Quetzalcoatlus

Kleindochter Elena imiteert dit inmiddels gelukkig uitgestorven dier. Probeert ook de bijbehorende gelaatsuitdrukking vorm te geven.

(Hier had dus een foto van zo'n quetzalcoatlus moeten staan, maar dat ging zomaar niet... Zal betreffende foto apart toevoegen.)

Het al eerder geplande uitje naar Sardinië, dat in verband met een staking van het luchthavenpersoneel werd geannuleerd, is er, na enige moeite via een omboeking, toch van gekomen. Op de nieuwe datum ging niet alles geheel naar wens. Zonder mij te raadplegen bleek het ministerie van onderwijs te hebben besloten een meivakantie te houden en veel mensen bleken te hebben besloten daar op de middag van 29 april al mee te beginnen. Gezien de vele files besloot ik iets later richting Weeze te rijden, want ik haat files.

Files mij kennelijk ook, want zo ongeveer bij Witte Bergen begon het geknipper van 70 en 50 op de rijstrooksignaleringsborden al. En de Eempolder richting Amersfoort is sowieso vaak doffe ellende. Mij naar de meest rechter rijstrook gewurmd en via binnenwegen naar de A 27. Is wel om, maar je rijdt tenminste. Ben amper op de A 27 of ik hoor via de radio dat de file op de A 1 tot Eembrugge is. Te rap afgeslagen dus.

Afgezien van wat lichte vertraging nabij Ede maakte ik niettemin prima vorderingen. Daar kwam op de A 73 net voorbij Nijmegen abrupt een eind aan. Algehele stilstand! Het enige wat nog bewoog waren politievoertuigen, ambulances, auto’s van Rijkswaterstaat, een takelwagen en een handvol horken, die meenden dat het niet democratisch is om vluchtstroken uitsluitend door hulpdiensten te laten gebruiken.

Mijn lampje waarmee wordt aangegeven dat het tijd wordt aanvulling van de benzinevoorraad te plegen, bleek al voor de stilstand nog prima te functioneren. Het uitzetten van de motor was dus niet uitsluitend uit milieu-overwegingen een verantwoorde handeling. Nadat de diverse wrakken verwijderd waren en er beweging in het geheel kwam, in het plaatsje Malden op zoek gegaan naar een tankstation. Dankzij een inboorling, die ook nodig aan de bedrijfssappen moest, werd dat een simpele opgave. Slechts een beetje vol gedruppeld, want benzine in Duitsland is goedkoper en de grens was niet zo gek ver meer. Zou ik de volgende morgen (= dag van vertrek) een dergelijke vertraging (bijna 2 uur) hebben opgelopen, dan had ik mijn vlucht beslist gemist.

Omdat Linda over al dan niet ophalen van het vliegveld in Cagliari uitermate vaag was geweest, heb ik op het laatste moment toch maar een auto gehuurd. Goldcar, waar ik wel eens negatieve berichten over had gelezen, in eerste instantie vermeden. Kon bij Rhodium een Ford Fiesta huren voor een aantrekkelijke prijs en de klantwaardering zag er OK uit. Voor enkele Euro’s meer een upgrade naar een Ford Focus en inclusief aanvullende verzekering was ik voor zeg maar €.50,- het ventje (3 dagen). Bekijk ik mijn voucher, zie ik dat ik hem moet ophalen bij Goldcar….

Gebruikelijk gehannes over NOG MEER verzekering, maar baliekluiver Daniel sprak prima Engels en had m.i. zijn kennis van deze taal (mede) in het Verenigd Koninkrijk opgedaan. Dus niets van dat Godfather-engels. Focus had nog geen 3.000 km op de teller en reed als een speer. Best knap voor een diesel.

Zonder hulp van Tom Tom naar Linda’s huis gereden. Kleindochter bleek op een stoel te zijn geklommen, zodat zij beter uit het raam kon kijken of opa er al aan kwam. Hartverwarmend vind ik zoiets. Elena had aan het eind van de middag tekenles en dat gaf Linda en mij de gelegenheid een ritje langs de kust richting Villasimius te maken. Lagune bij het vakantiehuis van Rolf & Margot was dit keer druk bezocht door flamingo’s.

Even naar binnen gewipt bij tekenklas. Elena is een van de jongsten, maar presteert bepaald niet slecht. ’s Avonds een vorkje geprikt bij “zum Löweneck”. Botermals paardenbiefstukje voorgeschoteld gekregen en een Bitburger.

Volgende dag naar Barumini en het aldaar gevestigde Mini-Sardegna. Angela, Linda’s schoonmoeder, ging ook mee. Parkje toont karakteristieke gebouwen en ‘landmarks’ van het eiland. Een leuk uitstapje als je het eiland erg goed kent en er bij het zien van de diverse miniaturen sprake is van herkenning. Is bij mij redelijk het geval. E.e.a. is wel een beetje aan groot onderhoud toe. Sinds ons eerdere bezoek, een jaar of 10 terug, was er wel vlijtig uitgebreid. Er is een erg aardige dinosaurussen presentatie (zie foto boven. NIET dus, moet apart) en veel van die beesten bewegen nog eens ook. Sommige replica’s bewegen hun kop, sperren hun muil open en laten angstaanjagend gegrom horen. Anderen bewegen hun staart etc. Voorts was er een bio-sphere, maar die leek mij nog niet helemaal af. Dat was het planetarium wel, maar de presentatie was uitsluitend in het Italiaans.

Volgens Angela zou er in Arborea ook iets leuks zijn. Met aardbeien. Stelde mij iets met praalwagens voor á la Flipje Tiel en een soort fruitcorso. En dan aansluitend een megaportie van die vruchten al dan niet met slagroom naar binnen werken. Gezien de enorme hoeveelheid auto’s die ook allemaal die kant op gingen, hadden meer mensen dit verwachtingspatroon. Men dirigeerde ons naar een soort weiland dat nu dienst moest doen als parkeerterrein. Vervolgens achter de massa aankuieren. In tegengestelde richting kwamen mensen met trays vol aardbeien. Betreffende verkoopplaats echter niet bereikt. Ook geen praalwagens kunnen ontdekken. Wel erg veel kraampjes met neringdoenden, die allerlei ongein aan de man probeerden te brengen. Een soort kruising tussen een weekmarkt, inclusief een demonstratie van een o zo handige zwabber en een braderie met verrassend weinig oude ambachten. Kortom, dit feestterrein lekker overslaan in het vervolg.

Bij Angela, die ons voor de avonddis had uitgenodigd, een beetje op verhaal gekomen met een Glen Grant, het favoriete merk van de te vroeg overleden Mario. Supernonna Efiza (de moeder van Angela) had zich ontfermd over de bereiding van een konijn en dat was prima gelukt. Grappig is dan verder de discussie tussen Angela en Efiza of de onvermijdelijke pasta niet 2 milliseconden eerder van het vuur gehaald had moeten worden om nog een fractie meer ‘al dente’ te zijn.

Maandag hadden Linda en Elena een snipperdag genomen en daardoor konden we gedrieën via de oude SS 125 naar Muravera met onderweg de bijna gebruikelijke visite aan de botanische tuin aan het eind van een onverharde weg. Bij het bezoek aan dat tuintje verdient het aanbeveling een blinde mee te nemen. De enige bordjes met verklarende tekst die ‘het nog doen’ zijn in braille. Ik vraag mij dan altijd af wat er precies staat. Je kunt het toch niet maken door iets te schrijven als: Hier voor je zie je een zeer fraai exemplaar van de hibiscus calyphyllus. (en er dan gewoon een lullige kamerlinde neerzetten, want dat ziet die blinde toch niet???)

In Muravera bij een soort wijnbar een kleine schotel allerlei besteld voor Linda en mij en voor Elena een ferme tosti. Ons allerlei (taglieri staat er op de bon) omvatte diverse soorten ham en nog wat andere vleeswaren en worsten, alsmede wat kaas, olijven, champignons en artisjokkenharten. Als we de grote schotel hadden besteld, zouden wij waarschijnlijk nu nog bezig zijn geweest. Ons schoteltje leverde een schadepost op van €.5,00. Mooie vorm van Italiaanse humor vind ik dat.

’s Avonds was het min of meer een kwestie van herkauwen. Echt trek hadden we niet meer, dus wat knabbels bij de borrel en wat restanten van een erg lekkere preitaart maakten ons al blij.

Volgende morgen al vroeg naar het vliegveld. Auto inleveren verliep zonder verrassingen en terugvlucht ook. In Weeze nog wat boodschappen gedaan, een bezoekje gepleegd in Ede en na in Bussum te zijn afgeslagen om voor die avond (en nog een avond) spareribs te scoren, was ik mooi rond borreltijd in Almere.

Jammer dat Ryanair tegenwoordig steeds minder superaanbiedingen heeft richting Sardinië. Soms is Alitalia zelfs al voordeliger…. Reistijd met Alitalia is vrij fors (4,5 uur) door het overstappen in Milaan dan wel Rome, maar je bent het heen en weer rijden naar Weeze kwijt. Dit keer was het nog een keer ‘prettig behelpen’. Op naar de volgende reis!