Omdat Ineke morgen (straks eigenlijk, want het is nu na twaalven) al naar Sardinië vertrekt, raakte ik vanavond ook al in de inpak-stemming. Meestal maak ik hiervan niet zo'n punt en is inpakken een fluitje van een cent. Bovendien zal ik een deel van mijn vliegreis proberen terug te verdienen door bij mijn ‘grote vriend Walmart' nog enkele vriendelijk geprijsde kledingstukken aan te schaffen. Onderin de koffer gaat derhalve een redelijk stevige, maar opvouwbare tas om de nieuwe spulletjes mee retour te kunnen nemen. Heenweg is dus een kwestie van ‘traveling light'. Er zijn echter een paar ‘musts'. Paspoort uiteraard, creditkaart, je E-tickets en de overgebleven dollars van de vorige keer om er enkele te noemen. Maar ook wat minder voor de hand liggende ‘trivia' maken deel uit van de ‘musts'. Zo ging ik jaren geleden zelden op reis zonder waterpomptang....

Eerder op de avond maakte een lichte paniek zich van mij meester. 'Biertje' was nergens te vinden. Tikfout? Misschien bedoelt hij 'Beertje' en kan hij zonder zijn ‘knuffel' niet slapen...

Niks tikfout! 'Biertje?' staat met forse letters achterop een groen Heineken T-shirt en was onderdeel van een prijs, die ik eens tijdens een ‘kraakmarathon' heb gewonnen. Sokken die gelijkenis vertonen met een ingeschonken bierglas (inclusief nette schuimkraag), vormden een ander onderdeel.

'Biertje', zoals ik dit T-shirt noem, is al op tal van bestemmingen vast onderdeel van de bagage geweest. In Kenia werd ik zelfs zo aangesproken. ´Hé Biertje, het is tijd voor watervolleybal'.

'Waar is 'Biertje' vraag ik aan Ineke. Nu kent zij mij van haver tot gort en een dooddoener als 'Kijk eens in de koelkast' komt gelukkig niet over haar lippen. Maar met 'Niet in de kast?' schoot ik evenmin veel op. Met de hardnekkigheid van een pitbull heb ik 'Biertje' echter aan het stapeltje 'Mee te nemen' kunnen toevoegen.

Ook even gekeken of US Airways een beetje op tijd vliegt. Doorverbinding van Philadelphia naar Sacramento is heden op tijd vertrokken. Hoopgevend. Met behulp van mini-muis even ‘doorgespoeld' naar hetgeen de luchthaven van ‘Philly' op culinair gebied heeft te betekenen. Machtig mooie bestemming voor iemand die gek is op pretzels. In nagenoeg elk terminal is wel zo'n pretzelpaleis te vinden. Bij Auntie Annie zijn ze zelfs gratis. Je dient dan echter wel een emmer (32 oz) sap te bestellen ($1.50) en een baan bij de luchthaven te hebben. Dat wordt dus flink solliciteren in de mij ter beschikking staande 5 uur, want een dergelijke deal laat je toch niet graag aan je neus voorbij gaan. Mijn enthousiasme voor Philadelphia neemt langzamerhand ongekende vormen aan. Gaat qua populariteit nog een ernstige bedreiging vormen voor Lelystad Airport!