De reservekamer heb ik als ‘warm’ ervaren, maar ik dien daarbij wel op te biechten dat ik thuis een koele lucht tegen mij aan blazend apparaat heb. Dat miste ik afgelopen nacht dus deerlijk. Handdoek op het kussen gelegd en daarmee voorkomen dat mijn opvolger zijn hoofd in een natte spons i.p.v. op een hoofdkussen zou leggen. Eerlijk opgebiecht dat mijn nachtrust derhalve niet optimaal was geweest. Het effect van deze ontboezeming merkte ik pas bij het afrekenen. Doe maar €.50,- inclusief drankjes. Ik had op rond de €.60,- gerekend en daarbij bescheiden prijsjes voor bier (3) whisky (2) en een longdrink (1) aangehouden. Deed mijn humeur dus deugd. Bestelde taxi was ook keurig op tijd en ik was dus zeer bijtijds aanwezig om door de gymnastiekhal te geraken. En hoewel er dus nergens druk op stond wensten mijn transpiratiekliertjes (nou zeg maar klieren, want dat verkleinwoord is hier wat misplaatst) zich weer eens aan de verzamelde omstanders te bewijzen. Een jongedame die mijn vochtig hoofd aanschouwde, bood spontaan een papieren zakdoekje aan en zei vervolgens royaal: neem er nog maar één. Met een ferme fles cola het vochtverlies iets gecompenseerd. Vlucht was prima de luxe, hoewel dat bij Ryanair eigenlijk een soort contradictio in termino is. Maar we waren keurig op tijd in Santander. Omdat ik met een huurauto van Budget niet de grens met Portugal over mocht, had ik moeten uitwijken naar Avis, maar omdat ik alles zeer vroeg in het jaar al had geregeld, was het prijsverschil niet verontrustend. Avis-dame sprak goed Engels en deed ook zeer weinig moeite zich via commissie te verrijken. In plaats van de Seat Leon zou er op parkeerplaats K 24 een grijze Audi A3 voor mij klaar staan. Nu zijn er helaas 2 K 24-plaatsen en de eerste was in ‘verwegistan’ en daar stond dus helemaal geen enkele auto. In de hele rij eigenlijk niet, of hooguit een soort busje. Op de 2^e K-24 bevond zich een schamele Seat, waarbij ik waarschijnlijk een schoenlepel had moeten gebruiken om mij erin te wurmen. “Niet blij” terug naar de balie. Uitgelegd dat zinloos kuieren naar plaatsen waar geen grijze A3 in gebruik valt te nemen al geruime tijd niet meer tot mijn hobby’s behoort. Andere Avis-juf en even later ook nog een parkeerplaats regelneef, togen richting plaats des onheil. Ik mocht op een bepaald moment fijn uitdruppelen nabij de vertrek- dan wel aankomsthal. Juf wappert van verre dat mijn auto eraan komt en tot mijn stomme verbazing zie ik een rode auto mijn richting opkomen. Vervangend exemplaar? Had ik logisch gevonden, maar het vehikel bleek over hetzelfde kenteken te beschikken en dat zou – zeker voor Spaanse begrippen – toch wel razend snel handelen hebben betekend. Ik had diverse kentekens in rij K bekeken, maar rode auto’s uiteraard overgeslagen. Na de stoel uit de babystand te hebben gehaald, kon ik dus vertrekken. Heb ik dan ook maar gedaan. Auto blijkt in de loop van de dag over allerhande moderne snufjes te beschikken. Er komt een soort schermpje uit het dashboard opduiken en na wat gedruk op knopjes constateer ik dat er ook communicatie in het Nederlands mogelijk is. “Doen”, denk ik en zit vervolgens met Italiaanse teksten voor mijn snufferd. En dan kan je wel leuk op ‘back’ drukken, maar je komt dus never nooit meer op dat scherm waar je Nederlands voorbij hebt zien komen. Ik worstel mij vervolgens eerst maar door een scala van radiozenders. De meegebrachte CD’s zijn dusdanig ‘not done anymore’ dat radio of algehele stilte de beide alternatieven zijn, want een CD- of MP3-Speler heb ik niet kunnen ontdekken. Al mijn fraaie oude klanken dien ik dus eerst van blauwe tanden te voorzien. Vreemd genoeg zie ik voor mijn Tom Tom nog slechts een ouderwetse ingang via de sigaren/sigaretten-aansteker. Gezien het mij nu niet langer boeiend rookverbod in huurauto’s vind ik het eigenlijk wel tijd worden om voor deze aansluitmogelijkheid een andere naam te bedenken/hanteren. Voorts heeft het karretje 6 versnellingen en lust hij diesel. Ik snor tevreden via een stukje autopista westwaarts en neem vervolgens de AS114. Ergens sla ik linksaf richting Poncebos. Daar begint ergens een wandelroute, die als buitengewoon fraai en uniek wordt omschreven. Niet dat ik daardoor in de verleiding kom de kuierlatten onder te binden, want het is een slordige 12 kilometer enkele reis. Maar een deel loopt parallel met de weg en ik kon dus stiekem een stukje meegenieten. Het is voldoende fraai (maar dat had ik via Google Maps al geconstateerd) dat ik ook het eindpunt wil bekijken, maar daartoe zal ik enig geduld moeten uitoefenen. Is nu voor een van mijn laatste dagen hier in de planning opgenomen.

Het was op zich mooi weer, maar toch een beetje heiig en over de gemaakte foto’s ben ik niet 100% tevreden. Dat ben ik ‘meer dan’ over een schoteltje met warme paddenstoelen waarmee de waardin mij tijdens het inkloppen van dit verhaal ongevraagd verrast. Komen hier ergens uit het bos. Hoe het ook zij, dit is een schoteltje van absolute wereldklasse. Zelden zo lekker aan paddenstoelen zitten knabbelen. Als ik vandaag (tikdag) al niet had bedacht dat ik graag nogmaals naar deze streek terug wil (en dan dus ook weer naar dit hotelletje) dan was dat na deze verrassing waarschijnlijk het geval geweest.

(Met moeite) Terug naar de beperkte routebeschrijving. Van Poncebos moet je weer terug naar de AS114. Ik kom ergens nog wat fotograferende landgenoten tegen en mompel iets tegen deze lieden dat het eigenlijk zot is om helemaal naar Californië te reizen om aldaar het Yosemite National Park te bezoeken, terwijl je hier min of meer om de hoek evenzeer onvoorstelbaar fraai natuurschoon krijgt voorgeschoteld. De afslag naar Lagos de Covadonga, die ik in 2014 al eens was ingeslagen, heb ik ook naar mijn terugreis verschoven.

Laatste deel van ‘mijn aanvliegroute’ was de in 2014 ook al beschreven route over een vrij smal weggetje en dan ‘opeens’ door een tunnel naar de Jurassic Park-vallei. Leek nog fraaier dan destijds, maar dat is verklaarbaar. "Destijds" speelt in september en nu is het juni en de brem (denk ik) is nog overweldigend in bloei. Samen met nog iets geels. (Meer laag bij de grond en wat meer helder geel.)

Oogverblindend fraai. Hotelletje vrij rap teruggevonden. Herkende dochter des huizes en riep dat ook. Jij bent de dochter, nietwaar. De dochter van wie, werd mij streng gevraagd. Van de bazin van het spul hier piepte ik bang terug. Daarmee was het ijs gebroken. Het feit dat ik dus al eerder was geweest, is natuurlijk ergens ook wel iets om blij mee te zijn. Ook moeder herkende mij niet, ondanks het in herinnering roepen van het feit dat zij speciaal voor mij vroeg was opgestaan om ontbijt te maken. Is allemaal gewoon hier zeker. Deze mensen runnen geen hotel om de kost mee te verdienen, nee zij doen dat om mensen blij te maken. Genoeg. Rest van dag 1 behandel ik wel bij dag 2.