Laatste dag van september lijken Tom Tom en mijn wegenkaarten ruzie te krijgen. Ik verdenk Tom Tom ervan aandelen te hebben in de tolwegen hier in Frankrijk. Naar mijn smaak moet ik veel te veel naar het Noorden om Mont-St-Michel te bereiken. Het weer is redelijk en dankzij een schuw zonnetje stel ik mijn oordeel over het landschappelijk schoon in positieve zin bij. Aan het begin van de route kwam ik weer langs dat beestenspul en ik heb er op veilige afstand een foto van gemaakt. Zal ‘m bij de serie voegen.

Het fameuze Mont-St-Michel bekijk ik trouwens slechts van gepaste afstand. Ik laat mij dus niet in zo’n shuttlebusje proppen om op die steenpuist een beetje langs begerig uit hun ogen kijkende winkeliers te kuieren. Ik zal vast wel weer iets gemist hebben, maar met dit soort zaken heb ik inmiddels goed leren leven. Het ‘gebeuren’ is trouwens wel groter dan ik mij had voorgesteld.

Vervolgens via de ‘kustweg’ (niet onaardig, vooral het laatste deel) verder gereden naar St. Malo. In deze omgeving puilt het werkelijk uit van de bordjes met Chambre d’ Hôtes. En wie ergens nog een stukje grasland heeft, zet dat te huur voor campers. Ondernemende lieden hier. Voorts zie je bij het gros van de restaurants mosselen en oesters in de aanbieding. Ergens een stop gemaakt voor een versnapering en inspectie van het sanitair. De daar uitgestalde mosselen zouden het schaamrood op hun kaken(?) krijgen als ze naast zo’n Zeeuwse geweldenaar kwamen te liggen. Overigens heeft mijn ‘oude schicht’ eindelijk de grens van 100.000 km overschreden. En tot op heden probleemloos!

Overnachting in hotelletje te Rennes. Wel ontbijt, geen diner. Dat laatste wist ik kennelijk al op voorhand, want ergens vond ik een aantekening over een Chinees restaurant. Dat bleek een voltreffer. Klein éénmanszaakje, maar grote klasse. Aanbevolen menu van de dag gekozen. Overheerlijke soep met van die dumplings en vervolgens iets voortreffelijks met haasbiefstuk. Soep uiteraard niet, maar hoofdgerecht keurig met stokjes gegeten. Ging best goed. Chinees biertje erbij (ik herkende het merk) en toe een specialiteit van het huis, waarbij m.i. kokosmelk een belangrijke rol speelde. In het midden was iets met een vrij ronde vorm. Was geen lychee en ik dacht even aan een oog, maar ik heb geen idee hoe ogen smaken. Zeer voldaan retour hotelletje en daar aan de bar nog een kleine vloeibare bestelling geplaatst.

Mijn kamer is op de 4^e etage (= bovenste) en toen ik dat hoorde, heb ik even angstig geïnformeerd of er wel een lift was. Bleek het geval. In de lift bevindt zich een bordje met de tekst dat er max. 3 personen in kunnen. Optimisten. Als er behalve mijn eigen persoontje nog meer mensen in de lift willen, dienen dat toch knap uitgemergelde anorexia-figuren te zijn.

Internet is hier blijkbaar ook gelimiteerd. Krijg nu geen verbinding meer en zal plaatsing van dit verhaal en de foto’s tot vanavond moeten uitstellen. Via allerlei binnenwegen gaat het naar Célon.