Hollandse herfstkleuren doen mij beseffen dat ik weer thuis ben. Dat merk ik ook aan de roedels ijverige Jehova Getuigen, die met bijna ongepaste regelmaat in deze wijk worden losgelaten.

Om de reflectie rond de reis naar China scherp te houden, ben ik vlijtig geweest met foto’s en zelfs enkele video’s naar Flickr te transporteren. Met dochter Linda, die eind vorige maand even over was uit Sardinië, heb ik lekker Chinees gegeten.

Met Google Earth getracht hotels terug te vinden en via You Tube o.a. Moon Hill beklommen. Toegegeven: eenmaal boven is het uitzicht zeer fraai, maar op basis van één van de filmpjes ben ik toch blij dat ik zo verstandig ben geweest niet zelf naar boven te gaan. De maker van https://www.youtube.com/watch?v=18HzKBVHMpc is een fors aantal jaren jonger dan ik, dus mijn gehijg zou ongetwijfeld tot in de wijde omtrek te beluisteren zijn geweest. Voor zover ik überhaupt nog tot ademen in staat zou zijn geweest.

Er waren ook filmpjes over dat met een bamboegeval de rivier afzakken. Maar dat Bataviergedoe had ik ter plaatse al bekeken. Ik las ook iets over een enthousiasteling, die in de ban van het omringende landschap volledig de weg was kwijt geraakt en ga in ‘de binnenlanden’ maar eens op een zo’n broertje van de ANWB-paddenstoel staan turen. Leuk om na te (kunnen) vertellen, maar op het moment zelf waarschijnlijk niet echt grappig. Wat dat betreft ben ik – op enkele minieme uitzonderingen na – prima door alles heen gerold en heeft Nederlandse nuchterheid erger voorkomen.

Moet opeens aan schaaloffers denken. Maar ik bedoel eigenlijk aalscholvers. Daarmee vist men daar dus. Gebeurt volgens mij in o.a. Japan ook. Aalscholver mag de vis wel vangen, maar niet doorslikken en heeft daartoe iets om zijn nek. Die excursie heb ik dus maar overgeslagen. Ook overgeslagen – en daar heb ik nu wel een beetje spijt van – is Stone Forrest nabij Kunming. Plaatjes van gezien en dat ziet er toch wel fraai uit. Bovendien blijk je aldaar ook met een soort gemotoriseerd voertuig e.e.a. te kunnen bewonderen. Maar ja, dan had ik dat dorp met al die etnische minderheden niet kunnen bezoeken en dat was toch ook erg leuk.

Via Google Earth zag ik een foto van het Pearl Exhibition Centre in Guilin. Ben ik langs gelopen. De neiging om binnen te bekijken wat er in het binnenste van een oester heeft gezeten, heb ik eenvoudig kunnen weerstaan.

Dat “binnenste” brengt mij bij een minder smakelijk onderwerp, maar niet onbelangrijk voor toekomstige China-gangers. Het ‘breien van een bruine trui’ gaat op luchthavens en in hotels probleemloos. Hooguit is het papier wel eens op, maar daarvoor was ik van tevoren gewaarschuwd en ik had noodrantsoenen zat op dat gebied. Er waren echter ook plaatsen waar het betere hurkwerk werd verlangd. Dit soort gymnastische oefeningen is bepaald niet aan mij besteed. De kans dat ik achterover kukel is onverantwoord groot. Gelukkig is er dan voor stijve harken als ik een invalidentoilet. En ik hoefde niet eens met een been te slepen.

Vrolijker bericht: Het bier is best in China. Meestal is Heineken ook verkrijgbaar, maar ik heb de lokale merken met smaak geconsumeerd. Enige merk dat ik mij herinner is Tiger (volgens mij ook van Heineken), maar die andere waren ook prima weg te klokken.

Door het ‘gedoe’ rond het verkrijgen van het noodzakelijke visum, was mijn spiekpapiertje met Chinese woordjes/zinnetjes beperkt van omvang gebleven. Talloze malen de Chinese versie van Thank you very much trachten uit te spreken. Als reactie keek men mij vervolgens bijzonder glazig aan. Ik wees dan op mijn papiertje aan wat ik geprobeerd had uit te spreken. In plaats van mij keihard uit te lachen knikt men daar begrijpend. Zeer beschaafd volk dus. Later begrepen dat de door Google Translate geleverde vertaling meer van toepassing is als de persoon die je bedankt je zojuist het leven heeft gered. Vertaling van “thanks” is simpeler en in de meeste gevallen ruim voldoende. Iemand die met eetstokjes vooral het overhemd/blouse, broek/rok en/of het tafel- en vloerkleed van etenswaar voorziet, adviseer ik de vertaling van “lepel” in te studeren.

Een ander advies is om de dagen dat van plaats A naar plaats B wordt gereisd als een verloren dag in te plannen. Ik heb het dan over de binnenlandse vluchten, want over het reizen per Zoef de Haas-trein kan ik geen oordeel vellen. En soms ontbreekt dat alternatief. Tussen Guilin en Kunming is de binnenlandse vlucht een kwestie van 1 uur en 20 minuten vliegen. Met de auto ben je volgens Google Maps 12 uur en 43 min. kwijt en de bus doet er nog eens bijna 7 uur extra over. Terwijl ik dit nakijk, word ik helemaal blij. Volgens Google Flights zou een retourtje nu €.308,- kosten. Voor een enkeltje heb ik $.84,08 betaald. Nakijken via Skyscanner leert overigens dat Google Flights niet erg bij de tijd is, waardoor mijn blijdschap iets heeft van een mislukt puddinkje. Ingezakt.

Andere tip voor toekomstige reizigers naar China: Boek lokaal transport via China Travel Depot of Ctrip. Kunnen Expedia, de Vliegwinkels en Budgetairs dikke punten aan zuigen.

Zoals eerder vermeld, is levensonderhoud voor een toerist goed betaalbaar. Iets te eten bestellen is meestal een kwestie van plaatjes kijken. Je weet dan regelmatig nog steeds niet of je kip of vlees van een willekeurig ander beest krijgt voorgeschoteld, maar nieuwsgierige aagjes zouden kunnen proberen met een onomatopee nadere informatie in te winnen. Persoonlijk schiet ik al in de lach bij alleen al het mijzelf voorstellen hoe een ontbijtzaal vol toeristen eruit ziet, die aan een geen woord over de grens sprekend Chinees serveerstertje proberen duidelijk te maken dat zij graag een ei en een worstje willen eten.

In het verkeer zie je naast Japanners (Toyota; Mazda) en Koreanen (Kia; Hyundai) een forse hoeveelheid Audi’s, BMW’s en Mercedessen. Wriemelen samen met scooters, motors en brommers vrolijk door elkaar en proberen al toeterend van A naar B te komen. Veel behoefte af en toe het stuur van de chauffeur over te nemen heb ik niet gehad.

Geen idee of men mij ooit nog terug zal zien in China. Zal het bepaald geen ramp vinden dit intrigerende land nogmaals te bezoeken. Via You Tube diverse (soms bewegende) plaatjes bekeken en daarbij gedacht: Dat zou ik in het echt wel eens willen zien. In feite is dat ooit de oorsprong van deze pas afgesloten reis geweest. Daarvoor moet ik terug naar 1985. In het Epcot Centre in Florida heb ik destijds in het Chinese paviljoen een propagandafilm bekeken (met vrij veel beelden van het karstgebergte) en afgelopen oktober heb ik dus grote delen in het echie gezien. Maar om nogmaals 31 jaar te wachten…