Vanuit dit “guesthouse”, want hotel zou ik het niet willen noemen, moest ik vanmorgen na de prima uitsmijter en aangename koffie aan mijn favoriete bezigheid beginnen om een taxi te bemachtigen. Oorspronkelijke hoofdreden om hier naar Kunming te gaan was een bezoek aan dat Stone Forrest. Dat bleek bij nader inzien toch een stuk buiten Kunming te liggen en ter plaatse zou het weer wandelen zijn geblazen. Een aardig alternatief is het Yunnan Ethnic Villages. Deze provincie herbergt nogal wat minderheden en die presenteren zich hier met zijn allen. Gezellig toch! Er zou zich pal daarnaast ook een kabelbaan bevinden waarmee je naar de Western Hills en de Dragon Gate kon gaan en vandaar zou je een prachtig uitzicht over Kunming hebben. Dat leek mij vandaag een moeilijke zaak, want het was knap bewolkt. En hoewel ik dus een erkend cultuurbarbaar ben, heb ik in die verschillende dorpjes best genoten. Geen idee wie wie is en waar ze precies wonen, maar ze hebben poorten, huizen en weet ik wat allemaal leuk nagemaakt en men loopt daar in de fraaiste klederdrachten rond. En er waren prettig veel bankjes en stalletjes waar ik iets vloeibaars kon bestellen.

Ondanks het feit dat het heden zondag is, waren er talloze scholieren (in uniform) en heel wat van die scholieren hebben in hun schrift nu mijn naam en telefoonnummer. Maar niet alvorens te melden “Nice to meet you”. Sommigen deden buitengewoon hun best er nog iets meer van te maken. Beschik zelfs over de naam en het telefoonnummer van drie van hen. Zal ze niet plat bellen, ben ik bang, maar toch leuk om te ontvangen. Of ik alle minderheden heb bezocht, durf ik niet te zeggen, maar de scholieren hadden in ieder geval 1 minderheid extra. Zelf slechts 1 niet-Aziaat gespot.

Taxi voor terugweg had ook even wat voeten in de aarde. Voor de heenreis had ik 35 Yuan betaald. Eerste chauffeur in de rij meldt mij – na bekeken te hebben waar ik heen wil - dat hij zonder meter rijdt. Ik zeg: Je doet je best maar, maar ik betaal slechts 35 Yuan. Meneer wenste 70 Yuan. Die wens is door mij niet vervuld. Wel getrakteerd op hartelijke lachbui. Op zoek naar andere standplaats, of desnoods een eind terug met de bus. Ik had ergens info welke bus ik dan zou moeten hebben. Of weer zo’n scooterfiguur. Amper 20 meter verder had ik van iemand een bod van 50 Yuan. Afgeslagen. Weer een andere snuiter zou mij voor 40 Yuan naar mijn bestemming brengen. Dat was niet mijn ’guesthouse’, maar een aldaar aanbevolen restaurant. Werd keurig voor de deur en voor de afgesproken prijs afgezet. Na de aldaar genuttigde spare-ribs naar Lost Garden gewandeld. Ga nu nogmaals proberen e-mail te verzenden en de tuinfoto plus eens serie van het heden bezochte park op Reismee te krijgen.