Als Hollandse kolonie hebben we spontaan de eetzaal verbouwd, dan wel laten verbouwen om vervolgens met zijn vijven Gino’s creaties op ons af te laten komen. De topper bleek dit keer vis. Zeebaars, als ik het goed heb begrepen. Bij de schoonfamilie van Linda ook meermaals vis gegeten, maar dit was een exemplaar van de buitencategorie. Ook tafelgenoten waren unaniem in hun oordeel en men snapte waarom ik zo enthousiast over deze tent was/ben.

Vrij vroeg het mandje in, want ik moest er de volgende morgen ook weer redelijk vroeg uit. Rond 8 uur zat ik aan het ontbijt en dat heb ik niet de eer aan kunnen doen die het verdiende. Ongeveer gelijktijdig met Jeroen en Anneke vertrokken, maar zij hadden nog wat dagen tegoed op dit mooie eiland.

Auto bij Dollar gehuurd, bij Hertz opgehaald en na het afleggen van 1.382 km. ook weer ingeleverd en je wordt bedankt voor het huren bij Thrifty. Tuurlijk. Vervolgens is het tijd om kleine vliegvelden te omarmen. Er is ook daar ‘Security’, maar je hoeft niet via ‘Efteling-slingers’ 45 minuten te heen en weren voordat je aan de beurt bent. Twee of drie mensen voor jou en dan heb je de keus uit drie ‘checks’. Laptop apart, shampoo apart, al het metaal van je lijf… het blijft een hinderlijke bezigheid en zelfs nu kreeg ik het toch weer een beetje warm van al die gymnastiek.

Vlucht naar Eindhoven vertrok iets te laat en dat verlies werd niet helemaal goedgemaakt. Mijn handbagage kon ik niet kwijt, dus die werd (gratis) naar het ruim overgeheveld. Bij aankomst kan je dus niet meteen naar de uitgang lopen. Ja, dat kan wel, maar het is slimmer om even via de ‘belt’ te gaan om je bagage op te pikken. Ging echter behoorlijk snel. Eerdere bus naar Best had ik sowieso niet gehaald.

Omdat ik al zover zuidelijk was, had ik het idee om alvorens weer noordwaarts te gaan mijn jongste dochter + familie met een verrassingsbezoek te vereren. Die jongste dochter had net een paar uur eerder haar zuster en haar nichtje (waar ik dus min of meer vandaan kwam) van een ander vliegveld (Weeze) opgehaald. Ik had dus even al mijn nakomelingen bij elkaar.

Sander wist een prima maaltijd te bereiden en daarna kon ik aan de laatste 218 kilometer (inclusief omleidingen) beginnen. Rond 21.30 uur vond ik dat ik wel een Black Label had verdiend en die was op dat tijdstip onder handbereik.

Nieuwsgierig nog even de e-mail gecheckt. Krijg ik als welkom-thuis-tip het gegeven dat AH de salami in de aanbieding heeft. Op zich een mooie en lieve hint rond het acclimatiseren hier, maar ik dacht “Shit”, want pas op dat moment realiseer ik mij dat het restantje aan plakjes salami nog in het koelkastje op de kamer in Sardinië ligt. Dat het nog maar een paar plakjes waren, beschouw ik amper als een troostrijke gedachte.

Hoe ik het vind om weer terug te zijn in NL? Brrrrrrrrrrrrr