Da’s mooi. Dat is ook mooi. En waar vind je al dat prachtige natuurschoon? In Wyoming! Een staat die wij met enige weemoed hebben verlaten. Wij zijn gisteravond op stok gegaan in Elk Refuge Inn te Jackson (Hole). Maar niet alvorens eerst de inwendige mens te versterken bij BIN 22. Niet een tent waar je heen moet als je loopt te blaffen van de honger (tenzij je een heel erg dikke knip bij je hebt), maar als je je smaakpapillen wenst te verwennen een prima adres.

Hoewel er vandaag geen echt bijzondere zaken op het programma stonden, was de reis van Jackson naar Provo (Utah) zeker niet onaangenaam. Op sommige plaatsen waren de herfstkleuren erg hun best aan het doen e.e.a. nog aantrekkelijker te maken. Omdat de Elk Refuge Inn slechts koffie biedt aan vertrekkende gasten (en geen ook geen bal voorstellend continental breakfast), werd besloten een soort brunch na te streven. Voor de directe trek had Charlotte nog wat gezonde knabbels. Ik behelp mij wel met een Twix.

Nu zijn er in de VS – zeer tot verdriet van Charlotte – niet op elke straathoek keuzes te maken uit diverse restaurants en het aantal plaatsen waar je verwelkomd wordt met allerlei reclameborden van neringdoende restaurateurs is soms vrij beperkt. En soms zijn er zelfs niet eens straathoeken. Anderzijds komt het ook voor dat je niet weet waar je kijken moet qua keus. Nu dus even niet. Niet zo gek ver voor het bereiken van Provo een redelijk volwassen ogend plaatsje in gereden (Evanston). En na enig zoeken iets gevonden. Bleek een soort combinatie van boekwinkel, eetcafé en antiekzaak. Ter plaatse het meest geinige toilet ooit bezocht. Naderhand bleken Charlotte en ik beiden een foto van deze ‘moment voor jezelf’-ruimte te hebben gemaakt (zal ik aan de bestaande serie toevoegen). Alles daar ademde een sfeer van artistiek welbevinden en ongedwongenheid uit. (Serendipity, 900 Main Street; www.serendipitybookswy.com website is vandaag “under construction”)

Alvorens Evanston te bereiken, heb ik ook even bij het Visitor Centre gekeken of ‘mijn omaatje’ dienst had. Niet dus en daarom zullen ook de volgende achterkleinkinderen van haar op wollen sokjes kunnen rekenen. Haar collega uitgebreid uit de doeken gedaan welke rampspoed het bewuste advies van weleer voor mij teweeg had gebracht. 17 miles drive zal voortaan (hoop ik) nog slechts met enige schroom worden aanbevolen. Dienstdoende visitor center dame zal vanavond thuis wel wat te vertellen hebben gehad… Er kwam vandaag toch een vreemde vogel binnen…

In Provo qua diner ongeveer het tegenovergestelde beleefd van gisteravond. Ook hier gebruik gemaakt van Tripadvisor om te helpen de keus te bepalen. Vrij hoog genoteerd stond een zogenaamde food truck. Dit keer betrof het een “Griek”. Klanten helemaal gek van de kwaliteit van de gyros. Als gediplomeerd (met lof) carnivoor zag ik dat best zitten. Charlotte deed ook eens wild en ging eveneens aan de gyros. Maar dan wel met avocado in plaats van ‘weet ik veel’. Mega-zak frites erbij en aan tafeltje voor de foodtruck aangenaam zitten knabbelen. Aanbevelenswaardig. Prima kwaliteit, gezellige mensen, weinig dollars kwijt. Wat wil een mens nog meer. Dat verklap ik in de volgende alinea.

Minder snel invallende duisternis bijvoorbeeld. Van ons motel naar “GreeknGo” was een korte rit, maar wel met enig zig-zag werk. Met Tom Tom erbij een simpele klus. Het begin van de terugweg verliep vlekkeloos. Voor alle zekerheid had ik ook het adres van het motel weer ingeklopt, al wist ik nog wel dat daar iets mis mee was gegaan. Het reclamebord bracht vanmiddag echter uitkomst. Het in Tom Tom geprogrammeerde adres (nog steeds fout) vanaf ‘de Griek’ stuurde ons na de eerste paar bochten een kant op waar wij beiden onze twijfels over hadden. En teveel mijl tot de volgende instructie. Ons feitelijk motel-adres lag op de kamer. Schoot dus ook niet op. Noodgedwongen overgeschakeld op het ouderwetse gevoel voor richting. Daarvan weet ik dat het aan slijtage onderhevig is, maar het is nog steeds goed genoeg om niet door te blijven rijden in de verkeerde richting. Afgeslagen, omgedraaid en binnen de kortste keren stonden wij voor de deur van ons motel!!!!

Whisky was (wederom) zwaar verdiend.

Morgen gaat het naar Bryce Canyon en daar verheug ik mij enorm op. Charlotte fotografeert zich tot op heden drie slagen in de rondte (en terug en nogmaals terug). Dat gaat in Bryce Canyon dus wat worden. Die krijgt morgen eelt op haar ‘afdruk-vinger’. Braaf haar batterijtje via mijn laptop/notebook opgeladen en toevallig heb ik nog een reserve van hetzelfde type en die zit ook tot zijn kraag vol. Hoewel ik zelf inmiddels al ettelijke honderden foto’s van Bryce Canyon heb, betwijfel ik of ik mij morgen kan bedwingen er nog een fors aantal bij te schieten. Ander tijdstip van de dag, andere bewolking, andere lichtval, excuses zat.

Morgenochtend eerst noodrantsoenen scoren want ons motel in Cannonville heeft weliswaar een inpandige winkel, maar of dat assortiment Charlotte kan bekoren, is een open vraag en het ontbijt daar stelt niet al te veel voor. Via googlen wel gezien dat er bij het motel nu een soort BBQ-truck staat en daarover is ’men’ erg opgetogen. Vandaag was hij open, dus voor morgen hoop ik er ook het beste van. Ik ga onder geen enkele voorwaarde ooit nog een cent besteden bij wat dan ook van die tourist processing factory van Ruby, Best Western en consorten. Desnoods een paar mijl extra rijden en in Bryce Canyon Pines voor het dessert nog zo’n blue berry pie (of een neefje ervan) scoren. Net als met Ineke in 2006. Wow!