Van de in totaal 2.408 afgelegde kilometers lagen er tussen de Jura en de “abdij” in Kerkrade 607. Vrij matig boeiende kilometers. Dat deze toch niet onbelangrijke noord-zuidverbinding in Verviers zo’n beetje dwars door het centrum leidt en je het risico loopt winkelend publiek achter je ruitenwissers te krijgen, pleit niet voor onze zuiderburen. Geef nu duidelijk de voorkeur aan de route via Antwerpen en Brussel. Zou ik dit op de terugweg hebben gedaan, dan had ik de kleinkids echter niet gezien. Ook niet “gehoord”, maar dat had ik minder als een ramp ervaren, want de tweeling is regelmatig competitief en daar schijnt gekrijs bij te horen. Gedurende deze rit was ik niet geheel fris. Dit had deels te maken met de laatste bak koffie die ik na de pizza bestelde. Alhoewel, niet zozeer de koffie als de daarbij geserveerde lokale Sapin likeur.. Zou afkomstig moeten zijn geweest van de spar. Niet geheel onlogisch als men bedenkt dat sapin het Franse woord voor spar is. Volgens Wikipedia gebruikt men voor de bereiding de sparreknoppen. Ben dan altijd benieuwd welke zot ooit heeft bedacht om van die vruchten een likeur te gaan stoken. Ik mag wel hopen dat men aan het uitproberen is geslagen voordat ze hun houtachtige structuur hebben aangenomen. Na de sapin moesten er nog enkele streekspecialiteiten worden geprobeerd. Derhalve constateerde ik midden in de nacht dat ik belangstelling bleek te hebben gehad voor de Olympische Spelen, of beter geformuleerd, de TV-uitzending daarover. Kan mij echter weinig uitslagen herinneren…

Een tweede aanzienlijk heftiger minpunt betreft het feit dat ergens op die avond opeens al mijn foto’s waren verdwenen. Niet alleen de laatste serie, maar ook die van vorige vakanties. Ook mijn indeling en startscherm zijn gewijzigd. Inmiddels geconstateerd dat er die avond een Update van Microsoft heeft plaatsgevonden, maar als dat impliceert dat daarbij mijn foto’s (in tal van verschillende mappen en sub-mappen) verdwenen zijn, vind ik dat er meer sprake is van een downgrade. Zal hulptroepen moeten mobiliseren om de handel weer boven water te krijgen. Het gaat dan met name om de laatste foto’s, want van de rest heb ik back-ups.

Het nachthok in de abdij werd al vrij vroeg opgezocht. Ruime kamer, maar sober ingericht. Risico midden in de nacht wakker te worden van de TV is er niet, want er is geen TV. Maar het is er keurig schoon. Toilet buiten de kamer ergens op de gang vond ik ook geen drama en de ruimte ‘gemeenschappelijke douche’ (is toch duidelijk iets anders dan een gemeenschapsdouche) heb ik gelaten voor wat die is. Mijn velletje kan best een dagje zonder bewaterd te worden. Heel klein beetje behelpen dus, maar e.e.a. werd ruimschoots gecompenseerd door een uitgebreid en voortreffelijk ontbijtbuffet. Op basis daarvan acht ik herhalingsbezoek nu toch weer zeer waarschijnlijk. Bovendien zijn er ook kamers met privé douche.

Nog snel even een boodschapje gedaan in Duitsland en vervolgens de laatste etappe. Gisteren had ik mooi weer, maar vandaag was het niet al te best. In de buurt van Utrecht kreeg ik zelfs behoefte mijn trouwe schicht in te ruilen voor een onderzeeër. Zowel gisteren als vandaag de nodige CD’s met gitaarmuziek afgespeeld. Een leuk spelletje is dan om het ‘tingeltje’, dat de Tom Tom laat horen als je de maximum snelheid overschrijdt, te laten harmoniëren met de gitaarmuziek. Valt om de drommel niet mee.

Andere vorm van onderweg-amusement is een (theoretische) discussie met een agent, die mij weet te melden dat ik 160 reed waar ik slechts 130 mag. En dan reageren in de geest van: Ja maar ik heb voorafgaand aan dat stuk waar ik 160 reed een hele tijd achter een ‘slak’ gereden, die met moeite 100 haalde en kilometers nodig had om een medeweggebruiker die 90 reed in te halen. Ik denk dat ik gemiddeld amper de 120 heb gehaald. De ‘slak’ uit dit fictieve voorbeeld bestaat trouwens echt. Sterker nog; ze zijn met velen. Allemaal chauffeurs die nooit het tingeltje van de Tom Tom zullen horen. Chauffeurs, waardoor Duitsers die NL op onze nummerborden de betekenis “Nur Links” hebben gegeven.

Voorts is mij niet alleen in België zelf, maar ook in Frankrijk en Luxemburg opgevallen dat vooral Belgen de borden die de maximum snelheid aangeven als onderdelen van een kwartetspel zien, waarbij het bovendien om tijd gaat. Bord met 120… Heb ik al. Doorscheuren naar de borden met 100 en 130 en dan met een bloedgang naar het laatste bordje 80 en daar “kwartet” roepen.

Tot slot van deze tussenserie aan ‘stukkies’ kan ik melden dat ik mensen heb ontmoet, die mij mijn leeftijd niet geven. Dat wil echter geenszins zeggen dat ik hem niet heb. Met andere woorden: Ik ben aan vakantie toe.