Lagune. Tal van anderen waren of sportief (of dom), of waren bang dat het ‘boven’ vol zou zijn en dat ze alsnog zouden moeten lopen. Vanaf de kleine parkeerplaats was het nog slechts 300 meter. Weliswaar stevig stijgend. Bepaald geen ‘vals plat’, eerder steile-wand-race. Na 2 keer uithijgen dit fraaie bergmeer mogen aanschouwen. Voordat het zover was, had ik er weer aardig wat kilometers opzitten. Ook hier tal van leuke plaatsjes. Leuk om een keer doorheen te rijden. Niet om er te wonen. Bij één van die plaatsjes even gestopt bij een uitspanning. Was in een klein zijstraatje. Toen ik binnen ging kijken of ik een bestelling kon plaatsen, zag ik heerlijke spiesjes met garnalen van flink formaat en andere heerlijkheden. In plaats van de gebruikelijke carajillo dus zo’n snack besteld en een Bitter Kas (een soort Campari, maar zonder alcohol). Ik had amper mijn bestelling voor mijn neus of de kroeg begon uit zijn voegen te barsten. Alsof de kerk zojuist was uitgegaan. Gezelligheid troef. Gevraagd of het dorp nu verder leeg was. Als antwoord kreeg ik: Ja, zo’n beetje wel. Men zit óf hier óf in de andere kroeg. Plaatsje van niks, maar wel 2 bomvolle kroegen. Wat een heerlijk land.

Runderen zijn hier in allerlei maten en soorten, maar ook paarden, geiten, schapen en varkens scharrelen hier allemaal redelijk vrij rond. Alles is voor de slacht. Ja, dus ook de paarden. Min of meer tevreden grazend (soms is het wel bijna letterlijk op een houtje bijten) kijkt het beestenspul uit naar het moment dat ze de keuken in mogen. Voor het zover is, dient wel eerst een bezoek aan het slachthuis te worden gebracht. Zelf speel ik daarbij geen enkele rol. Als een koe midden op de weg in de weg staat, wacht ik braaf tot zij niet meer in de weg staat. Ik ga daar dus niet manhaftig tegenaan lopen duwen. Ik vind die beesten groot en sterk. Paarden ook. Eigenlijk vind ik een hobbelpaard al een beetje eng. Overigens zag ik hier hobbelschapen. Wat maakt het uit.

Ergens zie ik een trosje geparkeerde auto’s. In geen velden of wegen een mens te bekennen. Men heeft zich uit de voeten gemaakt. Er kan daar dus vast wel gewandeld worden. Er kan ook niet gewandeld worden. Een optie waar ik in nog steeds toenemende mate de voorkeur aan geef. Qua herfstkleuren is het af en toe schitterend. Populieren lijken wel gele kaarsen en de varens zijn fraai bruin. Overigens is het niet zo dat als je er gezellig naast gaat liggen, dat je dan varensgezel bent. Op sommige plaatsen vertrouw ik de herfstkleuren niet. Lijken mij meer ‘ik-heb-dorst-kleuren’. Een theorie die mij bevestigd lijkt door de stand van het water in diverse stuwmeren. Om dat tegen te houden hoef je echt niet een complete stuwdam te bouwen. Handjevol zandzakken lijkt mij zat. Hier en daar zie ik een bordje met ‘verboden te vissen’ (maar dan in het Spaans). Van vissen met hengel en zo lijkt mij niet snel sprake. Mochten er nog vissen zijn, dan schep je die volgens mij gewoon met de hand op. Nog weer een andere observatie gedurende mijn tocht. Net als in het Baskenland (ligt pal boven La Rioja) zie ik met grote regelmaat mensen van gevorderde leeftijd (meestal mannen), die mijlenver van de bewoonde wereld aan de wandel zijn. Ik vraag mij dan af waar zij vandaan komen en waar zij naartoe gaan. Ben echter niet nieuwsgierig genoeg om het te vragen. Soms hebben ze een hond bij zich. Gezien de afstanden kan ik mij voorstellen dat ze met een gewone hond van huis gaan en thuiskomen met een teckel. Schijnt echter gezond te zijn. Spaanse mensen worden knap oud. Misschien wel door al dat gekuier. Dan heb je helemaal geen tijd om dood te gaan. Familie zoekt zich bovendien suf, mocht de bejaarde vader niet thuiskomen. Zoiets wil je je familie niet aandoen en dus blijf je maar doorgaan met ademhalen.

Over de reis van La Rioja richting NL kan ik vrij kort zijn. De eerste etappe voerde mij (via St. Jean de Luz) naar Lot et Garonne. Klein plaatsje in de buurt van Marmande. Moest erg mijn best doen om iets te vinden waar men etenswaar voor mij had. Uiteindelijk niet veel meer kunnen vinden dan een afhaal-pizza. Kat des huizes was daarmee zeer in zijn sas, want er zat tonijn op en dat lustte hij wel. Bij de pizza mijn laatste biertjes soldaat gemaakt.

Vandaag in zeer dichte mist gestart. Was dat gedoe in de Pyreneeën kinderspel bij. Bij gebrek aan radar mijn voelsprieten aan moeten zetten. Zowel bij aankomst als vertrek deed Tom Tom erg zijn best om te laten zien dat er behalve autowegen, Routes Nationales en D-wegen ook weggetjes bestaan in de categorie X, Y en Z. Hedenmorgen idem en doordat er 2 Guignevilles zijn in deze contreien ook hier de konijnen de stuipen op het lijf gejaagd. Als je niet oppast heb je snel een auto met 100 PK (Platte Konijnen).

Nachthok van heden is met afstand het fraaiste van deze reis: La Raimbaudière in Guigneville sur Essonne ten zuidoosten van Parijs (ca. 65 km). En de Pataterie in Itteville (bij Intermarché in de buurt) was een voltreffer. Blijkt een keten en als ze allemaal zo goed zijn als deze, zijn ze zeer, zeer aanbevelenswaardig.

Gepoogd door een tweede serie foto’s te lanceren nu wel zaken richting Reismee te kunnen zenden, maar dat is dus een kwestie ”Jammer, maar helaas” gebleken. Daarom maar een extra lang verhaal. Morgen naar mijn eigen mandje. Verwacht weinig spannends onderweg. Kan hooguit nog iets melden over oververmoeide dan wel dronken Pool, die ik heden aan de Gendarmerie heb doorgegeven (redelijk vergeefs). C’est ça!