Gisteren dus van dat onvindbare plaatsje aan de Douro naar de wereldstad Estreito gereden. Gaf overigens ook gedoe, maar dit keer met Reismee. Je wordt altijd gevraagd in welk land en welke plaats je bent. Reismee maakt er dan voor het thuisfront een kaartje bij. Na het laatste ‘stukkie’ ging dat dus ook zo, maar na het invoeren van Estreito kwam Reismee met de suggestie dat ik mij dus in Brazilië bevond. Niet dus. En toen ik dat probeerde te corrigeren was opeens mijn stukkie weg en moest ik zelfs opnieuw inloggen, maar dat laatste kan ook aan de Wifi liggen hier.

Even later mislukte plaatsing nogmaals, maar dat had waarschijnlijk te maken met het feit dat mijn gastheer tegen mij aan begon te zoemen. Ook mevrouw gastheer zoemt vrolijk in haar eigen taal.Als je een flink tijdje naar Portugees hebt moeten luisteren, is het net of je betrokken bent geraakt bij een congres voor stofzuigers. Tot op heden zijn wij er echter prima uitgekomen. Ouder echtpaar. Buitengewoon vriendelijk. Zal – als ik het allemaal goed heb begrepen – vanmorgen instructies krijgen m.b.t. het te rijden rondje. In mijn oorspronkelijk draaiboek had ik om een of andere duistere, culturele reden het plaatsje Tomar opgenomen. Oude stadsmuren of zoiets. Dat mocht ik van huisbaas vergeten. Ik moest mij op natuur concentreren. Wie mij een beetje kent, snapt dat dit voor mij ‘kat in het bakkie’ was. Van een fraai uitzicht over een diepblauw stuwmeer genieten, of een beetje interessant lopen doen bij een stuk vergane glorie. Maar…. Monsanto en nog een tweetal plaatsen niet ver daarvandaan zijn niet direct vanwege het aldaar aanwezige natuurschoon beroemd. Er bevinden zich daar rotswoningen. Had van iets dergelijks wel eens plaatjes gezien en om dat nu eens in het echt te bekijken stond mij niet op voorhand tegen. Route die kant op was fraai tot zeer fraai. In Monsanto zelf was het aantal parkeerplaatsen zeer beperkt en wat er al aanwezig was, was bezet. Gaf mij het perfecte excuus het steile wand racen per auto te plegen. Ik was immers al aan manoeuvreren op de vierkante millimeter gewend. Bij het tweede plaatsje stond bij de eerste ingang een bord dat alleen inwoners en leveranciers met de auto verder mochten, maar als je langs dat bord rechtdoor reed en iets verderop rechtsaf, was er geen bord te bekennen en was ik volgens mij dus ook niet in overtreding. De A-3 moest volgens mij al een beetje afzien en een door mij geobserveerd toeristenpaar was na het klim- en daalwerk duidelijk aan vakantie toe en ik kon mij niet aan de indruk onttrekken, dat er jaloerse blikken mijn richting in werden geworpen.

Voorts vandaag voor het eerst in 3 dagen weer eens een whisky tot mij genomen. Ouder echtpaar is inderdaad ouder, want van mijn leeftijd. “Moeder” blijkt zelfs van bouwjaar 41 en dat doet vermoeden dat het hoofdhaar niet echt van haarzelf is. Ik had al de indruk dat het hier levensgenieters betreft en dat bleek al snel toen vader zich met mijn bestelling ging bemoeien. Ik zag maar één merk whisky (Grant), maar er bleek een kastje met malt whisky’s en de 12 jaar oude Cutty Sark mocht zich vervolgens in mijn warme belangstelling verheugen. Toen ik bestelling nr. 2 wilde plaatsen, bleek er zakelijke visite aanwezig en kon er even relaxed in het Engels worden geconverseerd. Dat betekende aanschuiven aan de grote tafel en daarop bevonden zich aangename stukken kaas en worst, waarvan ik vervolgens mocht proeven. Zou zomaar een hobby kunnen worden: aanschuiven en proeven.

Al met al nog helemaal niets geschreven over de reis van gisteren. Was niet zo woest enerverend. Zeker het eerste deel niet. Mij meer druk gemaakt over het ontwijken van snelwegen dan bezig zijn met de omgeving. De N102 bleek uiterst moeilijk te traceren en dat gaf oponthoud. Dusdanig dat ik op een bepaald moment de eindbestemming intikte op kameraad Tom Tom en de te volgen route op mij af liet komen. Misschien ter compensatie, maar nu kreeg ik de indruk dat er voor de kortste route werd gekozen. Eerst snapte ik al niet zo goed waarom de volgens mij vrij korte nog af te leggen afstand zoveel tijd in beslag zou moeten nemen. Maar dat was voordat ik de te berijden weggetjes voor mijn neus kreeg. Heb nog geprobeerd de gevolgde route via Google Maps terug te vinden. Niet gelukt. Ben dan ook door dorpjes gekomen waarbij ik mij afvroeg of zij daar wel wisten dat je toevallige voorbijgangers niet op mag eten. Gelukkig rijd ik in een rode auto en dat betekent in eet-termen meestal gevaar respectievelijk giftig. En toegegeven; ik zou inderdaad knap giftig zijn geworden als men pogingen zou hebben ondernomen mij als mogelijke consumptie te zien. Zonder kleer- of andere scheuren het nachthok in Estreito bereikt. Magnifiek locatie. Google dit plaatsje maar eens via booking.com. Mijn kamer kijkt uit op het zwembad. Het water daarin is echter nog dusdanig van temperatuur dat de recent aangeschafte zwemkledij nog even droog blijft. Na aankomst moest ik eerst van alles aan vloeibare zaken proeven. “Bedien jezelf” (maar dan in het Portugees en dat kan ik dan plotseling lezen) staat erbij, maar dat hoefde niet eens, want e.e.a. werd al voor mij ingeschonken. Eenmaal op de kamer werd niet veel later een tweetal biertjes + wat walnoten binnengebracht. Voor het dineren diende ik echter terug naar ’t dorp. Andere categorie keukenprinses dan de avond ervoor. Maar verteerbaar en zeker niet onsmakelijk. Soort speklapjes, wat frites en groensel als hoofdgerecht, puddinkje toe en afsluiten met koffie + de bekende Licor de Beiraoa. 2 Biertjes bij weggekloekt en dan mag je voor minder dan €.12,- de tent verlaten. Het is hier dus leuk! Als het zo doorgaat kan ik tussen deze vakantie en de reis naar China nog wel iets extra plannen

Om echter ook vanavond dit billijk geprijsde etablissement van mijn klandizie te voorzien, vind ik een beetje overkill. Ontbijt was al vorstelijk hier (ook in beide andere Portugese gelegenheden), onderweg wat zitten stoeien met een zak chips en kort geleden via ‘aanschuiven’ de trek doen verstommen. Op de kamer heb ik nog een restant walnoten en voor noodgevallen bevindt zich nog een hardgekookt ei in de auto. (Voor wie leuk wil zijn: Nee, ik ben zelf al uitgestapt.)

Voordat de batterij leeg is nu eerst maar eens proberen dit verhaal bij Reismee in te leveren. Morgen gaat het richting Porto. Daarover wellicht later meer.