Voor het feest was ik al om 10 uur besteld. Voor het verrichten van hand- en spandiensten. Zo moesten er nog enkele tafels en wat banken uit gebouw 2 naar de groenstrook naast gebouw 1 worden versleept. Vervolgens verzocht Françoise mij enige pijlen te bevestigen met aanwijzingen rond waar te parkeren. Het is maar goed dat ik over tot ver over onze landgrenzen vermaard improvisatietalent beschik, want bevestigen klinkt simpel, maar dan moet er wel iets zijn om aan te bevestigen. Dankzij voornoemd talent e.e.a. voor elkaar gekregen, maar het nam enige tijd in beslag. Françoise werd dus al ongerust en stuurde haar broer op verkenning. Deze maakte mij vervolgens duidelijk dat er naar een andere parkeergelegenheid verwezen moest worden. En dat nadat ik in moeizaam Frans een brave allochtoon had verzocht zijn ‘voiture’ elders te parkeren, omdat hij de ingang tot het parkeergebeuren blokkeerde. Kon hem dus even later vertellen dat hij wat mij betreft zijn auto weer op de oude plaats kon zetten en dat ik een domme buitenlander ben. Redelijk ruim voor officiële aanvangstijd begonnen de eerste gasten zich al te melden. Zelden in zo’n korte tijd zoveel wildvreemde vrouwen gekust. Stemming zat er vanaf minuut 1 dus al goed in. Oudste broer van Françoise keurde mijn drankje (sinaasappelsap) apert af en schonk mij een kir in. In het algemeen ben ik niet zo’n alcoholliefhebber als de zon er nog niet over peinst om onder te gaan, maar na die kir ben ik dat even vergeten. Françoise heeft een grote familie (3 broers en 4 zusters) en als ook de generatie die “tante” tegen haar moet zeggen ruim is vertegenwoordigd, loopt het aantal gasten snel op. Afgezien van zonen en aanhang moest Kord het wat de volgende generatie betreft doen met de aanwezigheid van 1 nicht (dochter van zijn oudere zus, die zelf dus schitterde door afwezigheid). Er was een redelijk virtuoze gitarist ingehuurd en deze man (van origine Italiaan) tokkelde er vrolijk op los. Behalve diverse welkomstdrankjes waren er kleine hapjes voor een weeshuis en ik wist dat er een uitermate forse paella op komst was. Deze zou worden bereid door ene Olivier. Ik had hem en de jongere broer van Françoise de dag ervoor al even ontmoet en deze Olivier heeft tamelijk veel haast als het op spreken aankomt. Ik noem hem derhalve maar Olivierdeversnelling. Er waren standaard al 4 grote tafels annex banken, waaraan zo’n 10 man konden plaatsnemen. Omdat het totaal aantal verwachte gasten duidelijk boven de 50 lag, was dus het gesleep met extra meubilair nodig. Taaltechnisch geheel verantwoord zat ik aan één tafel met mijn Nederlandse weldoeners van de dag van aankomst en de Duitse benedenburen uit Hamburg. Maar er zaten uiteraard ook voldoende Fransen bij ons. Na meloen met heerlijke ham, kwamen de grote plateaus met paella. De pan waarin deze was klaargemaakt, was dusdanig groot dat hij niet door de deur kon. Althans niet zonder de pan schuin te houden en zulks is alleen verantwoord als deze leeg is. Ik heb kunnen constateren dat de paella ‘rijk gevuld’ was en dat is eigenlijk een understatement. Qua nagerechten was er (uiteraard) ook ruime keus. Nu ik Françoise de afgelopen dagen weer eens van nabij heb meegemaakt, werd mij weer eens temeer duidelijk dat een van haar grootste zorgen betrekking heeft op het risico dat er iets of iemand iets tekort dreigt te komen, of anderszins niet volledig lekker in zijn of haar vel zit. Erg prettig zo iemand in de familie te hebben. Over familie gesproken. De eerder genoemde nicht van Kord meende ik zelfs al zo’n 40 jaar niet meer te hebben gezien. Niettemin meen ik haar te herkennen. Sterker nog, ik had een correcte bingo. Zij lijkt sprekend op haar moeder (die toevallig ook Anke heet) en die twee zouden zusjes kunnen zijn. Dochter Laurence is 50+, hoewel je haar dat niet geeft (in de meest positieve zin). Anke wordt volgend jaar 80, maar dat is haar totaal niet aan te zien. Beiden dus eigenlijk van ondefinieerbare leeftijd. Cosmetica allerlanden verenigt u!

Laurence bleek niet alleen meesteres in het bestrijden van ouderdomsverschijnselen, maar ging op voor mij bijna ontroerende wijze ‘onze’ gitarist assisteren. Zij speelt zelf leuk gitaar, maar vooral haar stem vond ik van grote klasse. Omdat zij tweetalig is opgevoed (nicht Anke is met een Fransman getrouwd) wist zij de bonte verzameling aanwezigen te verblijden met zowel Frans als Duits gezang. Daarmee doe ik haar tekort, want zij bracht ook Engelstalig en Portugees werk ten gehore. En met een passie en hartstocht… WOW. Overigens zong de gitarist zelf ook, maar was toch niet van hetzelfde kaliber. Verder geen ingehuurd of familie- dan wel vrienden- en kennissen-amusement. Er was één man, hij leek sprekend op Hans Dorresteijn, die meende de feestvreugde te kunnen verhogen door ook de microfoon te grijpen en daar zijn keel in te schrapen onder het motto “Ik zing”. Het moge duidelijk zijn dat ik geen “bis”, “encore” of “autre” heb staan roepen. Hooguit zachtjes “bravo” toen hij weer ging zitten.

Beetje bij beetje verdwenen de feestgangers. Ik meende nog een forse pauze te moeten houden alvorens achter het stuur te kruipen. Het excuus van de andere achterblijvers ken ik niet precies. Zij pasten ongeveer aan 1 tafel. Ik eindigde de dag zoals ik hem begonnen was: met jus. Overigens is alcoholcontrole in deze streek volgens mij volstrekt overbodig. Als je teveel geconsumeerd hebt, is de kans vrij groot dat je in de heg belandt. De wegen zijn er smal genoeg voor. Zonder problemen met woest overstekende bunzings mijn slaapstede bereikt.