In 3 dagen wel te verstaan. En morgen komen daar een slordige 300 mijl bij. Zoiets is realiseerbaar vanwege het feit dat wandelen een uiterst lage prioriteit heeft. Op die manier zijn bijvoorbeeld Arches N.P. en Canyonlands N.P. straks behapbaar binnen 1 dag. Ga je bij deze parken e.e.a. nader bekijken, dan kost dat per park een paar wandelschoenen, zo herinner ik mij van 2011. Van de tot heden afgelegde mijlen liggen de fraaiste stukken op het tweede deel van de “88” in richting Lake Tahoe, de laatste mijlen van Donner Pass Road en – vandaag – City of Rocks in Idaho. Normaliter zou Soshone Falls bij Twin Falls ook hoog hebben gescoord, maar een waterval die een beetje aan een neusdruppelaar doet denken, hoort niet in een top-lijstje. Ter plaatse leerde een informatiebord ons dat zomers wel volop ‘water wordt gevald’.

Van de neusdruppelaar heb ik een foto gemaakt en wellicht leuk om deze eens te vergelijken met de foto die ik in 2011 heb geplaatst (Vlucht en eerste dagen in VS 2011). Voordat we op de voor het maken van dit soort foto’s aangewezen plek aankwamen, hadden we via een vreemd toeval eerst ‘de overkant’ bezocht. Daar wonen wat lieden die van de term “het niet breed hebben” totaal geen kaas hebben gegeten. Eigen golfveld voor de deur en meer van dat soort ‘prettig behelpen – zaken’. Overigens zag ik bij het verlaten van dit ‘slob’ pas dat het eigenlijk allemaal privéterrein betrof. Vind ik achteraf niet verbazingwekkend.

Bij een brug over de Snake River heb ik ook twee foto’s gemaakt en deze zullen ook aardig vergelijkingsmateriaal opleveren ten opzichte van 2011. Bij de kieken van 2015 denk ik dat een beetje Snake amper natte voeten krijgt als hij naar de overkant moet. Zal wel weer door gebrek aan neerslag komen. Bij de Sierra Nevada ook geen sneeuwvlok te bekennen. Via het nieuws begrijp ik dat je voor neerslag nu in het Oosten van dit land moet zijn.

Ons vertrek uit Jackpot mag niet onvermeld blijven. Charlotte moest erg hard lachen. Ik iets minder. De avond ervoor hadden we slim de rollator van Charlotte tot een soort bagagetrolley getransformeerd. Prima plan. Zet ik de rollator vanmorgen bij de kofferbak neer en grijp ik mijn sleutels om deze te openen, gaat de rollator met een rotvaart heuvel afwaarts. Een – toegegeven - pover tussensprintje mocht niet baten en slechts een stoeprand wist een eind aan de escapade van de rollator te maken. En, ja ik weet dat je zo’n ding op de rem kan zetten.

Een vooralsnog goede keus was om City of Rocks aan te doen. Waarom we hier de voorkeur aan hadden gegeven boven “Craters of the moon” stond mij niet geheel helder meer voor de geest en toen op een bepaald moment het asfalt ophield en de Nissan letterlijk een hoop stof deed opwaaien, werd dat opeens toch wel weer boeiend. Naarmate het ontbreken van asfalt langer duurde, begonnen bij mij de herinneringen aan de tocht in het noorden van Nevada (zoekend naar Fly Geiser) heftiger te worden. Niet veel later deed de aanblik van diverse auto’s deze herinnering echter verschrompelen. Er doemde een zeer apart landschap voor ons op. Vreemde rotsformaties alom. Steeds meer auto’s te bekennen. En opeens viel het muntje weer. Wij waren in een paradijs voor bergbeklimmers. Diverse van die paradijsvogels zagen wij in tal van stadia richting top. Niet zo waanzinnig hoog, maar absoluut hoog genoeg om te pletter te kunnen vallen. Ik vind deze City of Rocks een aanrader. Tip voor degene die ook wel eens die kant op wil: Ga via Almo en niet via Oakley.

Morgen beren kijken, controleren of er bij Mesa Falls wel water naar beneden stort en dan naar Yellowstone. Pittig dagje, dus nu naar mijn mandje.

P.S.

Foto's plaatsen bleek een ramp. Bij een ander motel met sneller internet nog maar eens proberen.