Hotel in het plaatsje Cerva had men de gedenkwaardige naam Hotel do Cerva gegeven. Lag een stuk buiten het centrum en was dus heerlijk rustig. Naast vriendelijke Sara viel mij vooral de vloer van dit hotel op. Zeer bijzonder donker zwart en onberispelijk gepoetst. Iemand met ook maar een klein beetje roos valt hier onmiddellijk door de mand. Qua netheid bepaald een tophotel, maar ook voor het overige had ik weinig aan te merken. Diner was lekker en weer genoeg voor een drietal. Na een prima ontbijt op pad voor mijn vooraf bedachte route. Niet zo spectaculair mooi als Asturië, maar toch beslist aangenaam voor de ogen.

Toen ik nabij Resende de Douro was overgestoken, meende ik toch wat op mijn schema achter te lopen. Eerst even een bakkie gedaan en daarbij iets aangewezen wat er lekker uit zag. Het was totaal niet wat ik verwachte. Het zag er weliswaar uit als een gebakje, maar het was iets met tonijn en nog een beetje warm. Niet het eerste waar je aan denkt voor bij de koffie, maar ik vond het een prima combinatie. Ben – in tegenstelling tot drommen Portugezen – niet zo’n luncher en dit paste dus prima in mijn leefschema. Gesterkt het oorspronkelijke schema iets aangepast. Ik kan de meneer of mevrouw die bij Michelin de kaarten van de kleur groen voorziet melden dat hij/zij nog wat aanvullingen kan plegen. Zo kwam ik ook bij een uitkijkpunt annex kapel. Het eerste boeide mij meer dan het laatste. Zou daar waarschijnlijk ook niet echt bij in de buurt zijn gekomen. Er was daar een kudde geiten aan het herkauwen, of gewoon lekker uitrusten en dat deden zij onder toezicht van een tweetal fors uit de kluiten gewassen honden. Deze lieten door luid geblaf merken van mijn aanwezigheid niet gediend te zijn. Een hond liet zelfs even zijn tanden zien en die zagen er gezond en goed gepoetst uit. Niet zozeer dreigend als wel informatief. Zo van: Zo lang wij hier in dienst zijn, wordt er niet met onze geiten geneukt. Begon al aan een weerwoord, maar als oplettend volger van Dog Whisperer Cesar Milan bedacht ik opeens zijn credo: No talk, no touch no eye contact. Dat hielp snel. Tandenontbloter verdween vrijwel meteen verveeld naar zijn sluimerstekkie, maar zijn collega vond dat hij nog even door moest blaffen. Stiekem een foto van hem gemaakt.

Welke tuinman hier verantwoordelijk is voor de ‘groene’ inrichting van de bermen, weet ik niet maar die Rob van SBS 6 kan er een dikke punt aan zuigen. Mimosa heeft zich intussen ook met ‘het geel’ bemoeid al zie ik van deze bloeier af en toe ook een soort AOW-versie, wat grijzer dus.

Echt spannend werd het aan het eind van de rit. Om te beginnen bleek mijn tom tom wat dom dom. Hij kende namelijk mijn eindbestemming niet. En dat terwijl hij zojuist helemaal was bijgewerkt. Dan maar naar een plaatsje daar vlakbij. En niet via een tolweg, want volgens mij moet ik daarvoor ook nog een vignet hebben. Misschien geldt dat zelfs voor autosnelwegen waar niet eens tol wordt gevraagd. Hoe dan ook, ik word volgens mij een kleren eind omgeleid maar kom uiteindelijk bij het gewenste plaatsje. En vandaar was het nog een klein stukje rechtdoor. Dacht ik. Dacht ik dus verkeerd. Ik kom bij een T-splitsing. Beide kanten geprobeerd, maar geen succes. Terug naar plaatsje en daar dan maar kijken of er nog een andere oplossing is. Nu is het zo dat je vaak ”stadscentrum” kunt opgeven. Scheelt weer een hoop geklop met gefingeerde straatnamen als Hoofdweg, of Brink. En in de USA gebruikte ik altijd Mainstreet. Word ik dus dat centrum ingeleid en de toch al knap smalle straatjes werden smaller en smaller. Kreeg het gevoel alsof ik kurk in een fles aan het spelen was. Nog even en ik zit zo vast als een huis. En dat gepleegde bochtenwerk in zijn achteruit doen… Bij de gedachte alleen al… Op de een of andere manier heb ik het doolhof kunnen ontsnappen en wie de millimeters speling aan weerszijden zou hebben gezien, zou in oorverdovend applaus zijn losgebarsten. Ik bedacht mij later nog dat als je echt zo’n beetje klem komt te zitten, je niet even uit kunt stappen en ergens hulp kan vragen. Deur gaat namelijk niet open en het open dak was er niet.

Eenmaal weer op een fatsoenlijke straat beland ergens een inboorling aangeschoten en gevraagd hoe ik in vredesnaam op mijn eindbestemming kon komen. Met de ontvangen aanwijzingen is dat gelukt.

Grappig hotel, direct aan de Douro gelegen (wel wat hogerop). Voor eten moest je naar het belendende pand. Had iets van een stationsrestauratie en is dat wellicht ooit geweest. Er is een antiek treintje dat bovenlangs de oever van de Douro toeristen van fraaie uitzichten laat genieten.

In verband met de enerverende avonturen van eerder die dag, besloot ik reeds na een tweetal kleine biertjes de stationsrestauratie op te zoeken. Bij binnenkomst is er niet meteen reden verwachtingsvol de adem in te houden. Rommelig gedoe met flipperkast of zoiets en een wat kleffe figuur achter een soort toog. Maar door nog een deur te passeren werd het opeens een totaal ander verhaal. Het hotel had de kwaliteit van de keuken al geprezen en tevens gewaarschuwd voor de porties, die zouden zijn afgestemd op het type Holle Bolle Gijs. Bedienende jongedame sprak redelijk Engels en ook de menukaart was er in die taal. Wij werden het eens over ½ portie van iets met everzwijn. Zouden ze een 1/1 portie hebben gebracht, dan was de tafel waarschijnlijk bezweken. Kreeg zelfs de ½ portie niet helemaal op. Niet in de laatste plaats omdat er voor een compleet roedel herten groenvoer was neergezet en en met de hoeveelheid frites werd ook niet kinderachtig gedaan. Naast mij zat een jong stel en die kregen mij toch een lap vlees voorgeschoteld. Type Chateaubriand. Zij zagen mijn perplexe gezichtsuitdrukking en verontschuldigden zich door te stellen dat de wedstrijd nog lang was. Bedoeld werd de EK-wedstrijd tussen Engeland en Rusland. Volgens mij was het rond de pauze echter gepiept.

Zelf heb ik de tweede helft in de lobby bekeken. Samen met een stel uit Engeland. Gedrieën genoten van een glas port. En de Engelsman van het eerste doelpunt. Luidkeels. De gelijkmaker door de Russen in blessuretijd werd van aanzienlijk minder gejuich voorzien.

Een tweetal overeenkomsten tussen dit hotel en het vorige in Cerva mag niet onvermeld blijven. In beide hotels het diner afgesloten met een koffie + een Licor de Beiroao. Hetgeen mij op goedkeurende blikken van de belendende tafels kwam te staan. Voorts waren beide kamers voorzien van airco en die heeft dus de afgelopen 2 nachten vrolijk aan de bak gekund.