Voor wie nog niet helemaal bij was rond deze reis: hij gaat naar Californië. Gek eigenlijk. De reis gaat naar Californië. Kan best, maar ik zie hem niet bij mij ‘aan boord’. Bij mij scheelde het weinig of ik was ook niet aan boord geweest.

Vanwege een wel zeer aantrekkelijk geprijsde aanbieding vlieg ik vandaag eerst van Amsterdam naar Manchester. Met een maatschappij Flybe. Nooit eerder van gehoord. Vliegen deels met propellertoestellen, maar ik had zo’n zuignap. Bij mijn oorspronkelijke boeking en ook bevestiging zou dat ding van Flybe 9.25 uur van Schiphol vertrekken. Komt dan (lokale tijd) 9.55 uur aan en dan heb je rustig de tijd het transfertraject af te leggen, want de doorreis met Thomas Cook Airlines start om 11.55 uur.

Op een bepaald moment kom ik erachter dat er om 9.25 uur helemaal geen toestel van Flybe naar Manchester vertrekt. Wel een om 10.20. Nu had ik – net als enkele jaren terug – assistentie gevraagd. Ging mij vooral om zittend het eindeloze proces van immigratie en border patrol te kunnen doorstaan, want tijdtechnisch weten ze daar soms flink weg mee in San Francisco. Maar in één moeite door krijg je ook assistentie in Manchester. Leek mij gezien de gewijzigde vertrektijd niets mis mee. Geen gezoek en relaxt voortgeduwd worden naar de gate van de Thomas Cook vlucht. Omdat ik de tijd toch wel wat krap vond, heb ik nog speciaal een chat-sessie met een medewerker van Thomas Cook afgewerkt. Ik moest niet “worry” doen. Chat voor alle zekerheid uitgeprint. Zou ik mijn doorverbinding missen dan zou ik alvast iets hebben om de Thomas Cookies mee om de oren te slaan.

Daags voor vertrek eens even gekeken hoe het met de eerste etappe van Flybe ging. Normaliter redelijk op tijd in Manchester, maar nu dus even niet. Bijna een uur te laat. Gaat leuk worden, leek mij. En als ik de aansluitende vlucht nog net haal, hoe vergaat mijn koffer de overstap. Vlucht Manchester > San Francisco is niet dagelijks. Extra stel schone sokken, onderbroeken, een krabbertje voor het gezichtshaar en nog wat essentialia in de handbagage gepropt.

Krijg zojuist een ijsje aangereikt waar Pinkeltje zich niet aan zal vertillen.

Dat feest van niet meegekomen bagage al eens eerder meegemaakt (2011 naar Las Vegas) dus net als de slimme meid op dit soort zaken voorbereid. Zie in San Francisco wel wat het gaat worden. Van de band plukken of wachten op UPS of zo. Mede op basis van de titel zal men inmiddels begrepen hebben dat ik aan boord van de vlucht naar SFO zit, maar daarvoor krijgt de toegezegde assistentie geen lintje. Bij de gate geen assistentie, aan het eind van de slurf geen assistentie en we waren ook nu met vertraging geland. Dan kan je wel hoog van de toren blazen en mekkeren dat afspraken niet zijn nagekomen, maar of dat het meest praktisch is…? Dus zuchtend en steunend richting andere terminal en het zogenaamde transfercentrum. Daar jammert iemand of hij misschien voor mag, want zijn aansluitende vlucht vertrekt bijna. Hij mag dus niet voor, want we zitten allemaal in hetzelfde schuitje (leuk toch op een vliegveld…). En terwijl je dus praktisch rechtstreeks vanuit een vliegtuig komt en ook geen kans hebt gehad even stiekem buiten te spelen en ergens een pistool te kopen, moet je toch weer door de security. Dat houdt dus op. Als je die horde dan hebt genomen, mag je bij een juf achter een balie vertellen waar je heen wilt. SFO.Oh dan bent u zeker FraLa. U bent op eigen kracht hier gekomen.Ja, bij gebrek aan alternatieven. Of ik het laatste stuk ook op eigen kracht zou redden. Was ik niet blij mee, maar zelf aan de wandel gaan leek mij sneller dan (eindeloos?) op die droomkoninkjes van assistentie wachten.

Bij de gate werd al met smart op mij gewacht en terwijl ik het toestel binnendruppel, hoor ik dat ze nog op 1 passagier wachten. “Dat ben ik waarschijnlijk”, zeg ik opgelucht tegen de stewardess. “Maar het wachten is nu over”.

Op mijn stoel zit een vreemdeling die verdwaald is zeker. Maar dat wist hij zelf ook, dus ging hij een rij naar achter. Toestel is niet uitverkocht. Nette kist met verbluffend veel beenruimte. Verbaas mij alleen dat de stoel niet iets achterover kan. Kende dat eigenlijk alleen van Ryanair. Flybe was trouwens van hetzelfde laken een pak. Zo’n uurtje vind ik echter niet zo’n punt. Huidige stoel is echter redelijk comfortabel. Kan ik niet van het aan boord geldende prijsbeleid zeggen. Even voorzichtig geïnformeerd wanneer ze met het poppenbestek en bijbehorend knaagsel langs zouden komen. “Vrij rap”, luidde het (vrij vertaalde) antwoord. Anticiperend dus een duetje Bell besteld. Twee miniflesjes waren een fractie voordeliger, maar alcoholist ga je bij dit soort prijzen echt niet worden. Kampioen pinda’s eten evenmin. En bij dit soort megaprijzen ontfutselen ze je ook nog eens 1 Pond omdat je met credit kaart betaalt. Maar ze kijken er erg vriendelijk bij.

Kijk nu bij zonnig weer naar besneeuwde toppen ergens onderin Groenland. Geen kip te zien. Zelfs geen sneeuwhoen.

Nu ik weer een flinke dosis Brits Engels (life) rond mij heen heb beluisterd, krijgt mijn sympathie voor dit volk weer een flinke boost. Deze mensen kunnen ook onnavolgbaar ‘sorry’ voor iets zijn. Alsof je samen een buitengewoon spannend avontuur hebt beleefd, maar gelukkig met goede afloop.

Cabinepersoneel had voor mij een primeur. Had tenminste nog niet eerder meegemaakt dat ze de lege bordjes en meer van dat soort troep in een kartonnen doos mieterden. Geen onhandig geprop in de trolley. Doen ze wellicht later wel in de pantry. Werkt in ieder geval lekker snel.

Groenland inmiddels achter ons gelaten. Mega troosteloos landschap. Kan mij niet voorstellen dat die Denen erg blij zijn met dit enorme eiland. Bedenk net het volgende: Goed bestand tegen de kou en op Japanse traditie gestoeld: een Eskimono.

Bij een vorige gelegenheid erg lang gedaan over de trip van het vliegveld naar zus. Betreft een slordige 100 mijl, dus zou in 2 uur sturen toch afgelegd moeten zijn. Gewaarschuwd Google Maps eens even geraadpleegd en vertrektijd ingevoerd die ik denk te kunnen realiseren. Goedemorgen. Je bent dan 4 uur zoet (of zelfs meer). Probeer bij dat (licht) hollen en (zwaar) stilstaan maar eens wakker te blijven na ruim 10 uur vliegen.

Mijzelf nu dus slim en zonder enige gêne uitgenodigd bij een ver familielid. Zijn opa van moeders kant en mijn vader waren neven, dus ‘ver’ is geen overdreven toevoeging. Maar hij woont wel lekker dichtbij het vliegveld. Vandaar vertrek ik dan een uur of 2 later om zo’n beetje op hetzelfde tijdstip op de eindbestemming aan te komen. Files zouden dan verleden tijd moeten zijn.

Na zo’n 8 uur vliegen hebben we eindelijk het Amerikaanse luchtruim bereikt. Iets later vindt Thomas Cook dat zulks beloond moet worden met een snack. Hapje voor mensen die van improviseren houden. Best smakelijk allemaal. Alhoewel ‘allemaal’… Dagelijks met deze club vliegen lijkt mij een goede maatregel om af te vallen. “Aankomen” zal dus beperkt blijven tot de luchthaven van bestemming. Wel apart van het snackpakketje vond ik het feit dat er een sachet bij zat met daarin een plastic zakje. Of je daar je losse troep s.v.p.in wilt doen. Positief, maar dat voor mensen die hun koffie met melk drinken, is dat je niet zo’n zakje stuifmeel krijgt, maar ‘echte’ melk in zo’n verpakking waar bij ons de mayonaise in zit.

Over ruim 2 uur (mits immigratie meewerkt) weet ik én of de assistentie dit keer wel op post is én of mijn koffer is meegekomen.