Bedoeling was heden nog iets noordelijker te gaan en daartoe dien je je dus ook iets oostelijker te begeven. Oorspronkelijk had ik via Weer On Line mijn bedenkingen bij deze etappe, maar de meer recente voorspellingen waren hoopgevend. Weercijfer 8 of 9. Met enige weemoed afscheid genomen van mijn Bonsai-stek, maar een troostrijke gedachte is dat ik er maandag al weer terug ben.

Hedenmorgen geen kaas en ham, maar een prima omelet als hartig hapje. Ik moet mensen echt afraden hier lange tijd te verblijven, want je komt op een bepaald moment de deur niet meer uit zonder klem te komen zitten. Mijn broek gaat nu echter nog steeds dicht. Slim destijds een stretchbroek gekocht bij Walmart…

Mijn gps heeft vandaag een compleet nieuwe inhoud gegeven aan het begrip ‘binnenwegen’. Doodsangsten uitgestaan dat er een tegenligger zou komen. Zou op een kampioenschap achteruit rijden zijn uitgemond. Een langdurige versie. Gelukkig geen tegenligger en braaf op een normale weg terecht gekomen. Langs de diverse wegen bevond zich kleurrijk straatkanturium, waaronder applausbloemen (klaprozen), paardenbloemen en uiteraard brem, mimosa en nog iets mooi geels. Onderweg ook bedacht wat het antwoord is op de vraag wat de snelheidslimiet hier in Italië is: Dat hangt van je auto af. Van borden, die de maximum snelheid aangeven, trekt niemand zich iets aan. In het duistere verleden één keer een snelheidscontrole langs de kant van de weg gezien, maar die werd kilometers van tevoren overduidelijk aangekondigd. Misschien uit de tijd dat men nog filmpjes moest ontwikkelen en daar geen zin in had. Temperatuur begon onderweg op die in NL te gelijken. Op een bepaald moment zag ik zelfs 8 graden. Brrr. En ook nog regen. Twijfelde of ik wel naar die eilandjes vlak boven Sardinië (La Maddalena) zou gaan. Om het plaatselijk natuurschoon van achter heen en weer wapperende ruitenwissers te bekijken, leek mij weinig zinvol. Bovendien moesten er flink wat muntjes voor worden afgedragen. Bij de haven van vertrek (Palau) was het inmiddels echter aanzienlijk opgeklaard en ik ben dus toch maar braaf met die veerpont (kloek formaat!!!) overgestoken. Geen spijt van. Het is daar fraai tot zeer fraai en voor mensen die van wandelen houden een compleet lustoord. Maar ik kon mij er ook fatsoenlijk behelpen. Zelfs het door mij inmiddels tot een ware kunst verheven ‘fotograferen zonder de auto te verlaten’ kon naar hartenlust in praktijk worden gebracht. De ‘afsluitdijk’ naar bij-eiland Caprera, die ik in opdracht van Jan B. braaf heb gefotografeerd, is in werkelijkheid niet zo woest veel groter dan de pier bij Scheveningen. Hoofdeiland biedt wat meer keus aan geasfalteerde wegen en daarmee ook aan beeldschone vergezichten. Aanrader dus.

Van Palau naar mijn accommodatie van heden was het niet zo gek ver. Herbergierster Rita is uitermate vriendelijk en dat compenseert haar gebrek aan kennis van een andere taal dan Italiaans. In plaats van Ichnusa serveerde zij een Spaans biertje (San Miguel), maar daar doe ik niet moeilijk over. Er bleek nog een Nederlands stel aanwezig en later arriveerde een Frans koppel met mini-mensje van een maand of 8. Gezelligheid troef. Alvorens aan tafel te gaan nog even naar Capo Testa getuft. Fraai daar! Tafel stond op mij (en anderen) te wachten in een grill-paleis te Santa Teresa Gallura. Zelfde plaats als nachthok en dat maakte het bestellen van een wijntje bij het eten tot een aanvaardbaar risico. Nadat ik had uitgelegd 2 avonden achter elkaar te zijn vetgemest in zo’n Agriturismo, begreep men mijn wens het heden wat simpeler aan te doen volledig. Bedienster bleek vervolgens zeer fatsoenlijk uit de voeten te kunnen met Duits. Prettig en beperkt afgebouwd met een smakelijke mixed grill. De baas van de tent heb ik via de bedienende dame wat ongevraagd advies verstrekt en daarmee een extra limoncello verdiend.

Morgen zuidwaarts richting familie. Heb alle tijd, want dochterlief is pas tegen 18.00 uur op honk. Zelfs mijn uitermate toeristische noord-zuid-lijn zou in iets van 6 uur en 30 minuten gepiept moeten zijn. (Het kan in circa 3 uur, maar dan maak je gebruik van de hoofdwegen.) Zou dus zomaar kunnen dat ik morgen een flinke verzameling toeterende Italianen achter mij zal hebben, die vinden dat ik wat meer op moet schieten. Vette pech voor deze stakkers dus, want ik ben niet van plan mij te laten opjagen. Ik ben geen ree. Bovendien is het jachtseizoen nog lang niet geopend.

Mogelijk wordt deze tekst later nog wat aangepast, maar ik zet dit eerste concept er toch maar alvast op.

Nu kijken of ik lichtknopjes kan vinden. Tik dit in de keuken alhier en waardin Rita is al in dromenland. Morgenochtend wellicht nog wat tijd voor foto’s overzetten.