Alvorens het echte werk richting China aan de orde is, heb ik nog een tussendoortje. De Fransen zouden dat een ‘amuse’ noemen.

Enige tijd terug had ik een uitnodiging van neef Kord ontvangen. Deze in Hamburg woonachtige neef (van mijn moeders zijde) bleek volgens de uitnodiging in augustus 50 jaar getrouwd te zullen zijn met zijn lieftallige Françoise. Of ik bij de viering van dat heugelijk feit aanwezig wilde zijn. Festiviteiten zouden plaatsvinden nabij hun tweede huis in de Bourgogne. Françoise is een Française en afkomstig uit (de buurt van) Lyon. Dat heeft ongetwijfeld bijgedragen aan de aanschaf van hun tweede optrekje. Het is aldaar aangenaam vertoeven, zoals wij als familie in 1987 mochten ervaren toen wij de woning voor een vakantie ter beschikking kregen. Het zou een forse rit betekenen, maar dat is voor mij niet zo gek veel nieuws. Uitnodiging dus met graagte geaccepteerd. Niet in de laatste plaats omdat ik Kord en Françoise buitengewoon graag mag. Maar om een dikke 800 km te tuffen voor 1 dag, vond ik uiteraard een slecht plan. Drie dagen van tevoren dus al die kant op gegaan. Werd nu over Antwerpen en Brussel naar Luxemburg geleid i.p.v. via Maastricht en Luik. Was ik snel voor, want aan Luik heb ik slechte herinneringen. Twee keer een bordje hoe je verder richting Nederland moet en daarna – bij voorkeur op een vijfsprong – zoek je het maar lekker uit.

Rond 7.30 uur, een tijdstip dat ik vroeger in de categorie “bij nacht en ontij” onderbracht, richting Bourgogne vertrokken. Er waren geen problemen met files en dergelijke ongein en na twee keer tanken (een klein beetje om Luxemburg te halen en in Luxemburg zelf volle bak) en een korte wandeling op zo’n “Aire” was ik al voor 16 uur bij het pand waar ik 3 nachten onderdak had geboekt. Omdat ik zo vroeg was – en nog redelijk fit – besloot ik na het ‘inchecken’ meteen door te rijden naar Kord & Françoise. Niemand thuis dus. Naar plaatsje in de buurt getuft waar ik 29 jaar terug de verjaardagstaart voor Anke had besteld. Daar een uitbater gevonden, die mij een plateau kaasjes en een biertje wist voor te schotelen. Na het soldaat maken daarvan met Kord gebeld, maar geen gehoor. Dan maar even kijken op de plek waar zich zondag het feestgedruis gaat afspelen. Deed mij enigszins denken aan de plek nabij Oud Valkeveen waar in de jaren vijftig ‘bleekneusjes’ uit Amsterdam weer een beetje kleur zouden moeten krijgen. Geen luxe wellnesscentre, maar meer iets van een jeugdherberg. Kan ook gezellig zijn. Ook daar echter niemand aanwezig. Terug naar de woning. Nog niemand. Auto iets verderop stilgezet en mij af zitten vragen hoe nu verder te handelen. Papiertje neerhangen met mijn mobiel nummer leek mij het eenvoudigst. Terwijl ik dit zo zit te overpeinzen, nadert in de verte een echtpaar met drie jonge kinderen. Vader (bleek bij verdere nadering grootvader) voorop met één spring in het veld en iets achterop (groot-) moeder met de andere twee. Door opa werd ik vriendelijk goedemiddag gewenst. IN HET NEDERLANDS. Verbaasde mij eigenlijk niet eens echt, want onderweg had ik zoveel Nederlandse nummerborden gezien dat ik mij afvroeg wie er in Nederland op de inboedel lette. Oma had natuurlijk ook mijn Nederlands kenteken gezien en vroeg vriendelijk of ik de weg kwijt was of zo. Uitgelegd dat ik niets kwijt was en dat het huis van mijn neef op steenworp afstand lag. Dit leverde gefronste wenkbrauwen op. Verduidelijkte daarom maar snel dat mijn neef de Duitse nationaliteit heeft. Gelaat van oma klaarde onmiddellijk op en zij riep blij ”O Kord & Francoise”. Zij bleken de overburen en zijn zondag ook van de partij. Reden genoeg mij niet langer zielig langs de kant van de weg te laten staan, maar mij uit te nodigen in hun nederzetting iets te komen gebruiken. Met een ferme bak heerlijke koffie en wat knabbels op het terras gewacht op de terugkeer van Kord etc. Die keken wel verbaasd op mij op het terras van de overburen te zien. O ja, op het nummerbord van deze overburen staat Landgraaf vermeld. De woonplaats van jongste dochter bleek naderhand een afleidingsmanoeuvre, want hun domicilie is in Heerlen. Maar Nederlandse overburen en een kenteken waarop Landgraaf staat. Hoezo toeval bestaat niet…

Het was een dikke 5 jaar geleden dat ik Kord & Françoise voor het laatst had gezien. En vice versa. Die 20 extra kilo’s die ik de laatste 4 jaar ergens vandaan heb getoverd waren dus allemaal nieuw voor hen. Françoise stelde dan ook spontaan voor dat ik maar weer met roken moest starten. Vervolgens wordt mij een blikje bier aangereikt en staat er chips etc. op tafel…

Kennis gemaakt met andere feestvierders van a.s. zondag. Betreft benedenburen uit Hamburg. Dus afgezien van bij het inchecken en tijdens het plaatsen van een bestelling is mijn kennis van de Franse taal deze eerste dag amper op de proef gesteld. De vader van de benedenbuurvrouw zou deze dag 100 jaar zijn geworden en dat moest gevierd worden met een fles Crêmant Bourgogne. Dat de man zich al iets van 45jaar aan de verkeerde kant van het gazon bevindt, mocht geen belemmering zijn. Inmiddels zette de zoete inval zich voort met de komst van de zonen van Kord & Francoise en de daarbij behorende aanhang. Volgens mij heb ik deze beide zonen zo’n 29 jaar terug hier op deze plaats voor het laatst gezien. Zou ik dus ‘in het wild’ niet hebben herkend.

Francoise is voor geen kleintje vervaard en wist voor alle aanwezige ‘oudjes’ een prima spaghetti met voortreffelijke garnalen klaar te maken. Vooraf meloen, die zo sappig en zoet was dat het water mij - terugdenkend - opnieuw uit de mond loopt. Toe ontbrak uiteraard een selectie van kaas niet. De jeugd had weer een totaal ander menu. Rond 22.30 uur mij toch maar eens richting nachtverblijf begeven. Bijna een bunzing overreden. Gebeurt mij ook niet dagelijks. Slaapplaats probleemloos teruggevonden en van prima nachtrust genoten.

Zaterdagochtend dringt pas goed tot mij door dat de mij gisteren getoonde vertrekken eigenlijk allemaal bij de huur zijn inbegrepen. Dacht dat het gemeenschappelijke ruimten waren. Naast de slaapkamer is er een aparte badkamer, een soort tussenkamer waar gegeten kan worden, een keuken met alle gemakken en een woonkamer. Als ik het allemaal goed heb begrepen, beschik ik zelfs over 2 slaapkamers. Althans m.i.v. vandaag. Tweede slaapkamer zou afgelopen nacht bezet zijn geweest door een mij volstrekt onbekende dame, die dan wel weer over een eigen badkamer beschikte. Zal vanavond of morgen nog eens goed kijken hoe het allemaal precies zit. Dat mijn nieuwsgierigheid niet uit zijn voegen barstte heeft vooral te maken met het feit dat ik voor 3 nachten het wereldbedrag van €.87,- dien neer te tellen. En dat in augustus! Staat de schimmel er dus 2 cm dik op de muur? Driewerf NEEN. OK, het gezegde over smaak valt niet te twisten is volgens mij hier niet van toepassing, maar ik ga mij er toch niet mee bemoeien. Huisbaas en bazin zijn vriendelijke mensen met wie ook buiten het Frans om te communiceren valt. En dat alles op een dik kwartier van de hut van Kord & Françoise.

Het is inmiddels maandagmorgen. Ik had ergens een soort Nescafé gevonden en dat vond ik een stuk eenvoudiger dan al die moderne cups en pads. Filterkoffie voor 1 persoon had (na enig zoekwerk) ook wel gekund, maar ik was tevreden met oploskoffie. Van koffie, een homp meegebrachte kaas en een glas melk genietend zit ik met ontbloot bovenlijf aan de eettafel met mijn laptopje te stoeien. Blijk ik dus toch niet het rijk alleen te hebben en komt die dame van slaapkamer 2 binnen. Bleek dus voor meer dan 1`nacht te hebben geboekt. Mijn blote bast bleek geen probleem voor haar om haar (karig) ont bijt te verorberen. Ik maakte nog de opmerking dat ook zij voor eenvoud koos m.b.t. koffie. Blijkt de oploskoffie door haar zelf te zijn aangeschaft. Voorts bleek ik gisteren haar melk te hebben opgedronken. Braaf excuses gemaakt en mij verder verscholen achter het feit dat ik een domme buitenlander ben. Doet het altijd goed.

Vandaag begeef ik mij richting Jura, waar ik nog 2 overnachtingen heb geboekt. Over de reis daarheen en over het feest van gisteren zal ik nog nader verslag doen. Internet doet het hier redelijk, dus dit eerste ‘stukkie’ zet ik maar vast op Reismee.