Van de weeromstuit leek Charlotte het tweede bezoek aan Bryce Canyon meer te waarderen dan na/tijdens de eerste visite. Ook de emotionele koelte klaarde wat op en na het toch nog vrij langdurige bezoek aan Bryce Canyon mag de reis over Escalante en Capitol Reef als uiterst aangenaam worden betiteld. Ook hier waren herfstkleuren op sommige plaatsen bijna overdreven hun best aan het doen. Een foto daarvan aan de serie toegevoegd.

Tot enorm genoegen van Charlotte hebben wij vrij stevig geluncht. Ik heb dat al zo lang niet meer gedaan dat ik “geluncht” in eerste instantie pardoes met een “d” aan het eind schreef. Driewerf FOEI.

Misschien dat daar ook een stukje oorzaak van de frictie is terug te vinden. Ik ben nooit iemand geweest die zich door een klok heeft laten commanderen. Je moet nu iets eten want het is 13 uur!Ik moet helemaal niets!!! En al helemaal niet om 13 uur.

Doet mij denken aan de man van Interact Contour, die na het herseninfarct van Ineke “structuur” kwam aanbrengen. De enige structuur die wij hadden was het feit dat er geen structuur was. Dus de man had een forse taak.

Charlotte daarentegen heeft iets van “het is nu 13 uur en de hoogste tijd enige brandstof tot mij te nemen”. Het feit dat er sinds de vorige maaltijd amper iets is verbrand, doet totaal niet ter zake. En over het niet voorhanden zijn van adequate eetgelegenheden op elke straathoek heb ik het al gehad.

Ons motel in Green River werd pas bereikt toen het al donker was. Wij hebben niet meer gedineerd. Verwarring troef bij mij. Maar ik vond het allang best.

Via internet voor vanmorgen een gek ontbijttentje gevonden. Deed wat denken aan die gelegenheid in Evanston. Daarna tank volgegooid en op weg voor rit van ruim 6 uur met weinig afleiding en reden tot stoppen onderweg. Zeer zwaar bewolkt en op tal van plaatsen moesten de wissers aan de bak. Leken ze niet erg gewend. Charlotte fotografeerde er weer lustig op los. Bij Salt Lake City had mijn stotter GPS het knap druk met nagenoeg steeds dezelfde instructie herhalen. Leek dus ook wel stotteren. Maar er waren inderdaad nogal wat afslagen en die moesten wij vermijden van mevrouw Tom Tom. Instructies braaf opgevolgd en na een fors aantal mijlen op de I-80 te hebben afgelegd een nette plas- en luchtpauze ingelast. Bij Wendover overmoedig niet getankt, maar onderweg realiseerde ik mij wel dat Elko met de resterende brandstof niet haalbaar zou zijn. Ik was redelijk vol vertrouwen dat Wells echter nog wel gehaald zou kunnen worden. Ik kreeg de indruk dat Charlotte mijn optimisme niet deelde. Zij knorde iets over te hard rijden en een niet zuinige auto. Nu mag je over die I-80 bijna overal 80 mijl/uur. Dat is 128 km/u en dat vind ik niet te hard. En als je na 545 km (vrolijk fluitend) bij de pomp slechts $.27,- hoeft af te rekenen, vind ik opmerkingen over al niet zuinig zijn bij het beledigende af. Terwijl ik de Nissan van nieuwe bedrijfssappen voorzag, spoedde Charlotte zich naar het belendend winkeltje om iets eetbaars te scoren. De restanten van haar ontbijtpannenkoeken hadden Wells niet gehaald. In het winkeltje bleek men ook konijnenvoer te verkopen en daarmee kwam Charlotte dus vergenoegd retour.

Van Wells naar Elko, waar wij overnachten (dit keer in 2 kamers), was nog slechts een klein stukje en omdat wij weer overschakelden naar Pacific Time waren wij mooi op tijd in Elko. Daar was volgens Charlotte een Walmart waar zij artikelen voor haar scrapbook (?) kon bemachtigen. Wij werden het eens op een uurtje winkelen en ik zou in de tussentijd naam en adres van ons motel in de Tom Tom zetten. Daar heb ik echt geen uur voor nodig, dus ik ben ook maar de Walmart ingedrenteld. Door al die regen leek mij het plegen van een nieuwe plas gepast en ik zou ook nog even kunnen kijken of er nog iets leuks bij Clearance te vinden zou zijn. Ja dus. Twee brave overhemden met korte mouw voor totaal $.14,- Het feit dat ik van beide hemden een duplicaat dan wel tweelingbroer al in huis heb, boeit mij totaal niet.

Na het inchecken werd nog even gewag gemaakt van het feit dat Elko ook restaurants herbergde en dat we straks toch nog wel iets moesten eten. Nu vind ik over de Freeway karren vermoeiender dan rustig over binnenwegen tuffen. E-mail bekeken en behandeld. Vervolgens onder het genot van een Canadian Mist het aanbod van knabbelpaleizen bestudeerd. Ik kwam daar niet helemaal uit en om niet als een balletje achter het stuur plaats te moeten nemen, mij na de eerste versnapering naar de kamer van Charlotte begeven. Die was met haar herwonnen privacy helemaal losgegaan met badderen en had aan eethuisjes nog geen aandacht besteed. Hedenavond bij de Chinees terechtgekomen. Bleek niets mis mee. Magnetron op kamer van Charlotte mag echter morgenochtend (?) nog wel even aan de bak. Het enige warme aan mijn ontbijt is koffie en eventueel een ei.