Na een nieuwe transpireersessie door het geschuifel en wat dies meer zij bij de security zit ik nu te wachten tot ik aan boord van de lokale vlucht mag. Nog alle tijd. Nieuw sapje uitgeprobeerd en inmiddels herhalingsaankoop gepleegd. Kassadame doet mij een beetje aan het prototype Chinese denken. Men neme een homp klei en maakt daar met een deegroller een plat geheel van. Ovaal uitsnijden en enkele inkepingen maken voor ogen en mond. Klaar is het gezichtje. Nee, toch niet. Op het laatste moment bedacht iemand dat het misschien leuk zou zijn er een neusje bij te maken. Met twee wattenstaafjes even wat klei omhoog duwen en je hebt een neus inclusief neusgaten.

Bij het mensjes kijken vind ik het postuur van de gemiddelde gadegeslagen figuren eigenlijk best meevallen. Maar er zijn meisjes en jonge dames, die van een mouw van een lang overhemd van mij een alleraardigst cocktailjurkje voor zichzelf kunnen (laten) maken.

KLM-machine, die zojuist de gate heeft verlaten, zie ik in de verte nog taxiën. Moet je nog redelijk goede ogen voor hebben, want er is een onfatsoenlijke hoeveelheid smog aanwezig. China Southern machine, die aan ‘mijn’ gate stond is plotseling weg. Vond hem ook wat fors voor een binnenlandse vlucht. Omdat er A: geen nieuw toestel kwam en B: er behalve mijn persoontje amper mensen aanwezig waren leek mij een kleine controle van de juistheid van de gate geen overbodige luxe. En ja hoor, ik moest 4 gates verderop zijn. En daar waren dan weer mensjes zat om te bekijken. Omgekeerd valt het aangapen van deze grijsaard reuze mee. Volwassenen zijn westerlingen zo langzamerhand wel wat gewend, maar kinderen is een ander verhaal. Die kijken je aan of je van Mars komt. En dat stimuleer ik dan grijnzend door mijn oren te bewegen. Compleet feest. Ik moet mij trouwens nog steeds inhouden om niet ergens een slachtoffer te zoeken. Iemand, die bereid is een zinnetje in het Nederlands te leren. Ik denk aan: Ik ben een rare poepchinees. Met de vertaling zal ik dan ruimhartig smokkelen. Dat “rare poepchinees” stamt uit de jaren vijftig toen de eerste mensen uit Indië (nu Indonesië) naar Nederland kwamen. Anderzijds ben ik te schijterig om in het wilde weg vriendelijk glimlachend tegen elke Chinees te zeggen dat hij een rare poepchinees is, want bij ”elke” hoort ook de uitbater van De Grote Muur uit Barendrecht, die hier toevallig op familiebezoek is…

Voorts vraag ik mij af, of er aan mij een luchtje kleeft. Ook op deze vlucht was de stoel naast mij leeg. Verder was deze wide-body (een Airbus 330) zeer behoorlijk gevuld. Maar volgens mij was ik de enige niet-Aziaat. Bij hapje aan boord mocht ik kiezen uit rijst met vis, of met varken. Ik koos voor biggetje Knor. Gelukkig geen gehannes met eetstokjes. Er was een plastic vorkje en een plastic lepel. Geen mes. Men had alles al fijn van tevoren gesneden. Zo fijn dat het op gehakt leek. Eetbaar maar geen Michelinster waard. Aan boord ook mijn tweede Chinese biertje genuttigd. Na Tiger nu een ander merk. Ook niets mis mee.

Het middengedeelte mocht naar een film kijken via wat centrale schermen. Zijvleugels konden er hooguit schuin een blik op werpen. En als je geen koptelefoon bij je had, werd het een kwestie van liplezen. Voor de Engelstaligen dan, want de ondertitels waren in het Chinees. Koffie is hier ook een hoofdstuk apart. Het Chinese woord voor dit drankje lijkt ook op “coffee” (dan wel koffie). Niet moeilijk doen over suiker en melk. Gewoon een kop voor de klant neerzetten waar van alles al wat inzit. Ik ging er niet van jodelen of erger.

Naarmate we Sanya naderden leek het af en toe alsof het weer toch nog afscheid had genomen van het voorspelde weercijfer 1. Volgens mij heeft de piloot een stukje over zee gevlogen om de passagiers wat valse hoop te geven aan de hand van de aldaar aanwezige blauwe lucht. Na landing wist iedereen dat die hoop dus inderdaad vals was. Vriendelijke stewardess vroeg of ik een paraplu bij mij had, want het regende. Haar toegefluisterd dat ik wel van haar glimlach smelt, maar niet van de regen. Wie mij een beetje kent, begrijpt dat ik dit nu net pas tijdens het tikken bedenk.

Gedrentel in de regen leek mij dus niets. Geen moeite gedaan de juiste bus te zoeken, maar meteen een taxi genomen. Dat is hier dus goed te doen. Voor een bedrag waar je in Nederland amper Schiphol afkomt (pakweg €.8,-), karren ze je hier helemaal tot aan de deur van het hotel. Zal toch tegen de 40 minuten hebben gevergd. Volgens de piloot zou het 13 graden in Sanya zijn. Ja, op het vliegveld ergens op een tochtige stek. Als de taxi stilstond, begon het bij mij al weer lichtelijk te stromen. Hotelkamer blijkt een balkon te hebben. Was ik binnen 2 seconden van verdwenen. Allerlei onzichtbare figuren gooien daar warme en klamme dekens over je heen. Na enig tikwerk en organisatie van papieren (onderweg aantekeningen gemaakt op zo’n zakje voor mensen met luchtziekte) vond ik het tijd voor de Oosterse keuken. Min of meer inpandig iets aangetroffen. Plaats genoeg. Bezet waren 1 ronde tafel met Chinezen en een tafel met 3 Kaukasiërs. Zeer waarschijnlijk Russen. Er stond weliswaar niet Ruski, of Iwan Kapotjeplov, maar simpelweg Russia op een T-shirt en dan ligt mijn aanname voor de hand. Even was ik bang dat ik min of meer verplicht aan de kreeft zou moeten. Maar via een soort elektronisch plaatjesmenu, inclusief begeleidende tekst in het Engels, kwam ik bij een simpel vleesgerecht. Geen uitgebreide schaal met rijst erbij, maar een klein kopje. Was zat. Toen ik vroeg of de ventilator aan mocht (ik voel mij soms net een vrouw in de overgang), werd voorgesteld van tafeltje te veranderen en ik werd ongeveer IN een manshoge airco geplaatst. Heerlijk. Toen ik nog even snel een camera van de kamer was halen om mijn ‘dagschotel’ te vereeuwigen, had iemand in de tussentijd die hap al neergezet. Misschien bang dat de airco de gerechten van tafel zou blazen, want de lamellen van de airco hadden bij mijn terugkomst een andere stand. Niet lang dus. Ik houd het hoofd graag koel en de rest bij voorkeur ook. Lekker zitten knabbelen en vrolijk duimpjes opgestoken naar de ober(s). Toen ik zo’n beetje klaar was, kreeg ik als beloning 2 servetjes. Een daarvan gebruikt om aantekeningen te maken. Ga dit geheel nu maar eens plaatsen en vervolgens bekijken wat ik morgen zoal kan doen. Daartoe weersverwachting raadplegen en via receptie de transportmogelijkheden onderzoeken. Ik heb ergens een tuk tuk zien rijden en als ik die (of een collega daarvan) op dezelfde manier kan charteren als destijds onze tuk-tukker in Sri Lanka, zal ik volledig in mijn nopjes zijn. Er schijnen ook ergens elektrische karretjes richting strand te rijden. Bespaart kuieren, maar alleen de moeite van het onderzoeken waard als het droog is. Om water op water te zien vallen… Kan ik net zo goed naar een van de 24 CCTV-kanalen op mijn kamer kijken. Word ik ook niet echt blij van.

Het is hier inmiddels 22.30 uur en met de jetlag gaat het eigenlijk buitengewoon goed. Maar voor vandaag vind ik het welletjes.