Het eerste slaat op het dierentuintje en het tweede op mij. De mini-zoo is gevestigd net buiten een vrij klein plaatsje (Giba). Aanbod van beestenspul is niet om van in katzwijm te geraken, maar mede door de overvloed aan gele bloemen en de verdere inrichting best leuk om een bezoek(je) aan te plegen.

Voor mij hinderlijk was het feit dat e.e.a. met hier en daar lichte stijging gepaard ging. Normale mensen zouden dat niet eens in de gaten hebben, maar ik begin langzamerhand al op te zien tegen het ‘beklimmen’ van een molshoop.

Vriendinnetje van Elena was er nog nooit eerder geweest en vond het geslaagd. Nu schijnt dit het enige parkje met dieren te zijn op het gehele eiland, dus dan is de spreekwoordelijke kinderhand snel gevuld. Het weer hielp ook geweldig mee. Zon, strak blauwe lucht en rond de 22 graden. Linda had voor de inwendige mens broodjes geregeld en dat was maar goed ook, want ter plaatse viel er op dat gebied weinig eer te behalen. Het scoren van een ijsje was OK en een warm of koud drankje idem, maar daarmee is alles gezegd.

Tot genoegen van ‘het grut’ was er gelegenheid tot schommelen en daarvan werd uitbundig geprofiteerd. E.e.a. betekende echter nog niet dat wij pas weer bij nacht en ontij thuis kwamen. Straks even met Luca bij hem op kantoor mijn boardingcard printen. Kost je anders €.50,- extra en als ik Pieter Derks mag geloven (en dat mag ik vast wel) dan word je op het vliegveld naar een soort PC-automaat verwezen waar je hetzelfde doet als thuis of op kantoor, maar je moet wel je creditkaart of je flappen aanspreken… Ryanair doet er zoals gebruikelijk alles aan om de haat-liefde verhouding in stand te houden. Bij mij wint haat het nog steeds ruim.

En route de vriendin van Elena bij haar ouders afleveren. Beide dametjes zingen op dit moment in het Engels een mij onbekend liedje, maar doen dat voortreffelijk. Zojuist komt er een bericht van betreffende ouders binnen en zijn wij uitgenodigd aldaar te komen smikkelen. Toen hartelijkheid werd uitgedeeld stonden de Sardijnen niet te suffen. Geldt wellicht voor geheel Italië.

Gastheer en gastvrouw bleken van het type ”niet elke dag een wijntje, maar dan in het weekeind een topkwaliteit”. Aangezien gisteren onder weekeind viel, waren de geserveerde wijnen uit de kunst. Maar met de vastere bestanddelen was ook helemaal niets mis. Omgekeerd stonden de Italiaanse gastheer en –vrouw toch wel even te kijken toen ik vertelde ooit eens flamingo te hebben gegeten. Zij kijken uit op een soort lagune en daar barst het van die beesten. Zullen ze voortaan toch met andere ogen naar kijken. Overigens kwam deze lekkernij (althans volgens de toenmalige gastheer – een Afghaan) gewoon van een poelier uit Hilversum.

Heden (25/4) eerst iedereen naar zijn plekkie brengen en dan noordwaarts naar ‘mijn’ agriturismo voor voorlopig de laatste nacht in Sardinië.

Internet doet het vandaag zowaar zonder reset, dus ik profiteer ervan.