Het afscheid van gastheer en gastvrouw in Estreito was best zwaar. Ondanks de gebrekkige communicatie was er duidelijk een klik. Je komt hier binnen als gast en je vertrekt als vriend. Bij verreweg de meeste hotels of andersoortige accommodatie ervaar ik dat aanzienlijk minder of helemaal niet. ‘Ships passing in the night’ roepen de Engelstaligen dan.

Er zijn ook zat mensen die juist graag afstand bewaren tot de afdeling dienstverlening. Hoor ik dus niet bij. Tenminste niet als dienstverlening met passie wordt uitgevoerd. Maar het is ook niet zo dat ik er op sta met al dit soort lieden nu uitgebreid Kerstkaarten en/of familiekiekjes te willen uitwisselen. Ook niet echt behoefte Facebookvriendje te worden. Maar – mede gezien de leeftijd – leek mij dat wederzijds.

Ineke had hier ongetwijfeld ook van genoten. Evenals van de prima verstandhouding tussen beide echtelieden. Zo herkenbaar. Niet dat ik daar nu jaloerse gevoelens bij ervaar. Eerder dankbaar, omdat het fijne herinneringen bij mij oproept.

Een zwaarmoedig begin van dit verslag? Niet echt, maar bovendien waren er heden bijzonder weinig vermeldenswaardige waarnemingen te melden. De route naar het plaatsje Penafiel, nabij Porto, muntte niet uit door fraaie vergezichten, terwijl ik daartoe, door het nemen van allerlei binnenwegen, ampel de gelegenheid gaf. Ook het weer werkte niet echt mee en bij aankomst regende het zelfs. Voor morgen zijn de verwachtingen ook niet erg rooskleurig. Dus om mij een beetje nat te laten kletteren tijdens de verkenning van Porto… Gaat niet gebeuren. Wellicht even doorkarren naar de aangrenzende badplaatsen en kijken of het ’s middags droog genoeg is om een tochtje per boot te maken. Zal straks via de meegebrachte documentatie even controleren in hoeverre ik mijzelf tekort ga doen. Of door het bestuderen ervan juist niet…

Ook de stek van vandaag (en morgen) was niet zo eenvoudig te vinden. Receptioniste Lucia had zelfs pogingen in het werk gesteld mij te bellen en op die manier de juiste aanrij-instructies te verstrekken. Huistelefoon zal dus wel vrolijk knipperen bij terugkomst, want zij had mijn mobiele nummer (nog) niet. Tom Tom kende geen huisnummers in de bewuste straat en de mededeling “bestemming bereikt” was dan ook volkomen onterecht. Met enige mazzel iets later een bordje ontdekt met een aanwijzing waar ik iets aan had en zo dus toch de bestemming bereikt. Op basis van het aantal beschikbare parkeerplaatsen zou het in het echte hoogseizoen wel eens dringen kunnen zijn hier. Nu heb ik de indruk dat al het personeel er puur voor mij is. Dat is tot op dit moment trouwens beperkt tot Lucia, maar zij spreekt best al braaf Engels en Spaans is helemaal geen probleem. Voorts wist zij mij een fijne eetgelegenheid te verklappen en die ga ik straks maar eens uitproberen. Schijnt ook weer in de categorie Holle Bolle Gijs te zijn en volgens mij is Portugal een lustoord voor de verkopers van “doggy bags” als alle gasten mijn porties zouden aanhouden. Krijg echter de indruk dat het wegwerken van rijstebrij- en andere voedselbergen voor menig Portugees appeltje/eitje is. Sterker nog: een mand appelen en een compleet eierrek. Menigeen in NL kan dan wel denken dat het met Portugal in financieel opzicht niet zo best gaat, maar wie de zowel ‘s middags als ‘s avonds uitpuilende horecagelegenheden bekijkt, heeft weinig reden dit te beamen. Maar bij de alhier gehanteerde prijzen zou ik zelf ook niet al te veel in de keuken vertoeven.

Aanbevolen eetgelegenheid bleek na het intikken van het adres een flink eind ‘verderop’. Zeker voor Portugese begrippen, waar zich nagenoeg op elke straathoek wel een café, restaurant of een winkeltje met als extra een paar tafeltjes om even iets te nuttigen, bevindt. Heel vals dacht ik aan familierelatie of commissie. Dat werd nog versterkt toen Lucia niet lang na mijn aankomst ook kwam opdagen. Bij navraag bleek er echter geen familierelatie. Wel vriendschap en tevreden gasten. Tot deze laatste categorie kan men mij nu ook scharen. Mij wel verbaasd over de temperatuur (volgens mij net boven vriespunt) van de huiswijn. Zoiets ooit eens in de VS meegemaakt, maar weten ze daar veel… Kreeg vervolgens pas ontdooide wijn. Bepaald niet in dezelfde categorie als eerder genoten huiswijn, maar ik ben geen zeurpiet.

Het eten was zeer smakelijk en dankzij het Frans was communicatie amper een probleem. Terwijl ik zat te knabbelen, speelde Portugal tegen IJsland en toen IJsland bijna 1-0 scoorde, was ik wel even bang dat ik naar een nagerecht wel zou kunnen fluiten. Niet veel later werd het 1-0 voor Portugal en kon ik verder gerust natafelen. Vanwege de afstand terug besloten de Licor de Beirao pas later te bestellen. Verloofde van Lucia was inmiddels ook aanwezig en bleek goed Engels te spreken. Toestand van de wereld en het ‘eeuwig durend’ matig presteren van het Portugees elftal besproken. IJsland had inmiddels een gelijk spel afgedwongen. Mijn troostrijke woorden dat IJsland het NL 11-tal uit de voorronde had geknikkerd, bleven slechts woorden. Weinig troostrijk dus.

Tot slot kan ik nog melden dat het ontbijt hier in Portugal een totaal ander verhaal is dan in Spanje. Als je alles opeet, wat ze voor je neus zetten, ben je zo’n beetje in touw tot aan het avondeten. Verbazingwekkend dat je hier niet meer van die obesitasfiguren ziet.

Ga zo proberen tussen de buien door iets van Porto te bekijken. Men hoort nog.