Terug naar de begane grond. Vandaag (en morgen) bivakkeer ik in een hotel nabij Pico de Europa en daarmee ben ik terug in Asturias. Na dus volkomen over het paard getild te zijn in ‘dat museum’ heb ik nu weer een ’gewoon’ hotel. Zo een waar de kamersleutel voorzien is van een zwaar stuk ijzer aan het eind. Vroeger om te voorkomen dat je zo’n sleutel (per ongeluk) niet af zou geven. Tegenwoordig heeft men m.i. als gast andere hobby’s. Maar zelfs in deze kwalitatief wat mindere ‘hut’ schenkt men mij met gulle hand een J&B (of desgewenst een Ballantines). Qua achtergrond heb ik het genoegen een ‘corrida’ (stierengevecht) op tv te hebben. Geen hond die er ook maar 1 moment aandacht voor heeft. Honden zie je hier trouwens niet zo vaak binnenshuis, dus daarmee is het TV-kijkpatroon van deze viervoeters redelijk verklaarbaar.

Zeer hoopvol m.b.t. de gezonder continuïteit van de mensheid kijk ik hier naar enkele zeer jonge, maar daarmee niet minder dynamische koters. Tot het moment dat één van deze snuiters met grote poppenogen een zak chips aan de barkeeper (zijn vader?) weet te ontfutselen. Toch een toekomstige obesitas-patiënt?

Afgezien van de barkeeper en de chips-veroveraars zijn de meeste gasten aan de bar van mijn leeftijd en duidelijk geen lid van de plaatselijke geheelonthoudersvereniging. Lijkt mij in deze contreien ook niet bepaald een club met een bloeiende toekomst in het verschiet. Wie in dit ‘gat’ vertier zoekt, moet m.i. over bovennatuurlijke gaven beschikken om daarbij enig succes te hebben.

Onderweg veel bewolking en af en toe regen. Afgewisseld met veel regen en hier en daar een wolk. Gaf mij voldoende gelegenheid voor terugblikken. Zo bedacht ik dat ik onderweg in Portugal meer dan eens geconfronteerd werd met het feit dat de weg waarop ik op dat moment reed, beschreven werd als “naamloze weg”. Ik vind dat intens zielig. Met veel moeite wordt zo’n weg aangelegd en dan krijgt ie niet eens een naam. En als het nu één enkele weg betreft, is er waarschijnlijk nog wel mee te leven, maar er zijn er echt tientallen. En als je daar nu woont? Belachelijk om dan wel een huisnummer te hebben. En hoe doet de postbode dat? En hoe adresseer je? Wel prettig als de fiscus nog iets met je te stellen heeft en een dwangbevel naar een naamloze straat moet sturen…

Terug naar “wolken”. Iemand die in de wolken is, wordt geacht blij te zijn. Geldt niet voor mij. Als ik in de wolken ben hier, zie ik namelijk knap weinig en dat vind ik dus niet erg positief. Vergezichten zijn dan vergezocht. Heden helaas weinig vergezichten in de categorie ‘fotografeerbaar’. Of iemand moet van zwart/wit foto’s houden. Eigenlijk meer “grijs”. Niettemin toch een aantal keren op het daartoe aanwezige knopje gedrukt. Op een enkele uitzondering na zullen deze niet aan de fotoserie worden toegevoegd. Enkele kieken van die Pazo da Pena wel aan de serie toegevoegd.

Ondanks het feit dat ik hier volgens mij ‘in the middle of nowhere’ zit, wisselt de clientèle toch vrij frequent. Terwijl de wedstrijd Spanje tegen Turkije toch nog zo’n 90 minuten verwijderd is. Dat geldt ook (net als gisteren) voor openstelling van de eetzaal. Probleem dus? Nee, niet echt. Tenminste niet als er in de eetzaal een TV is. En indien geen TV, dan gewoon toch aan tafel.

Er is zojuist iemand binnengekomen met een stembandprobleem. Lokale lieden schijnen hem te begrijpen, maar ik hoop niet dat deze buikspreker tegen mij aan gaat leuteren. Vind gewoon Spaans al moeilijk genoeg.

Ik vraag mij trouwens af waar al deze nieuwe figuren vandaan komen. Kunnen toch niet allemaal schaapherders zijn….

Met mijn omschrijving van het naar Portugees luisteren aardig wat succes gehad bij de lokale bevolking. Zelfspot is deze lieden niet vreemd. Ik heb de omschrijving nog iets verfijnd door te stellen dat alle stofzuigers minstens één kat hebben opgezogen. Dit vanwege de ou- dan wel au-klanken, die het Portugees ook zo kenmerken..