De Noord-zuidlijn afgewerkt en de door Google Maps voorspelde 6,5 uur klopte verrassend goed. Rita, eigenares van het ‘Venster op Corsica’, had voor een meer dan puik ontbijt gezorgd. Het koppel uit NL zat al te smikkelen en kende toevallig de omgeving van mijn roots. Wij bleken zelfs een gemeenschappelijke bekende te hebben. Alvorens aan te schuiven voor het ontbijt had ik mijn kamer nog eens goed bekeken. De wanden waren een soort vleeskleur met hier en daar wat extra rood en ik stelde mij opeens voor dat ik die nacht in een soort baarmoeder had doorgebracht. Maar dan zonder vruchtwater.

“Zonder water” dacht ik even later ook tijdens het douchen. Je kon in deze B&B een (externe) ‘eigen’ badkamer met douche en WC boeken, of een gemeenschappelijke versie. Ik had ‘lekker luxe’ de privé-versie geboekt. Niettemin kreeg ik de indruk dat het warme water al verbruikt was. Je gaat dan andere standen van de kraan/hendel proberen, maar zonder succes. Op het moment dat ik het op wilde geven, begon de temperatuur op te lopen en niet veel later was e.e.a. zelfs aangenaam. Ik kon dus netjes geschrobt aan de ochtenddis beginnen. Het uitzicht door het keukenraam (en ook dat van mijn slaapkamer) was conform de naam van deze B&B. We konden zelfs de besneeuwde toppen van de Corsicaanse bergen zien.

Door het geanimeerde tafelen ging ik pas rond 11 uur op pad richting familie. De ’s avonds genoten halve liters San Miguel (2) had ik van het huis gekregen. Het soort gebaar waarvan ik houd! Maar niet alleen daarom een onderdak om aan te bevelen.

Zoals al gemeld was de route naar Selargius dus pittig. Ik had voor kameraad Tom Tom wat tussenstops genoteerd om op die manier de grote weg en daarmee de snelste route te vermijden. Je programmeert dan naar ‘centrum’ van de volgende halte en als je niet oplet kom je daar dus ook letterlijk terecht. Vervolgens sloofde mijn navigatie zich dan uit om absoluut de kortste weg naar de volgende halte aan te geven . Ik hoefde nog net niet via het tuinpad van meneer pastoor, alwaar zich dan zijn prijswinnende agave zou bevinden, zodat je toch weer terug moest.

Zoals gebruikelijk manifesteerde trek in ‘iets’ (koffie bijvoorbeeld) zich tegen de tijd dat alle daartoe in aanmerking komende etablissementen de deuren hebben gesloten i.v.m. de middagdut. Een maal tanken en een keer een sanitaire stop (in het wild) en verder sturen. Was absoluut noodzakelijk, want de hoeveelheid bochten was groot. Fraaie vergezichten zat, maar niet altijd even fotogeniek en als dat wel het geval was, was er geen gelegenheid om te stoppen…

Uitermate dun bevolkt en als je hier tot de categorie ‘wild’ behoort, heb je ruim de gelegenheid je te verstoppen voor roofdieren. (Voor zover aanwezig.) Als er na verloop van tijd weer eens een plaatsje met huizen etc. opdook, vroeg ik mij vergeefs af waarom zich dat juist daar bevond en niet een handvol kilometers verderop. Ik betwijfel of mijn nieuwsgierigheid bevredigd zou zijn als ik zo’n dorpeling daarna gevraagd zou hebben.

Mijn VW Polo blijkt te zijn voorzien van cruise control, maar daar heb je in de bergen niet zo woest veel aan. Vallen er een paar spatjes regen, dan gaan de wissers spontaan aan het werk. En uiteraard ook parkeersensoren. Kortom, uitstekend koetsje.

Linda bleek al thuis en ook kleindochter Elena was al present. Luca arriveerde niet veel later met lekkers voor bij de borrel. Mijn eerste whisky verdween juichend in mijn keelholte! Alle nieuwste ontwikkelingen uitgewisseld en daarna kon de pizzakoerier aan de bak. Heerlijke dunne bodem. Niet al te laat het mandje in. ‘Mandje’ (het bed van Elena) was t.o.v. de vorige keer ‘groter gegroeid’. Prima geslapen en nu, terwijl Elena TV zit te kijken, klop ik dit in. Laptop krijgt geen stroom. Logisch, want stekker zit niet in stopcontact. Geen internet. Logisch, je bent in Italië en daar wil technisch nog wel eens iets mis gaan. Luca heeft de handel gereset en alles functioneert nu naar behoren. Koffie is ook al gezet en ik mag zo een broodje met ham verorberen. Heerlijk weer eens ‘gewoon’ te kunnen ontbijten en niet een compleet ontbijtmenu voorgeschoteld te krijgen.

Polo is nu even zeer welkom hier, want de familie behoort tijdelijk tot de wandelende tak. Auto heeft de geest gegeven en er wordt nu naarstig naar een opvolger gespeurd.

Tot slot kan ik melden dat er enkele foto’s aan de serie Sardinië zijn toegevoegd, maar dat is in feite oud nieuws, want het betreft foto’s van in middels eergisteren.