Ga er maar eens even voor zitten. Waar ik nu terecht ben gekomen, je houdt het niet voor mogelijk. Samen met iemand die hier in de buurt (of inpandig) werkzaamheden verricht, heb ik vannacht een soort museum voor mijzelf. Je weet niet wat je meemaakt.

Met mijn bekende mazzel was ik zelfs voor de afgesproken tijd al bij het pand gearriveerd. Dat ik echt goed zat, was mij niet meteen duidelijk, maar er waren wat aanwijzingen, die mij deden vermoeden van wel. Bij ‘een’ ingang hing een megagrote bel. Leek een soort schoolbel. Kon niet nalaten daar een ferme ruk aan te geven en het gehele dorp is nu niet langer aan de siësta. Er was echter ook iets aanzienlijk moderner en nadat ik daar op had gedrukt kreeg ik een stem te horen en werd even later de deur geopend en zie ik een jonge vrouw in een soort wit uniform. Doet mij wat aan een verpleegster denken en als ik straks een plas moet inleveren zal ik niet raar opkijken. Misschien zijn hier veel mensen die een kuur volgen…

Zuster Clivia geeft mij eerst een soort rondleiding. Ontbijtruimte, bibliotheek (met echte folianten etc.), eetzaal (op dit moment niet in gebruik), de lectuurkamer (waar ik op dit moment zit te tikken, want het is er fijn licht), de Salon da Cheminea (Is Gallisch, maar als ik het mij goed herinner hangt daar een grote kookpot en voor het beste WiFi-signaal moet ik straks (later) daarheen) en nog enkele ‘zalen’. Er is zelfs een klein kapelletje voor het geval ik in conclaaf wens te gaan met De Schepper. In het mij verstrekte foldertje lees ik dat er meer dan 700 vierkante meter publieke ruimte voor mij (en anderen) beschikbaar is. Hoewel ik deze niet heb aanschouwd schijnen er ook nog ondergrondse vluchtwegen te zijn. Met mijn reine geweten zal ik daar geen behoefte aan hebben.

Op het foldertje (in het Engels) lees ik dat deze ‘hut’ een “Establishment of rural tourism class A-Manor” betreft. De website is nog niet helemaal internationaal en het aanklikken van andere taal-edities heeft nog even geen zin, maar onthoudt www.casapazodapena.es en neem alvast een kijkje.

Geheel in stijl met ‘mijn’ entourage zit ik aan de Johnnie Walker Black Label. Zit mij suf te piekeren hoe ik al deze bijzonderheden morgen na het ontbijt gefotografeerd krijg. Maar ik ga mijn best doen.

Om een tweede whisky te bestellen moet ik – te gek voor woorden – met een plattegrond op pad. Kortom, dit is een fenomenaal unieke stek. Desgevraagd schijnt het vooral in de winter goed bezet te zijn i.v.m. de ski-mogelijkheden hier in de buurt. Hoewel het weer vandaag duidelijk te wensen overlaat (en dat komt vaker voor in Galicië) snap ik niet dat het hier niet tjokvol zit.

Alvorens ik TE lyrisch wordt en een overdaad aan alcoholische versnaperingen ga bestellen, zal ik mij eerst even richting bewoonde wereld begeven om enig vast voedsel te bestellen. Ik denk dat ik maar gewoon naar de plaatselijke kroeg stuur (1 km) en mij daar een menu laat serveren. Als ze in deze accommodatie ook nog eens een leuke chef weten te plaatsen, gaan er gasten komen die nooit meer weg gaan. Mijn timing is dus verantwoord. Nu spullen naar mijn kamer brengen (als ik die kan terugvinden, maar dat moet volgens mij geen punt zijn) en met plattegrond en zaklamp mee voor noodgevallen eerst maar eens richting plaatselijke horecaf-er. Ongetwijfeld volgt later nog (veel) meer.

Al iets sneller dan verwacht weer aan het inkloppen. Keuken was (uiteraard) nog niet open. Straks tweede poging. Bij terugkeer naar ‘museum’ ergens iets gemist. Ik herkende een (kennelijk unieke) verzameling kastanjebomen, maar die stonden volgens mij ‘opeens’ aan de verkeerde kant van de weg. Gedraaid en toen stonden de bomen goed en zag ik even later ook de gemiste afslag. Vervolgens spoorzoekertje spelen binnen het ‘museum’. Kwam onderweg zo’n moderne koffiemachine tegen. Zo een van George Clooney. Betreft ‘koffie van het huis’ dus ik kon lekker proberen dat apparaat aan de slag te krijgen. Capsule in zijn holletje gepropt en een soort handel overgehaald. Op knop drukken en klaar. Niet dus. Blijkt er aan de achterzijde een schakelaar te zitten. Omzetten daarvan hielp. Zowaar eigen kamer teruggevonden. Mijn idee om daar even naar voetbal te kijken viel niet te verwezenlijken. Iets van 28 zenders, maar geen van alle laat iets van het EK zien.

Heb ik al vermeld dat er op het bed een serieuze badjas gereed lag. Bij een hotel van €.175,- en meer per nacht niet eens standaard (voor zover ik weet) en hier betaal ik €.45,- inclusief ontbijt… Ja laat mij maar ‘boodschappen doen’. Ga kameraad badjas overigens niet uit zijn plastic omhulsel halen. Zou niet weten waarom. Om te dragen van de badkamer naar de slaapkamer. Hallo, dat is nog geen 2 meter. Maar leuk toch dat ie er is…

Naar het dichtstbijzijnde knaagpaleis teruggekeerd en dit keer mocht ik wel de eetzaal in. Men serveert er een menu, maar biedt nog wel keuzes. Ik koos voor een soort bouillon met iets van bonen en onkruid (= groenten) erin. Was mij toch een portie lekker en vol van smaak. Wow.

Hoofdgerecht: kalfssteak met wat frietjes. Krijg je dus (op z’n Portugees) meteen 2 van die ferme lappen op je bord. Of meneer ook iets wenst te drinken. (raad eens naar het antwoord). Door vader des huizes zelf gemaakte huiswijn bleek een schot in de roos. Zou daar wel een abonnement op willen hebben. Diverse toetjes om uit te kiezen. Het werd kaastaart. En omdat ik terug ben in Spanje heb ik dat gevierd met het nuttigen van 2 carajillos. Misschien daarom niet geheel zeker of ik nu 13 of 14 euro heb moeten aftikken. Toch heelhuids ‘thuis’ gekomen en geen meter omgereden. Ook mijn kamer in één keer gevonden. Misschien ga ik mijzelf verwennen met iets uit de huisbar. Ingewikkeld biertje uit de streek (33 cl.) voor €. 2,50? Denk het niet. Flesje rode of witte wijn voor €.7,-? Ach wie weet, maar ik denk dat ik ook zonder extra aanmoediging vanavond prima slaap. Dit is zo’n te gekke toko. Ik kom woorden tekort. En als €.45,-/nacht mij op een bepaald moment niet meer zo uit zo komen, kan ik altijd nog naar het eettentje van hedenavond, want daar kan ik (1 persoon) mijn moede hoofd te ruste leggen voor rond de €.20,-/nacht. En dan ‘stiekem’ nog een keer door de diverse kamers hier struinen…

Nog even een tussendoortje: Receptioniste Lucia en haar verloofde runnen zo’n beetje de tent in dat Penafiel nabij Porto. Alle daar genoten consumpties werden prijstechnisch afgerond op €.10,- Daar klopte volgens mij geen moer van dus ik heb er maar €.20,- van gemaakt. Toen ik weg wilde rijden kwamen ze in gestrekte draf mijn kant op en meenden mij een volle fles Licor de Beirao te moeten overhandigen. Geen idee waar ik dit soort gestes mee heb verdiend, maar wel leuk om te ervaren. Helaas kan ik een dergelijke fles niet meesmokkelen, dus ik zal t.z.t. naar dit Portugees oord terug moeten keren. Vind ik dus geen punt. Ik ga Portugezen steeds meer waarderen. Wat een lieve mensen zijn dat.

Goed uitgerust en bedacht daardoor dat het fotograferen van de diverse kamers al eens is gedaan. Die website is er niet voor niets. Maar voor het album….

In de badkamer zie ik een douchekop ter grootte van een stoeptegel. Wel eens eerder gezien, maar nooit onder gestaan en in werking gehad. Ga dat nu eerst uitproberen en vervolgens op speurtocht naar de ontbijtzaal. Stoeptegel hoeft van mij niet zo, maar er was ook nog een alternatief in de vorm van een krachtige handdouche. Ontbijtgebeuren was voor Spaanse begrippen vrij uitgebreid. Ik meende zelfs een soort worstenbroodje aan te treffen. Was nog een beetje warm. Bleek echter gevuld met chocolade. Diverse kamers gekiekt. Nu inpakken en wegwezen. Circa 365 km staan er voor vandaag op het programma en een fors deel zullen de ruitenwissers werkend afleggen...