Niet Paleis van Hemelse Vrede bekeken, maar Temple of Heaven. Da’s een forse brok. Wandeling tot aan West Gate was goed te doen. Ik grijns als ik onderweg de glimlachende kolonel van KFC op een poster van een gebouw zie prijken. East meets west en zo. Eenmaal binnen verbaas ik mij over allerlei fysieke inspanningen die her en der worden gepleegd. Eerst zijn het mensen die aan het dansen zijn. Een zeer elegant stel oogst mijn bewondering. Iets verder zijn er mensen bezig, die nog een beetje bij moeten leren. Thai Chi-ers waren wat verderop bezig en nog wat verder werd Kung Fu of iets nog moeilijkers uitgelegd aan onder meer een aantal Westerlingen. Deze keken ademloos en gebiologeerd toe en luisterden aandachtig naar de door een Engels sprekende ‘leerling’ geleverde vertaling. Alsof je na één half uurtje kijken jezelf ‘master’ mag noemen en iedereen moet waarschuwen over je verworven (dodelijke ?) kennis der vechtsporten.

Onder fraaie bogen door, langs pas gemaaide slotgrachten, gebouwen in (en weer uit, want anders kom je nergens), pleinen op en af… Best indrukwekkend, maar ergens vond ik die pracht- en praalziekte van de oude keizers toch ook wel nadelen hebben. Wat een afstanden. Dacht soms dat er geen eind aan kwam. Maar dat klopt dan wel weer met wat ook wij zelf over de Hemel denken: Eindeloos en eeuwigdurend. En persoonlijk vind ik dat erg ver en erg lang.

Gedurende het ondergaan van al de verschillende indrukken bedacht ik mij al snel dat een bezoek aan de Zoo niet eenvoudig met de huidige excursie valt te rijmen. TV-toren was vanaf de start al een abortuskindje. Het leek mij op die hoogte onmogelijk om iets meer dan een hand voor ogen te zien. Zal samen met de Verboden Stad (wat een kletskoek-naam. Als iedereen – al dan niet na betaling - er in mag, is het toch geen verboden stad…) en de Grote Chinese Muur voor een andere keer zijn. Zoo geef ik morgen nog een herkansing. Vanavond een gesloopt Canadees stelletje gesproken. Gesloopt vanwege de excursie naar de Muur. Goede vooruitziende blik gehad dus, want als zij al kapot waren, dan hadden ze mij nu nog aan de beademing gehad.

Nu volstond ff plat. Daarmee voldoende gerecupereerd om iets met happy hour te doen, maar animo om de lanen op, de paden in te gaan om een leuk authentiek Chinees knabbelpaleis te vinden… Nee, niet echt. Bij happy hour de fout gemaakt te veronderstellen dat “je bestelt er één en je krijgt er één gratis” voor alle drankjes geldt. Mijzelf dus op een Black Label getrakteerd en later blijkt het aanbod alleen voor bier van de tap te gelden… Foutje mijnerzijds!

Hier hadden ze trouwens meer kaas van pizza gegeten. Daarna nog even gebierd met het Canadees stel (uit Edmonton). Aardig stel, maar min of meer net zo onervaren als ik als het over Beijing gaat.

Allemaal vroeg naar de kamer, waar ik het slapen nog even uitstel om dit stukje te tikken. Dus voor alle Beijing-bezoekers: Temple of Heaven: gewoon doen. Neem eventueel wel een extra paar schoenen mee of laat ze onderweg verzolen, want het is een heel gekuier daar.