Alvorens aan onze forse rondreis te beginnen, was een rustdag ingepland en dat blijf ik een goed idee vinden. Tijdens de planning had Charlotte al ‘hoera’ geroepen en ’fijn boodschappen doen ’. Zelf had ik via internet al enkele zaken bij Walmart besteld en bij zus laten afleveren. Charlotte vond dat niet eerlijk en wenste Walmart ook met een bezoek te vereren. In het begin ging dat nog redelijk goed. Charlotte kijkt bij damesspullen, ik bij de koopjes voor heren. Omdat ik voor haar koopgedrag was gewaarschuwd keek ik af en toe of zij niet uit beeld verdween. Dat is niet altijd even gemakkelijk om te constateren, want een ‘groot’ volleybalster of basketbalspeelster is aan Charlotte niet verloren gegaan. Met haar 1.60 meter hooguit als spelverdeelster. Er hingen ergens ballonnen met de tekst “Clearance” en ik vroeg mij serieus af of het niet een goed plan zou zijn zo’n ballon aan Charlotte te bevestigen. Zou het zoeken een stuk eenvoudiger maken. Maar omdat e.e.a. binnen de perken bleef en de tekst het winkelend publiek op vreemde gedachten zou kunnen brengen heb ik de ballonnetjes met rust gelaten. Winkelwagentje begon al aardig gevuld te raken, maar ik besloot toch nog even te kijken of er nog zo’n stekkeradapter viel te scoren. De adapter die ik al had zou dan niet al het zware werk in zijn eentje hoeven op te knappen om alle elektronica van Amerikaanse stroom te voorzien. Charlotte zag uit haar ooghoek iets interessanters en meldde zich af. Min of meer voorgoed naar later bleek.

In Walmart toch rap zo’n 4.400 meter afgelegd. 400 voor het boodschappen doen en 4.000 om Charlotte te zoeken. Eindeloos in de rondte lopen speuren en met forse regelmaat terug naar de plek waar wij voor het laatst samen waren. Dat hadden wij slim afgesproken. Het loopvlak van de banden van het winkelwagentje begon al forse vormen van slijtage te vertonen en ik besloot Charlotte via klantenservice te laten omroepen met het dringende verzoek zich te melden bij de kassa’s. Hielp geen zier. Nog maar weer diverse rondjes draaien en terug naar het ‘verzamelpunt’. Haar nogmaals laten omroepen. Resultaat 0,0 nada, noppes.

Dit belooft een boeiende vakantie te worden, reflecteerde ik grimmig. Misschien heeft zij paniekerig met mijn zus gebeld en heeft die haar opgehaald… Omdat Walmart de gewenste stekkeradapter niet in huis had even bij de buurman (Radio Shack) geprobeerd. Jammer maar helaas. Doorverwezen naar Target. Bleek ook een misser. Bij Helly aangekomen bleek de veronderstelling dat Charlotte daar inmiddels aanwezig zou zijn een foute. Dan maar weer terug naar Walmart. En verhip, daar staat een gedeprimeerde Charlotte over een winkelwagentje gebogen. Zij beweerde mij te hebben laten omroepen en al het aanwezige personeel naar een rijzige grijsaard met snor te hebben laten zoeken. Zoiets levert echter niet het gewenste resultaat op als de persoon in kwestie die snor al geruime tijd terug heeft gedrukt. Het moge duidelijk zijn dat voor toekomstige winkelbezoeken – zo die er al komen – buitengewoon onwrikbare afspraken zullen gelden en dat bij niet nakomen het plaatselijk taxibedrijf een zeer lucratieve opdracht van Charlotte tegemoet kan zien. Ik ben wel gek, maar niet goed.

Groot voordeel van het geheel is wel dat er met Helly en Irene, die ik voor een slokje en een hapje buiten de deur had uitgenodigd, voldoende gesprekstof was. Ook voor het schrijven van een ‘stukkie’ is dit wellicht een vermakelijk onderwerp. Van meevliegend voorwerp ben ik heden verworden tot lijdend voorwerp. Maar Charlotte dus ook een beetje en dat stemt mij weer mild. Na het eten heb ik bij haar motel internet aan de praat gekregen en als ik dit verhaal getikt heb kan het morgen aan Reismee worden doorgegeven.