Na als een nette taxichauffeur iedereen op de juiste plaats te hebben afgeleverd, ben ik via het plaatsje Bosa inmiddels aan de Ichnusa. Onderweg ontdekte ik achter de passagiersstoel een flinke portie salami. Luca had het wel over salami gehad, maar ik dacht dat ie dat nog moest uitpakken en mijn bescheidenheid is wereldberoemd. Alvorens deze ontdekking te doen werd in Bosa een koffie en een soort muffin genuttigd. Ging er prima in. In Bosa was er een soort markt en dat maakte het rondrijden gecompliceerd. Voor Dollar/Hertz heb ik daarnaast als klacht dat het voertuig niet beschikt over een blauwe schijf en zoiets is soms/vaak toch wel handig om te hebben. Lang niet iedere agent kan ik uitleggen dat niet ik maar de autoverhuurmaatschappij een bon moet krijgen. Het laatste traject van Bosa, via Alghero naar mijn tijdelijk thuis loopt voornamelijk langs de kust en dat is fraai tot zeer fraai. Een soort struik, die ik om niet geheel duidelijke redenen vanaf ons eerste bezoek (2004) ‘broccoli’ heb genoemd, begint nu ook kleur te krijgen. Deze periode van het jaar kan ik dus aanbevelen!

Terwijl ik dit in zit te kloppen is hond nr. 3 aan het trainen voor een marathon of zoiets. Komt met bepaalde regelmaat met een rotgang voorbij, maar doet dat vrij doelloos, want hij komt van beide kanten aangesneld. Uiteraard niet gelijktijdig.

Bij aankomst werd mij te verstaan gegeven dat de NL-toeristen, die ik in Santa Teresa Gallura heb ontmoet, hier vandaag ook hebben ingecheckt. Tsja, als het aan mij ligt kon het hier wel eens druk worden. Op voorwaarde dat er voor mij wel een plekkie overblijft. Het getsjirp is weer niet van de lucht en ik zal zo eens de specifieke kenmerken van de Sardijnse grasmus opzoeken en deze dan toetsen aan het gesignaleerde mussengeweld. Meteen doet zich dan een volgend dilemma voor. Stel ik zie er één (of twee), moet ik dan met mijn telelensje in de weer om te bewijzen dat ik mijn huiswerk heb gedaan? Gelukkig voor grasmussen kent de vogelwereld geen Miss Universe verkiezing, want daar lijken zij mij niet erg kansrijk. Dus voor uitroepen als “O en A wat een mooie vogel” hoef ik het niet te doen.

Zoef de Haas (hond nr. 3) is op zijn tweede adem gekomen en doet nog wat rondjes. Zelf word ik van het kijken al kortademig.

Het is nog vrij vroeg in de middag, dus een niet te gek lange excursie moet haalbaar zijn, maar aangezien ik er toch al weer zo’n 1.350 km op heb zitten, zie ik even in het zonnetje relaxen als prima alternatief. Niet te lang trouwens, want de zon brandt al knap stevig en kreeftje nadoen vind ik geen leuk spelletje.

Alvorens aan mijn tweede biertje te beginnen leek het mij een goed plan alvast af te tanken. Hoef ik dat morgenochtend niet te doen. Kom ik terug is er niemand om mijn 2^e versnapering te regelen. Terwijl ik wat hulpeloos om mij heen kijk, stopt een auto voor het hek. Toen de chauffeur aanstalten maakte op de bel te drukken, heb ik via mijn sleutelgedoe het hek alvast geopend. Auto wordt geparkeerd en gasten spreken mij (bij gebrek aan een alternatief) aan met de woorden “we have a reservation”. Waarop ik antwoord: “So do I, I am also a guest here.” En omdat ik een Hollands accent had bespeurd, melde ik zulks in het Nederlands. Inmiddels waren ook Jeroen en Anneke (het NL-stel van S. Teresa Algura) gearriveerd en begon zich een Nederlandse kolonie te vormen.

Ik vind dat humor. “Humor ligt op straat” wordt vaak geroepen. En het mooie van humor is dat zelfs als er een auto overheen rijdt de humor gierend van de pret weer opstaat. Humor is niet kapot te krijgen. OK, als er een stoomwals overheen is geweest, wil e.e.a. nog wel eens ontaarden in ‘platte humor. Moet kunnen.

Aan één van de twee zonen hier een (internet) foto laten zien van de Sardijnse grasmus, die wat mij betreft eerder gelijkenis vertoont met een winterkoninkje dan met onze huismus. Dit gevederd vriendje kwam hem niet direct bekend voor. Hij biechtte wel op dat hij vroeger heel wat exemplaren van de ‘gewone mus’ had gegeten. Ik herkende dit uit mijn begintijd in Spanje. Geen idee of mus, spreeuw etc. echt lekker is, maar je moet er toch heel wat klaarmaken voor iemand ‘in de groei’. Is een kip toch sneller en simpeler…

Met groot ongenoegen bij WeerOnLine gezien dat ik voor het weer niet naar NL terug hoef te komen. Fris en nat. Nu dus nog maar een paar uur genieten van lekker warm en droog. Qua dineren zal het in NL ook wel weer afzien worden. Hier straks nog een (voorlopig) laatste keer van de kookkunsten van vader Gino genieten.