Labor Day is dus gewoon een soort "dag van de arbeid". Kennen wij van 1 mei. Heeft dus niets met bevallingen te maken. Althans niet voor mij en voor naaste omgeving. Kan natuurlijk lastig zijn als je te horen krijgt "your wife is in labor" en je gaat daarbij van de veronderstelling uit dat je partner zojuist de prikklok heeft gepasseerd.

Gastvrouw Irene bleek over een nette hut te beschikken en de tuin en met name het terras aan de rivier deden mij al handenwrijvend naar het vervolg van deze middag/avond uitkijken. Irene had bovendien wel iets weg van Dorothy uit Golden Girls en dan ga je automatisch naar die 2 andere ‘girls' uitkijken....

Handen wrijven hielp. Het leek wel een Hollands borreluurtje. Naast de mij welbekende ribbeltjes-chips lonkten nog enkele varianten. En niet zomaar ‘kaal'... Nee er was een keur aan dipsauzen aanwezig. Het duurde enige tijd voordat alle genodigden aanwezig waren, maar dat vereenvoudigt het onthouden van namen. Ik kreeg overigens de indruk dat er een aparte avond is georganiseerd om mijn naam op zijn Hollands uit te spreken. Die mensen wisten dus nog niet dat het noemen van mijn naam niet echt noodzakelijk is bij vragen als "You like something to drink?" Of "You like some more?"

Nadat een ieder was binnen gedruppeld begon de serieuzere verwennerij. De ene na de andere lekkernij werd aangesleept. Omdat de BBQ nog niet ‘heet' genoeg was om volop zijn kunsten te vertonen, monsterde ik aan bij ‘Skipper' Gary voor een kleine tocht over het plaatselijk riviertje in een hakkeplufbootje met het vermogen van een mini-naaimachine. Maar het voordeel was, dat er niets met roeispanen of peddels gedaan hoefde te worden. Bovendien zou dit vaartuigje stabieler zijn dan de kano waarmee "Skipper" Gary en mijn zwager zich bij een vorige gelegenheid op het water hadden gewaagd en destijds vrij vochtigjes retour kwamen. Een beetje Jet-ski deed mij de nodige vraagtekens bij de stelling m.b.t. stabiliteit zetten. En dat terwijl de bestuurder van dit tuig de gashandel braaf had teruggedraaid. Ik kreeg de indruk dat een zwaan in haast ook al voor omslaan zou kunnen zorgen. We hebben het echter droog gehouden en kwamen keurig op tijd aan voor het vervolg van het smulfestijn. Ik kan mij niet voorstellen dat doorgewinterde Fransozen zich voor deze bundeling van huisspecialiteiten zouden hebben geschaamd.

Wie dus denkt in de VS niet verast te kunnen worden, dient deze zin nogmaals te lezen. Verassen heeft namelijk niets met voedsel te maken. Meer met crematie. Verrassen - zo heb ik opnieuw geconstateerd - behoort echter duidelijk tot de mogelijkheden.

Kort voor het begin van de echte maaltijd kwam "line dancing" ter sprake. In het gezelschap bleken enkele liefhebbers of verder gevorderden aanwezig te zijn. Er werden enkele specialiteiten qua danspassen(?) gedemonstreerd. Vrij kort daarop begonnen diverse aanwezigen elkaar een hand te geven en ik diende mij daar tussen te scharen. Het idee om deel uit te gaan maken van een line dance groep deed mij het ergste vrezen voor het aanwezige meubilair. Maar er werd helemaal geen lijn gevormd. Eerder een kring. Wat heeft een kring met line dancing te maken? Niets! Kwestie van "Grace". Hoe een ‘gemiddelde' Amerikaan(se) zo'n "Dank-U-voor-het-gebodene-gebed" weet te formuleren, is voor mij steeds weer een moment van bewondering en in dit geval toch ook nog van grote waardering.

Iets aardsere observatie: Bij vertrek van "huize Irene" werd ik nog aangenaam verrast door de lichttechnische vormgeving van het dashboard van de Fusion. Al bijna een reden om vaker 's avonds te gaan rijden. Vraag is nog waarheen....

Morgen nog een terugblik op vandaag. Dan zal het in NL inmiddels wel overmorgen zijn. Kwestie van opletten. Gelukkig ben ik niet van gisteren.