Heel veel meer! Dat is op zich geen reden over deze staat in vervoering te geraken, maar inmiddels verlaten we Nevada al weer bijna en naderen we Idaho. Tussen Idaho en Lodi liggen best een paar mijl. En sinds de verdwijntruc van Charlotte en hedenavond zijn er al weer wat uurtjes verstreken en wat mijlen afgelegd. Tijd voor een update.

I.v.m. onze onzekere vertrekdag had ik op voorhand al een alternatieve reisroute gemaakt, want meteen de dag na aankomst al aan het kilometervreten slaan is verre van ideaal.

De tweede volle dag in Lodi mocht zus Helly nu dus toch nog even het genoegen van shotgun rijden smaken tijdens een tocht naar Columbia met zijn aparte historisch centrum. In een oud album van 2001 had ik daar foto’s van gezien en het leek mij wel grappig te controleren of er veel veranderd was. Veranderen is niet de meest bekende eigenschap van historische centra, maar daarom een extra uitdaging toch iets te ontdekken. Enige verschillen met de situatie van weleer waren er toch wel. De Wells Fargo postkoets rijdt nu alleen nog tijdens het weekeind en ook het pannen naar goud bleek aan populariteit te hebben ingeboet. Columbia is niet zo gek ver verwijderd van Yosemite Nat. Park en kan beschouwd worden als een leuke toevoeging aan een bezoek aan dat park.

Laat ik echter vooral niet vergeten een ieder te waarschuwen voor het gerecht Tamales. Daarover had ik in reviews gelezen dat mensen er enthousiast over waren en dat had mij nieuwsgierig gemaakt. Ik kan ‘nieuwsgierigheid’ nu dus verwijten deze uitermate domme keus te hebben gemaakt tijdens het etentje met Helly, Irene en uiteraard Charlotte. Mensen die een met gehakt gevulde aardappel in de categorie “lekkernij” scharen kunnen mijn waarschuwing echter in de wind slaan.

Nu we het toch over dineren hebben: In Carson City, waar wij dus onze eerste etappe van de grote rondreis afsloten, hebben we een vorkje geprikt bij Reds 395. (395 slaat op de highway aldaar) Met Ineke ben ik daar in 2001 geweest en in ons plakboek stond een positieve review. Bleek inmiddels een beetje groter gegroeid en ik kan aanbevelen deze tent even te googlen. Zeer apart interieur!

Evenals destijds bleek de kok (of zijn opvolger) met keukenstaf het vak nog te beheersen. Misschien geen haute cuisine volgens kenners, maar beslist geen onsmakelijke prak. Charlotte had een of andere salade besteld en als hetgeen voor haar werd neergezet aan een uitgebreide konijnenfamilie zou zijn voorgeschoteld, zouden alle (pak ‘m beet 100) familieleden met kogelronde buikjes hun holletje hebben opgezocht. Charlotte wist deze berg groenvoer tot een uiterst gering molshoopje te reduceren. Fenomenaal wat deze dame kan wegknabbelen.

Alvorens ons motel in Carson City te bereiken, hebben we die Donner Pass Road bekeken. Niet dat het wemelde van de wrakken, maar het is wel een boeiende en fraaie omweg. Het aan deze weg liggende Donner Lake is een forse slag kleiner dan Lake Tahoe, maar het geringe “Volendamgehalte” in het nabijgelegen Truckee en het ontbreken van grote hoeveelheden “kijk-mij-eens-figuren” compenseert e.e.a. ruimschoots.

Vandaag zijn we dus van Carson City naar het piepkleine gokstadje Jackpot gereden. De straten hebben hier namen als Poker street, Lady Luck Drive, Ace street, Dyce street etc. Kei leuk dus! Gelukkig had ik Charlotte vooraf al verklapt dat het heden vele zo niet alle (ruim 400) mijlen saai tot zeer saai zou worden en die voorspelling (als je dat als ‘belegen’ I-80 berijder zo mag noemen) is dus uitgekomen. Het spannendst (voor mij) was de overschrijding van de maximum snelheid binnen de perken te houden en je braaf aan de voorgeschreven snelheid te houden als er een ‘trooper’ met lasergun langs de kant van de weg staat. Leuk tijdverdrijf tijdens al deze uren is smoesjes bedenken voor het geval het toch een keer niet helemaal goed gaat. Komt door die auto die mij daarnet heeft ingehaald. Die ging zo hard dat ik gewoon werd meegezogen leek mij wel het proberen waard. Gelukkig heb ik het niet hoeven uittesten.

Morgen is het 2 minuten rijden en dan hebben we de grens tussen Nevada en Idaho bereikt. Vervolgens is die waterval zonder vallend water aan de beurt. Elektriciteitscentrale is nog steeds hebberig en wenst al het water. Gelukkig kan ik Charlotte de foto’s van een vorig bezoek laten zien, zodat ook zij de vergelijking met de situatie van morgen enigszins kan maken. Voorts is besloten via “City of Rocks” te rijden en niet via Craters of the Moon Nat. Monument. Het door Charlotte ontdekte dierentuintje in Idaho Falls bleek bij nader inzien – net als 4 jaar geleden – gesloten, dus daar hoeven we niet heen. Vandaag onderweg diverse keren borden ‘Overstekend wild’ gezien. Is wat ons betreft beperkt gebleven tot wild wat al eerder was overgestoken en nu onder de verzamelnaam “Road kill” is ondergebracht. Het verbaasde mij wel dat zich onder de slachtoffers 2 coyotes bevonden. Dat zijn in principe overlevers. Deze 2 dus niet.