Het eerder gebruikte woord “pittig” is eigenlijk een understatement. Van het motel in Idaho Falls, waar ik in 2011 ook al eens mijn moede hoofd te rusten had gelegd (niet alleen mijn hoofd uiteraard) naar het parkje Bear World was een “Katzensprung”. Het voordeel van een bezoek aan dit mini-safari-geval is dat je niet al te zeer teleurgesteld zult zijn als je in Yellowstone geen enkele beer te zien krijgt. Die kans is overigens zeer groot. Omdat onze kuierlatten aangetast zijn door houtworm en het daardoor onverantwoord is alle thermische geneugten van Yellowstone af te wandelen, leek de scenic byway langs Mesa Falls tijd-technisch volledig verantwoord. Bij Upper Mesa Falls is door ons beiden overigens wel gewandeld, maar het bezoek aan die waterval overtrof in feite het bezoek aan de waterval van Twin Falls. Deze eerste twee onderdelen van dit dagprogramma kregen van Charlotte dan ook de volledige goedkeuring. In West Yellowstone (net als met Helly) even bij The Stagecoach Inn naar binnen gewipt om de diverse opgezette beesten in de lobby te bekijken. In Yellowstone hebben wij ons geconcentreerd op het ‘spotten’ van nog levende wilde beesten. Bizon is een makkie. Daar breek je ongeveer je nek over. Bij Mammoth Hot Springs hebben we eerst de geothermische activiteiten aldaar bewonderd en in het plaatsje zelf bleken de gazons – net als 4 jaar terug – weer onderhouden te worden door heel wat roedels “Elk”. Wij hebben het park verlaten via de North East uitgang en zijn via de Chief Henry Highway naar Cody gereden. Afgezien van nog veel meer bizons en soms wat ‘mule deer’ hebben wij gedurende dat traject ook pronghorns gezien. Het was echter een forse tippel, want we waren pas rond 19.00 uur bij ons motel. Extra tijd nodig gehad, omdat ik niet bijtijds van kaartdeel had gewisseld. Gehele USA past niet in Tom Tom, dus je moet steeds een van toepassing zijnd kaartdeel installeren. Voor vertrek uit NL voor ca. €.40,- deze kaart(en) van de USA gedownload. Scheelt een dikke winterjas met het ter plaatse huren van zo’n “never lost geval” bij de autoverhuurder. Dat foutje van het niet kunnen bekijken van Wyoming wenste ik rap te herstellen. Geen verbinding te krijgen met internet… Op het papiertje van het motel stond dat ik naar mijn homepage moest gaan om in te loggen… Om hulp gevraagd bij de receptie en daar kreeg ik een nieuwe aflevering van de Fabeltjeskrant voorgeschoteld. Dat ik in mijn kamer geen internetverbinding kon maken zou liggen aan de forse wind. Natuurlijk! Receptioniste duidelijk gemaakt dat ik vanwege een soortgelijk kletsverhaal een andere keten nu boycot. Als mensen denken dat ik gekke Henkie ben, word ik daar niet blij van.

Geen idee of er een oorzakelijk verband bestaat tussen mijn reactie van ongeloof/irritatie en het feit dat ’s morgens om 5.30 uur een ongevraagde wake-up-call werd gepleegd. Straf voor mijn ‘foute’ reactie? Voorts was onze kamer voorzien van een koffiezetapparaat, maar zonder koffiekan. Moest je je bekertje er maar onder houden, kreeg Charlotte te horen bij inlevering van de sleutel. En die wake-up call? Kwestie van iets geautomatiseerds. Konden zij ook niets aan doen. Kan haast niet wachten tot mijn review over deze tent (Rodeway Inn) wordt gevraagd.

Momenteel zijn we al gevorderd tot Jackson (Hole) en hebben we het tweede bezoek aan Yellowstone en de doortocht door Grand Teton Nat. Park ook al weer achter ons. Prachtig weer en ook vandaag redelijk wat beesten. Charlotte meent zelfs een beer te hebben gezien, maar er is een kans dat zulks is ingegeven door wishful thinking… Overigens is voor de nieuwsgierige aagjes een foto van Charlotte aan de fotoserie toegevoegd. En nu ik het toch over Charlotte heb…

Zij heeft een uitermate fors formaat handtas. Zoals bij de meeste dames gebruikelijk zitten daar alle belangrijke spullen zoals paspoort, medicijnen etc. in. Bijvoorbeeld een sleutelkaart van de motelkamer valt ook in de categorie “belangrijk” en verdient derhalve een plaatsje in die handtas. Als je bij de kamer aankomt en de deur wenst open te maken, begint de roulette. De handtas transformeert zich in een soort grabbelton met erg veel ‘nieten’. Puur amusement.

Morgen gaat het naar Provo in Utah. Kleine omweg via Salt Lake City hoeft van Charlotte niet meer zo nodig. Van mij had die omweg er nooit in gehoeven, dus dat scheelt weer. Rit zal ondanks deze kleine inkorting toch rond de 5 uur rijden vergen. Appeltje – eitje vergeleken met mijn tocht van Jackson naar Green River in 2011. En daar zat toen ook nog die ellendige toeristische fopspeen van een ??-mile canyon bij. Moest destijds van omaatje bij het Utah visitor centre. Misschien dat ik daar nu weer even stop, maar niet voor een nieuw advies. Hooguit om de pennen uit haar breiwerkje te rukken.