Ach het zal eens een keer normaal verlopen…

Het begon eigenlijk al voor vertrek. In mijn verbeelding zag ik mij in een restaurant met het bekende afrekengebaar met duim en wijsvinger om de rekening vragen. Komt de ober geruime tijd later wat bezweet, maar met een trots en blij hoofd aanzetten met een entreebewijs voor een voorstelling van Madam Butterfly. Hoezo gebarentaal is internationaal...

In een andere tent wordt de rekening opgemaakt met een abacus, zo’n geavanceerd telraam. De eindstand wordt voor mij neergezet en dan word ik geacht te begrijpen welk bedrag er wordt uitgebeeld. Mis! Dus ik woel de boel eens lekker door elkaar en zeg tegen de ober “Laat de rest maar zitten”.

Tot slot vertel ik een braaf Engels sprekende Chinees dat mijn jongste dochter binnenkort een labrador puppy ‘krijgt’. Waarop de man reageert met “Labrador puppy. Heb ik nog nooit gegeten. Zijn die lekker?”

Maar de werkelijkheid was ook niet verkeerd. Keurig op tijd met mijn NS e-ticket op Schiphol. Daar is tegenwoordig een centrale security check i.p.v. bij de gates. Mag je dus een half uur tussen de gespannen koorden heen en weren. Of meneer het warm heeft, werd mij gevraagd. Nee, er kwam net iemand langs die mij een bak water over mijn hoofd kieperde, was bijna mijn reactie. Met prijzig flesje Sprite vochtverlies een beetje gecompenseerd en vervolgens in een soort sigaar van Lufthansa Cityliner naar München. Toestel was een Embraer 180 of zoiets. Maar hij deed het goed. In München een mega-hoeveelheid roltrappen afgewerkt om bij de gate van mijn volgende etappe te komen. Zo’n Airbus 340-600 is van dichtbij een forse jongen, maar na deze eerste keer in een dergelijk type kan ik niet anders zeggen dan dat ik het een prima toestel vind. Verzorging door Lufthansa was eveneens prima. Om alvast te wennen hadden ze ook Chinese stewardessen aan boord en dat was met het contingent oosterlingen geen overbodige luxe. Er werd ook in het Chinees omgeroepen en mijn eerdere opmerking over gemiauw neem ik terug. Maar ik blijf er geen bal van verstaan. Ja Samsung Galaxy 7, want die mocht niet aangezet worden. Stoel naast mij was leeg en dat deed mij een poging wagen te slapen met mijn voeten onder de stoel schuin voor mij. Is misschien heel even gelukt, maar met de nadruk op heel even. Airbus werd ergens in Peking Buiten gestald en naar de uitgang van het betreffende terminal (T3) was een forse tippel. Maar ook nog een flink eind met een bestuurderloos treintje. Immigratie- en douanehorde probleemloos genomen en toen op zoek naar de gratis shuttle om bij Terminal 2 te komen. Want daar had ik een indicatie waar het shuttle busje naar mijn hotel zou kunnen staan. Van T3 naar T2 wandelen lijkt mij iets waar uitsluitend gediplomeerde vierdaagse deelnemers zich aan kunnen wagen. Bus deed er volgens mij al bijna 30 minuten over. Bij T2 eerst maar eens een pinautomaat opgezocht, want geheel zonder de plaatselijke muntjes en biljetjes rondwandelenvoelt eng. Toen ik echter T2 betrad om zo’n Yuan-tap te zoeken, was er meteen een ge-uniformeerde snuiter die mijn koffer op allerlei spannends wenste te onderzoeken. Hadden ze zowel op Schiphol als bij aankomst in Beijing al gedaan. Ze schuiven dan een soort opzettandenborstel door je overhemden en vervolgens wordt het aldus verkregen ‘monster’ in een analyse-apparaat gestoken. Uniform-jongen uitgelegd dat ik nergens anders heen ging dan naar een ATM. Daarna met een berg waardepapier op zoek naar hotelbusje. Op parkeerterreintje waar een eerdere gast deze had aangetroffen, waren wel wat bussen en busjes, maar niets herkenbaars. Een door mij aangeschoten bestuurder van mini-busje ging echter met mijn papieren aan de slag en belde het hotel en vervolgens de chauffeur van ‘mijn’ busje. Terug naar uitgang 8. En een beetje snel aub, want ‘busje komt zo’. Bleek te kloppen. Vandaar naar het hotel was korter dan van T3 naar T2. Liefhebbers van architectuur komen in deze buurt niet bepaald aan hun trekken. In het hotel bleek tot mijn niet geringe verbazing dat mijn antieke Nokia het hier doet. Kost een godsvermogen, zelfs als je gebeld wordt, maar OK. Over bellen en telefoons gesproken. Onze wereldbevolking kan tegenwoordig echt niet meer zonder zo’n mobiel ding. Twee minuten niet op gekeken en er ontstaat spontaan huiduitslag. Ik vroeg nog aan mijn buurvrouw (vlucht naar München) of zij zich een leven zonder ‘handy’ (zo heet dat in het Duits) kon voorstellen. Zij keek mij aan alsof ik haar een onfatsoenlijk voorstel had gedaan.

Het gesjouw met koffers en zoeken naar busjes etc. had mijn bedrijfstemperatuur weer flink opgejaagd. Ik was nog natter dan bij de security check. Kwam (van binnen) dus redelijk uitgedroogd bij hotel aan, maar kreeg gelukkig meteen een kamer. Hoefde dus niet tot 14 uur te wachten. Op kamer zowaar even geslapen. Ik werd wakker en constateerde dat er geen enkele lamp meer brandde. Dat bleek even later voor het complete hotel te gelden en zelfs het complete blok. Tsja en als er geen stroom is, kan je dus ook je hotelkamer niet meer in, want die is voorzien van zo’n modern kaartslot. Tijd voor een sapje dus. Voor (omgerekend) €.4,50 krijg je een flesje Heineken. Stroomstoring duurde vrij lang en dus kregen de gasten een drankje van het huis. Dankzij mijn ingebouwde radar kwam ik vrij rap in contact met de man die de tent hier runt (franchise van Days Inn uit VS). Deze stelde mij gerust dat HUN ijsklontjes consumeerbaar waren. Kraanwater is niet te drinken, maar dankzij wat filters zouden de daarvan gemaakte ijsklontjes geen kwaad kunnen. Toen het licht plotseling weer aanging, was hij zo blij dat hij spontaan nog een drankje van het huis weggaf. Maar even later bleek ik de enige die was blijven zitten. Leek mij namelijk het moment om het ijsklontjesverhaal aan een test te onderwerpen door een whisky te bestellen. Meisje van de bediening had de baas niet goed gehoord en meende dat het weer “rekening man” was. Manager was nog in de buurt, dus die maar gevraagd of ik nu in de war was, of zijn personeel. Raad eens naar het antwoord… Slot van het liedje was dat ik helemaal niets voor de genoten drankjes heb betaald. Tijdens de black out bleek overigens het gemak van de mobiele telefoons. Of de verlichte schermpjes werden als hulpmiddel gebruikt, of de bijgeleverde functie. Bij sommige mobiele telefoons zaten lampen waarmee je een insluiper van het dak schijnt. O ja, de volkomen werkloze kok liep nu waxinelichtjes uit te venten.

Kamerslot was correct opnieuw geprogrammeerd, dus ik kon er weer in. Begin van verslag gemaakt.Op een voor China fatsoenlijke tijd toch wat trek gekregen. In inpandig restaurant 3 dienstertjes en verder niemand. Hele eetzaal voor mij alleen. Had mij via documentatie op de kamer verheugd op een spicy duck van de Sichuan keuken, maar kreeg te horen dat de Oosterse keuken het heden ‘niet deed’. Alleen westers. Mij prettig beholpen met een paddenstoelensoep en wat frites. Kogelrond van geworden. Bij het bestuderen van de (westerse!!!) spijskaart zag ik gerookte zalm met cavia. Moest ik wel om lachen. Geen idee wat hier met cavia wordt bedoeld en het Engels van de serveerster was ontoereikend.

Tot slot vielen mij nog 2 dingen op. Er waren vrij veel tafels voor 8 personen. Lekker eten is voor Chinezen volgens mij vaak een familieaangelegenheid, maar meestal zie je dan ronde tafels. Dit werd ook door mijn brave serveerstertje beaamd. Het tweede opvallende heb ik niet met haar gedeeld. Ik had plaatsgenomen in zo’n booth en hoewel ik toch niet van formaat kabouter ben, vond ik de afstand mond naar tafelblad vrij gering. Misschien handig voor mensen die niet zo bekwaam met eetstokjes kunnen omgaan. Kunnen ze het voer simpel naar binnen schuiven.

Het is inmiddels dag 2 hier en dat wordt dus ook een reisdag. Om 9 of om 10 uur pak ik het shuttlebusje naar de airport. Daar binnenlandse vlucht naar Sanya zien te vinden. Vlucht van 4 uur en ik kom daar dus pas eind van de middag aan. Aldaar met een express-bus richting hotel. Benieuwd of ik er in de buurt kom. Men hoort nog van mij.