Inmiddels in Célon aangekomen. Weinig imposante route. Verkeerde deel van de Loire bekeken. Brak niet echt mijn nek over de kastelen. Bij Saumur was wel een fatsoenlijk optrekje, maar ook daarvoor ben ik niet omgereden. Via publiciteitsborden wordt mijn aandacht gevraagd voor een champignon-museum. Kan daar geen echt spannende gedachten bij krijgen. Geen idee waarom, maar ik vraag mij af hoe men een geestelijk gestoorde noemt, die voorwerpen boven op elkaar zet. Stapelgek.

Soms vind ik Fransen erg slim. Zo heeft men – vooral binnen de bebouwde kom – een soort plateaus op het wegdek en de borden met max. 30km/uur zijn geen overbodige luxe. Ga je er met een te hoge snelheid overheen, dan loop je het risico gelanceerd te worden. Andere observatie: Er zijn hier plaatsnamen waar je een extra breed visitekaartje voor moet laten maken. Komt geen eind aan.

Niet ver voor mij steken plotseling 3 reeën over. Alle drie zijn aan mijn voorbumper ontkomen. Een eind verder zie ik een enorme zwerm spreeuwen. Die beesten zijn moeilijk te herkennen, maar ik vraag mij af of zij toevallig van Almere afkomstig zijn. Hadden ze wat mij betreft een lift kunnen krijgen, mits zij hun snavel zouden houden.

De B&B van heden wordt door Engelstaligen gerund. Kathy stamt uit Ohio en Martin uit Engeland. (Ja Rita, Kathy kent Westerville) Zeer aparte hut. Stokoud. Denk ik tenminste. Maar je voelt je wel meteen thuis. Enig stel. Tot mijn aangename verrassing wordt na het nuttigen van een aperitief straks een gezamenlijke maaltijd geserveerd. Bij aankomst al koffie genoten en tot aan het aperitief mag ik mij al met een biertje ‘behelpen’. Het is mij volstrekt duidelijk waarom dit stel barst van de herhalingsbezoekers. Heden twee echtparen. Het ene echtpaar is hier voor de dertigste (+) keer en het andere paar al dik in de veertig. Men reist enkele keren per jaar naar Engeland, of naar het tweede huis ergens in Frankrijk en onderweg wordt Le Canard au Parapluie Rouge (zo heet deze tent) aangedaan. Zowel op heen- als op terugweg.

Met zijn zevenen aan tafel dus. Maar eerst nog een slokje. Wijn, bier, gin tonic. Noem maar op. Ik was zo vrij te informeren of er ook whisky met wat ijsklonten verstrekt kon worden. Ja hoor, een single malt. Jammie.

Hoofdgerecht was een soort erwtensoep, maar dan een vrij bleke variant. Ging daar niet van uit mijn dak, maar beslist wel smakelijk. Iets met ijs, cake en rum en een forse kaasplank. Wijn en koffie ontbraken evenmin. Al met al een zeer aangenaam geheel en vooral gezellig. Perfecte sfeer!

Ontbijt was meer Amerikaans (of Frans) en niet zozeer Engels. Ter ere van Kathy mij aan de cereals gewaagd. Hartelijk afscheid genomen van andere gasten en zo mogelijk nog hartelijker van Kathy en Martin. Ik was eigenlijk niet meer van plan door Frankrijk te karren, maar door dit stel bedenk ik mij misschien nog een keer J.

Vrij laat vertrokken naar de Midi Pyrenee en nog later aangekomen dan gepland doordat ik nabij Toulouse compleet de mist in ging. Ik had al diverse keren mijn creditkaart getrokken om de Franse tolwegen te spekken. Toen ik bij Toulouse weer zo’n aankondiging van “peage” zag, was ik het even zat en omdat ik ook een groen bordje (groen betekent gratis) richting Foix ontdekte, besloot ik die kant op te gaan. Het was in eerste instantie dezelfde kant op als Tarbes, maar ergens zal ik gemist hebben dat Foix en Tarbes twee verschillende richtingen waren. Of men had (net als dat jaren terug in bijvoorbeeld Luik en Lyon het geval was) onvoldoende bordjes besteld en ‘men zocht het maar uit’. Maar je hebt toch Tom Tom, hoor ik iemand in mijn geestesoor toeteren. Jazeker, maar die had mij ongetwijfeld weer retour snelweg gevoerd. Was ik althans huiverig voor. Daarnaast had ik ook mijn eindbestemming al opgegeven. Via lengte- en breedtegraden, want de betreffende straat kende madam Tom Tom niet. Waarschijnlijk niet alleen een afslagbordje gemist, maar ook een foutje met de coördinaten. Lang verhaal kort maken: Klereneind omgereden, maar het laatste gedeelte wel via een erg mooi weggetje. Gastvrouw van heden is een Vlaamse. Gastheer heet Rik, dus daar zit ook geen woord Frans bij. Het onderdak is een soort hut. Voor de deur (om de hoek) staat een tafel met 2 stoelen en als het morgen beter weer is (slechtste herfst ooit volgens Vlaamse Christine) kan ik daar van een fenomenaal uitzicht genieten. Kan haast niet wachten. Probleem hier is dat ik een kwartiertje moet karren voor een restaurantje. Zojuist gedaan en de keuken was dus nog dicht. Maar door toeval hoor ik dat er daar internet is en dat is bij mijn hut niet het geval. Dus terug naar hutje bij de Vlamingen, stukkie aftikken en dan nogmaals naar de metropool Massat om te internetten en te knabbelen.