Bij het (definitieve) ontwaken vroeg ik mij zeer verkwikt af of het nu woensdag of donderdag was. Zo lekker geslapen. Was wel al eerder wakker geworden en dien de ‘schuld’ aan de alhier aanwezige vogels te geven. Het lijkt wel of ze allemaal blij zijn. Ze kwetteren om het hardst wie het meest blij is. Er zullen er bij zijn die heden naar de vogel KNO-arts moeten i.v.m. overdadig ingespannen stembanden. Maar er zijn rottere geluiden om wakker van te worden. Ik ben bijvoorbeeld niet altijd in mijn sas als ik een haan hoor. Overdreven opschepperij met dat laten merken dat zij weten dat de zon op is. Mij een zorg. Er zijn hier kippen zat, maar haantje de voorste nog niet gesignaleerd. Maar met een strik om zijn poten op mijn bord is ie welkom.

Ontbijt was vanmorgen ook weer een hoofdstuk apart. Zelfgemaakte aardbeien- en vijgenjam, heerlijke vruchtensap, zelfgemaakte yoghurt. Zelf geplukte aardbeien van fors formaat, al vond ik de zoetheid nog voor verbetering vatbaar. Handje geholpen door er een suikerzakje aan te offeren. Ham, kaas, salami en toast waren ook van de partij. Alleen het brood vond ik iets minder. Bak koffie erbij en ik kon gesterkt de avonturen van heden tegemoet treden.

Toen ik met mijn huurkoetsje bij de boten aan het kijken was welk vaartuig ik moest hebben, probeerde een agent mij uit te leggen dat ik mij in een voetgangerszone bevond. Of ik de auto aan de kant kon zetten en verder te voet terug naar de boot… Helaas, daar trapte deze wetsdienaar niet in. Niet al te ver weg een (gratis) parkeerplaats gevonden. Specifieke dolfijntrip was er heden niet, maar ik kon wel meevaren naar de grotten van Neptuno. Op grotten ben ik wel een beetje uitgekeken en de recensies over deze grotten waren niet overdreven daverend. Terwijl het merendeel van de passagiers via een op en neer zwiepend loopplankje richting grotten verdween om naar tieten en mieten te turen, dobberden wij een eindje van de ingang op de deining van de zee. Je kunt die grotten ook bezoeken via een trap met ruim 600 treden en het feit dat ik die dus niet hoefde te beklimmen, maakte mij zeer blij en tevreden. Na zo’n drie kwartier werd er teruggevaren naar Alghero. Zeer relaxt, maar wel jammer dat Flipper en zijn kornuiten zich niet even aan ons hebben voorgesteld.

Even terug naar ‘mijn’ agriturismo gereden. Gaat dus pertinent mijn vaste stek worden als ik weer eens via Alghero reis. Op kamer de grote wegenkaart geraadpleegd en ‘toeristische route’ uitgezet. Mooi rondje gereden en inmiddels al weer ‘thuis’. Zit op een soort terras dit stukje te tikken. Whisky kon men mij niet aan helpen, maar er was gelukkig wel limoncello. Waarschijnlijk ook weer zelfgemaakt. Kreeg er geheel ongevraagd 2 forse koekies bij, die ‘moeder’ zelf had gebakken. Puik spul. Of ik vanavond ook weer wenste aan te schuiven werd mij gevraagd. Vond ik een redelijk stomme vraag. Zelfs een blinde moet gezien hebben dat ik mij helemaal wild zat te genieten gisteravond. Vraagsteller duidelijk gemaakt dat als Gino de keuken ingaat er voor mij maar één plaats is en dat is aan tafel! Gino was bij dat gesprek aanwezig en hoewel ik mijn twijfels heb over zijn kennis van het Engels, snapte hij heel goed de strekking van mijn betoog en begon zichtbaar te glimmen. Het echtpaar uit de Elzas, met wie ik gisteren wat heb gebabbeld (en vanmorgen tijdens het ontbijt) is vandaag vertrokken. Er is nog een echtpaar (ik dacht uit Zwitserland), maar of die ook weer van de kookkunsten van Gino gaan genieten, is mij niet geheel duidelijk. Begreep dat in noodgevallen Gino zelf aanschuift en mij dan ongetwijfeld in vloeiend, maar voor mij moeilijk te begrijpen Italiaans gaat uitleggen, waar ik van zit te genieten en hoe je dat bereidt. Ik zal hem – mocht deze situatie zich voordoen – buitengewoon vriendelijk toeknikken en proberen duidelijk te maken dat mijn taak in deze situatie zich dient te beperken tot puur genieten en dat elke poging mijnerzijds om zijn creaties te evenaren op voorhand tot mislukken is gedoemd.

Ben nu even naar binnen gevlucht. Niet alleen om een tweede limoncello te scoren, maar het zonnetje verdween en er was een wat frisser windje. Ben ik normaliter alleen in overdrachtelijke zin blij mee. Over “blij” gesproken, de vogels kwetteren nog steeds. Voornamelijk mussen gespot. En bij de hier aanwezige hoeveelheden valt pas op hoe leuk hun getsjirp is. Uit de keuken klonk zojuist een compleet ander geluid en ik vreesde heel even dat het fornuis was ingestort of iets in die geest. Van paniek bij de familie was echter geen sprake, dus ik hoef nog niet naar een alternatief smikkelpaleis uit te kijken. Enorme geruststelling. Niet dat ik mij bezorgd zou moeten maken als ik met een andere kok te maken krijg. Echt waardeloos gegeten heb ik eigenlijk zelden of nooit in dit land, maar er is “lekker” en “heel erg lekker” en deze tent valt in de laatste categorie. Voordeel (sommigen zouden het als nadeel betitelen) van twee avonden in dezelfde hut smikkelen is dat je niet, conform Hollandse zuinigheid, krampachtig je flesje wijn soldaat hoeft te maken.

Tafels worden nu gedekt en ik ben dus duidelijk niet de enige gast vanavond. In eetzaal heb ik geen internetverbinding, dus ik plak wellicht de culinaire recensie nog aan dit verhaal vast. Kan wel al melden dat ik morgen naar wat mini-eilandjes ten noorden van Sardinië ga. O.a. La Maddalena. Met een soort veerpont naar het ene eiland en via een slordige imitatie van onze afsluitdijk naar het andere eiland. Nog noordelijker en ik ben in Corsica beland. Vandaar ook de naam van mijn volgende slaapstee: Venster op Corsica. Is een B&B, dus ik moet de deur uit om te eten. Maar misschien kan ik na twee van dit soort avondmaaltijden probleemloos een dagje vasten…

De eetzaal is trouwens geen ‘knaller’. Beter soort bedrijfskantine qua aankleding. Klein bedrijf, want er zijn maar een tafeltje of vijf. Uit te breiden tot 6 of 7, maar dat is het dan wel en ik vind dat niet in verhouding staan tot hetgeen hier wordt geboden. Anderzijds is dat ook de charme hier. Het kweken van allerlei soorten bomen, niet alleen van die mini’s uit Japan (nog geen één van gezien), lijkt mij de belangrijkste bron van inkomsten. Dit horeca-gedoe doet men erbij. Uit de hand gelopen hobby denk ik dan.

Hoofdmoot van diner van hedenavond bestond uit zeer uit de kluiten gewassen garnalen. Ik krijg daar zeer vettige handen van, maar het is het in het algemeen waard. Zo ook heden. Een stuk of zes van die joekels uit hun jasje gepeld. Vooraf een duo van ravioli en iets typisch Sardijns. Leek in eerste instantie op boontjes, maar bij nadere inspectie toch meer op een soort macaroni in schelpvorm. Erg lekker. Naast de mega-garnalen waren er paddenstoelen, gevulde aubergines, nog wat snipsnapsnorderij en frites waarvoor een Belg echter niet naar het plaatselijk kot snelt. Toe een warm gebakje waarbij ik in de verte aan Crema Catalana moest denken, maar daar zal een meer culinair onderlegd persoon waarschijnlijk hartelijk om schateren. Lekker laten schateren toch.

Kijk nu met half oog naar Juventus tegen Barca. Hier in de buurt van Alghero spreekt men iets wat op Catalaans lijkt, dus hoe de sympathieën precies verdeeld zijn… Ik zit nu aan de koffie (americano) en die overheerlijke likeur. Straks op de kamer even kijken of één van de heden gemaakte kiekjes plaatsingswaardig is. Laptopje doet nu zijn best op stroom van de accu, dus ff dimmen nu.