De vaste volgers, die allemaal een berichtje krijgen als ik de schrijfkraan weer eens heb opengezet, zijn dit keer voornamelijk via groeps-email op de hoogte gehouden. Belevenissen hadden weinig met reizen en toerisme te maken. Het was meer Leefmee dan Reismee.

Via korte trips zijn de zogenaamde foothills (opnieuw) bezocht en niet alleen de doorgaande wegen 4; 108; 120, 50 en 88 zijn aanraders, maar ook de diverse zijwegen daarvan zijn de moeite van het berijden waard. De Sacramento Valley is leuk voor lieden die van het platte land, van wijngaarden en gewasteelt houden.

De laatste 2 dagen doorgebracht bij neef Randy en zijn echtgenote en via Facetime mijn kroost laten meegenieten van de fraaie ‘pool’ aldaar.

Donderdag 29 juni, na eerst nog een koffie met dat verre familielid dat ik ook op dag 1 heb bezocht, auto ingeleverd (was spitsuur; het leek wel een pont; meerdere rijen naast elkaar en aanschuiven maar) en check-in balie gezocht. Thomas Cook Airlines bleek ruim 2 uur vertraging te hebben. Daar zat ik totaal niet mee, want ik had onzorgvuldig de doorverbinding in Manchester (vrijdag) van 18.15 uur geboekt (i.p.v. die van 14.45 uur). In plaats van ruim 7 uur rondlummelen op de luchthaven van Manchester zouden het er daar nu dus rond de 5 worden en zo’n 2 uur extra op San Francisco. Lekker belangrijk. Bij het inchecken werd mij dit keer keurig gevraagd of er iemand met een rolstoel moest komen. Er was geen immigration en ik had tijd zat, dus gewoon de eigen beentjes laten werken.

Voor de vlucht San Francisco > Manchester had ik mijzelf getrakteerd op een slaappil. Zou een primeur worden en gezien de prijs die ik voor een enkel exemplaar moest ophoesten (rond €.14,-!!!), ga ik geen vaste afnemer worden. En al helemaal niet als je het risico loopt na zeer korte tijd wakker te worden gemaakt door een stewardess, die graag wil weten of ik onder mijn deken wel de veiligheidsriem om heb. Not amused. Voorts constateer ik dat in die zeer korte tijd het diner voorbij was geflitst. Heb ik alsnog opgeëist, maar die moeite had ik mij eigenlijk kunnen besparen. Verder geen oog meer dicht gedaan en op een gegeven moment maar een biertje gehaald in de pantry ($.6,- voor een miezerig blikje). Die cabin crew verveelde zich suf. Vlak voor landing nog iets uitgereikt gekregen, maar ik kan mij daarvan weinig herinneren. Weg geniest misschien…

Voor vertroeteling hoef je dus niet bij deze maatschappij te boeken. Hun Airbus was echter opnieuw OK. In Manchester dit keer niet met een bus, maar met een soort paardenmenner (try to keep up with me people) naar het andere terminal. Boeiende discussie gevoerd met zo’n security-meneer over de onzin van een nieuwe security-check als je net uit een ander toestel bent gestapt. Zij stonden in hun recht, zo meende hij en daarin kon ik hem niet direct ongelijk geven. Hup Brexit!

De ellende van het lange wachten werd toch nog enigszins opgeleukt door het feit dat de vlucht van 14.45 uur uiteindelijk een dikke 20 minuten later dan wij op Schiphol landde. Er was iets mis met de ‘fuselage’ volgens hun dienstdoende gezagvoerder. Ik meen dat er zelfs een ander toestel is opgetrommeld…

Trein van 20.54 uur net gemist. Andere trein met overstap in Weesp lijkt er (op vrijdag?) niet te rijden. Sprinter van 21.24 uur deed die dag niet mee. Net als mijn haar; uitgevallen. Van narrigheid (ja met dubbel ‘r’) de intercity naar Almere Centrum genomen en daar (met enige mazzel) snel de stoptrein terug naar Muziekwijk. Was rond 22.00 uur thuis.

Cliff, die op de hut had gepast, kwam nog even buurten. Aangezien hij de volgende morgen rond de klok van 5 uur zelf een weekje richting zon zou vliegen, had ik daarop niet gerekend. Gezellig een echt biertje gedronken en toen – na een zeer dik etmaal - bewusteloos in mijn mandje geduikeld. Voordeel van dit late naar bed gaan is dat je weinig (geen) last van jet lag hebt. Maar “moe” is een ander verhaal.

Van Thomas Cook Airlines ook wel wat moe geworden. Krijg een verzoek mee te doen aan een enquête, zodat zij hun dienstverlening kunnen verbeteren. Aangezien er op het verbetertraject best wel stappen gemaakt zouden kunnen worden, besloot ik medewerking te verlenen. Ben je klaar en druk je op “submit”, krijg je een melding dat je je gebruikersnaam en password moet invullen. Daar kan ik dan pas echt pissig van worden. OK, jullie vragen er om, dan maar een klacht indienen. Ha, ha, denkt Thomas Cook, dat gaat zomaar niet. Althans niet vanaf je eigen adres. Dat wordt rood omkaderd en je krijgt je klacht dus niet weg. Uiteindelijk het adres van een kennis uit Engeland ingevuld en toen lukte het wel. Kort daarvoor had ik van de gelegenheid gebruik gemaakt een compliment uit te delen. Daarvoor hoefde je namelijk geen adresgegevens in te vullen. Compliment gemaakt richting een aardige chat-meneer en vervolgens mijn klachten in geuren en kleuren beschreven en welke ellende ik doormaak(te) om deze op de juiste plaats te krijgen.

Ik ben kennelijk niet de enige die zijn misnoegen uit, want er staat iets van 28 dagen voor een eerste reactie. Bij mij hoopte men reeds na 14 dagen contact te kunnen opnemen. Zou dus a.s. week kunnen gaan gebeuren. Ik verheug mij nu al.