Dankzij de gastvrijheid van een oude dienstmakker en zijn lieftallige en zorgzame echtgenote kon ik vanmorgen vanuit de wereldstad Biggekerke, wie kent ‘m niet, naar mijn eerste stek in Normandië vertrekken. In totaal amper een omweg. Mijn bezoekfrequentie van Zeeland is nooit erg hoog geweest en zo kon ik nu een gezellige visite en een pikstart combineren. Je slaat dus 2 vliegen in 1 klap. Partij v.d. Dieren zal daar wel niet blij mee zijn. Als ik dan ook nog eens heel blij opbiecht een megaportie overheerlijke Zeeuwse mosselen voorgeschoteld te hebben gekregen, zal de club van Marianne Thieme daarover wellicht evenmin jubeltonen laten klinken. De reis naar mijn extra bestemming in Zeeland verliep zonder enige vertraging. Alle files waren op tijd opgelost. Het is best mogelijk dat het Zeeuwse landschap zich gisteren van zijn/haar beste kant liet zien, maar erg lyrisch kan ik er niet van worden. Nu was het grauw tot zeer grauw en dat helpt dan weinig. Verheugend vond ik wel dat er een tunnel onder de Westerschelde was gemaakt. Is ongetwijfeld niet kakelvers (nagekeken: opening was in 2003), maar door selectieve waarneming aan mijn aandacht ontsnapt. Omdat ik toch al van plan was via Duinkerke te rijden, kon ik nu Antwerpen overslaan en via Terneuzen richting Gent en Oostende. Noch West, noch Oost Vlaanderen hebben een succesvolle poging ondernomen het qua landschappelijk schoon van Zeeland te winnen. Qua toeristische route geen top-tien kandidaten, maar dat had ik ook niet verwacht. Pas een stuk ten zuiden van Duinkerke begon het buitengebeuren echt aantrekkelijk te worden. Temeer daar een wat verstrooid zonnetje zich er ook mee ging bemoeien. Nog niet echt fanatiek, maar toch. Nabij Boulogne-sur-Mer mijn Frans op de proef gesteld bij een zelftankstation. Mijn Epica is er niet van gaan stotteren. Nederlandse radio was al geruime tijd niet meer te ontvangen en de CD’s moesten de stemming er dus inhouden. Bij de collectie trof ik een al geruime tijd niet afgespeeld exemplaar met virtuoos gitaarspel van Paco de Lucia. Op sommige opnames waren ook vrouwen in barensnood te horen en mannen, die eveneens een bepaalde reden tot klagen leken te hebben. Kenners van Spaanse muziek begrijpen nu wel dat ik het over “flamenco” heb. Voorts kan ik nog melden onderweg erg veel auto’s van het type Dacia Duster te hebben gezien. Ik vraag mij op dat soort momenten af of die Dacia-jongens weten dat een ‘duster’ een stofdoek is. Leuk borrelpraatje toch. Wat rij jij tegenwoordig? Oh, ik heb nu een Stofdoek.

Zo rond de klok van 15.00 uur was ik al bij Rouen. Erg leuke plaats, maar onvoorstelbaar weinig parkeerplekjes. Hoezo ‘weinig’, zeg maar geen. Normaal voor mij een prima excuus om niet te hoeven wandelen, maar hier had ik best een plekkie willen vinden. Ik vond het af en toe een beetje Duits aandoen. Met vakwerkhuizen en zo. Misschien morgen een herkansing…

Al met al was ik voor 17 uur al bij mijn B&B in Acquigny. Niets mis mee. Hartelijk welkom geheten door Jean Claude en Bernadette. WiFi uitgeprobeerd en wat folders bekeken. Nabij gelegen Evreux leek een indrukwekkende kerk te hebben. Bleek bij nadere inspectie zelfs een kathedraal. Hoewel religie en ik niet bepaald een hoofdkussen delen, heeft dat mij niet weerhouden het gebouw van verschillende kanten te fotograferen. Heb zelfs de binnenkant even bekeken, maar deed dat wel voldoende snel om het risico een biechthokje binnen gesleurd te worden tot een absoluut minimum te beperken. Beginnetje met mijn reisverslag gemaakt en toen naar Louviers, een naburig plaatsje waar ik in “de Looierij” (La Tannerie) een zeer smakelijke pizza naar binnen mocht schuiven. Het bier (Leffe van de tap) was er ook best en het ijsje toe kreeg van mij het cijfer 9.

Waar ik op basis van de prijzen al huiverig voor was, bleek uit te komen. Ik zag hier en daar mensen een salade voor hun neus krijgen waar een volwassen konijn compleet de hik van zou krijgen. Dame aan belendend tafeltje had een variant met o.a. ham erbij, maar dat voorkwam niet dat zij huppelend en neusje optrekkend de tent verliet.

Al pizza etend realiseerde ik mij met een mengeling van afgrijzen en bewondering dat ik ooit 2 pizza’s wegwerkte en er daarna nog eentje bestelde op formaat ontbijtbord om het af te leren. Maar ik heb het hier wel over 1973.

Morgen ga ik in Arromanche D-day herbeleven… Uit betrouwbare bron vernomen dat dit indrukwekkend is.